Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey
(Bericht 2932639)
Wat zijn nu eigenlijk 'liberalo-communistische conservatieven'?
'k vind het een coole term, ik wil er meer over weten;
|
De neoconservatieve beweging in de VS bestaat voor een groot deel uit zionistische joden. Opvallend is dat veel neoconservatieven van het eerste uur - de jaren '30, '40 en '50 van de vorige eeuw - aanvankelijk
Marxistische sympathiën hadden en in veel gevallen verklaard
Trotski-aanhanger. Later - metname tijdens de Koude Oorlog en de culturele revoluties van de jaren '60 hebben velen van hen een radicale ommezwaai naar rechts gemaakt.
Het neoconservatieve gedachtegoed is voor een belangrijk deel gevormd door
Leo Strauss. Strauss was een Duitse jood die net voor de oorlog naar Amerika vluchtte. Hij was een politiek-filosoof met uitgesproken onorthodoxe ideëen over politiek, die hij ontleende uit de klassieke oudheid. Plato's Republiek was voor hem het politieke voorbeeld bij uitstek.
Onder zijn studenten was Strauss mateloos populair. Toevallig (of niet) waren dat opvallend vaak joden met marxistische sympathiëen. Eén van hen was
Irving Kristol, een zelfverklaard Trotskyist die zichzelf omschreef als "a liberal mocked by reality." Zijn zoon William is één van de grondleggers van de
PNAC-doctrine en een fanatieke voorstander van de oorlogen tegen Afghanistan en Irak van Bush. Vandaag de dag roept deze
William Kristol dat ook Iran aangevallen moet worden. Een klein stukje uit een recent boek van Francis Fukuyama, 'After the Neocons' (2006):
Fukuyama schreef:
Citaat:
The roots of neoconservatism lie in a remarkable group of largely jewish intellectuals who attended City College of New York (CCNY) in the mid- to late 1930s and early 1940s, a group that included Irving Kristol, Daniel Bell, Irving Howe, Seymour Martin Lipset, Philip Selznick, Nathan Glazer...the CCNY group was totally politicized and committed to left-wing politics.
|
De BBC trilogie "The power of nightmares" gaat dieper in op Strauss en zijn volgelingen en de gevolgen.
http://video.google.com/videoplay?do...21004838285177
Dit zijn dus de grondleggers van de neoconservatieve beweging. Zij zouden hun eigen interpretaties van Strauss - vaak dubieus te noemen - vervolgens overbrengen op de nieuwe generatie, waarvan oa.
Richard Perle, Charles Krauthammer, Lewis Libby, Paul Wolfowitz, Dougles Feith en vele andere bekende en minder bekende namen deel uitmaken. Aangezien zij binnen de academische wereld niet aan de bak kwamen verschoven ze hun aandacht naar denktanks en politieke instituten in Washington.
Aanvankelijk speelden de neoconservatieven slechts een rol in de marge van de politiek, maar in de loop der jaren zou hun invloed steeds verder toenemen en uiteindelijk speelden zij een centrale rol in het vormgeven van de Bush-agenda. Om een voorbeeld te geven: de National Security Strategy (NSS) uit 2002 was een stuk dat reeds uit 1992 dateerde, geschreven door
Wolfowitz, een stuk dat destijds door papa Bush naar de prullebak werd vewezen omdat hij (zelfs hij) het veels te radicaal vond. In het stuk wordt gepleit voor Amerikaanse hegemonie wereldwijd, pre-emptive wars etc, allemaal dingen die we nu terug zien in het beleid van Bush. De democraten en de traditionele republikeinen zagen dit absoluut niet zitten na de val van de Muur, maar de neoconservatieven wel.
Onder de huidige president hebben zij hun kans gekregen en met beide handen aangegrepen. Het stuk van Wolfowitz uit 1992 werd na 9/11 door de regering Bush bijna één-op-één overgenomen als officiëel regeringsbeleid. Een ander voorbeeld is het Israelische beleidsstuk
'A clean Break' uit de jaren '90; geschreven door neoconservatieven met Likud-symphatiën die later in of om de regering Bush terecht zouden komen alwaar de doctrine bijna letterlijk is overgenomen.
Misschien dat de klassieke 'links-rechts' onderverdeling niet van toepassing is hier; neoconservatieven zijn eerder opportunisten die gewoon streven naar macht, of dat dan linksom of rechtsom gaat maakt niet zoveel uit. Zo hebben de neoconservatieven zich nadrukkelijk verbonden met christelijk-rechts (de evangalisten metname) en morele thema's die normaliter als 'rechts' worden beschouwd, maar zijn ze daarnaast OOK uitgesproken voorstander van 'big government', iets dat normaal gesproken als 'links' wordt gezien. Metname waar het binnelandse programma's van spionage, afluisterprakrijken en verregaande overheidscontrole betreft, zijn de neoconservatieven meer links - radicaal links zelfs - dan rechts.
