| drosophila |
6 oktober 2007 14:01 |
Hommeles in het VB
Een jaar na zijn Antwerpse verkiezingsnederlaag bereidt Philip Dewinter een stille machtsgreep voor binnen het VB. Centraal in zijn draaiboek: een vervroegde exit van voorzitter Frank Vanhecke, het parkeren van Marie-Rose Morel in Europa en een nacht van de lange messen in het partijbestuur. Of zoals een directe medestander het formuleert: "Philip heeft er opnieuw zin in. Ik heb hem zelden vrolijker en met meer zelfvertrouwen zien rondlopen dan vandaag."
Het was afgelopen zomer met een vergrootglas zoeken naar artikels over het VB. Achter de schermen organiseerde de partij wel mee de verboden 'anti-islam'-betoging in Brussel, wat resulteerde in de gewenste foto's van de opgepakte partijleiding, maar daarnaast haalden Dewinter, Vanhecke en Morel de krantenkolommen enkel met verhalen die baadden in een sfeer van geruzie en interne afrekeningen.
In Knack werd de relatie tussen voorzitter Vanhecke en Marie-Rose Morel uitvoerig van commentaar voorzien door anonieme FDW'ers, zoals de medestanders van Dewinter binnen de partij worden genoemd. Daarna mochten Vanhecke en Morel in De Standaard weerwraak nemen door de naar Lijst Dedecker overgestapte Jurgen Verstrepen, verdachte nummer één achter het Knack-verhaal, te betichten van financieel gesjoemel.
Het artikel in Knack was niet het eerste en wellicht ook niet het laatste Vanhecke-Morelverhaal. Het via gerichte lekken in diskrediet brengen van de voorzitter en zijn "slechte raadgeefster" maakt deel uit van de stille machtsgreep van Dewinter, die daarbij kan rekenen op de opvallend enthousiaste steun van Gerolf Annemans. In hetzelfde plaatje past ook het voorstel dat Filip De Man, als luitenant van Dewinter, enkele maanden geleden een eerste keer lanceerde om de voorzittersverkiezingen te vervroegen om zo Vanhecke vervroegd uit zijn voorzittersstoel te wippen.
Dat zijn de kleine schermutselingen die de buitenwacht ziet, maar de echte strijd om de macht binnen het VB voltrekt zich achter de schermen. De pikante roddels die (Antwerpse) militanten vandaag rondbazuinen over Vanhecke en Morel tarten intussen alle verbeelding. Verhalen die verspreid worden in de hoop dat ze misschien ooit wel eens het daglicht zullen zien, maar die vooral dienen om de positie van de voorzitter verder te verzwakken. Met succes trouwens. Wanneer de voorzitter vandaag spreekt, dan is het gegniffel achter in de zaal soms tot op de eerste rijen te horen. (Voor uw informatie: en zijn de grapjes over brullende Vlaamse Leeuwen niet van de lucht.)
Terwijl Dewinter op die manier de poten van de voorzittersstoel van voldoende houtworm voorziet, komt het andere kamp niet veel verder dan Jurgen Verstrepen, de ex-beschermeling van Dewinter, in diskrediet te brengen in de hoop om zo ook Dewinter zelf te schaden en tegelijk Morel in een positief daglicht te stellen. Een tactiek die Dewinter makkelijk pareert door zelf in de aanval te gaan tegen Verstrepen en zo die 'oude' lijn openlijk door te knippen.
Bovendien maakt de groep rond voorzitter Vanhecke het Dewinter soms wel heel gemakkelijk door zelf fouten te maken. Zo was er de keuze van het partijbestuur om in de aanloop naar de verkiezingen van 10 juni voor een ander reclamebureau dan het oude bureau van Dewintergetrouwe Eric Deleu te kiezen. Die keuze werd op voorzet van Morel gemaakt. Maar wat toen nog een overwinning op Dewinter heette, kreeg Morel als een boemerang in het gezicht terug. Het VB kiest vandaag opnieuw voor Deleu omdat met het vorige bureau zowat alles fout liep wat er fout kon lopen. Dat wordt Vanhecke en Morel, op voorzet van Dewinter deze keer, intern flink aangerekend.
In de media speelt de ervaren rot Dewinter het spel verder perfect. Terwijl Marie-Rose Morel beginnersfouten maakt, met de publicatie van de fameuze steun-e-mail van Frank Vanhecke na het Knack-verhaal op haar website als gênant hoogtepunt, heeft Dewinter zich succesvol omhangen met het aura van discretie. In deze krant hield hij het na de verkiezingsnederlaag in juni kort: "We moeten alles laten bezinken en over enkele maanden zien we wel verder. Dat zou een richtlijn moeten zijn voor de hele partij. Het is heel erg onverstandig om in de pers uitspraken te doen die strategieën voor de toekomst nu al hypothekeren of bezwaren." Dat mocht toen gelezen worden als, alweer, een uithaal naar Morel, die eerder verklaarde dat 'coming man' Bruno Valkeniers beter geen voorzitter kon worden. Maar het was gelijk ook een ordewoord aan iedereen: doe zoals ik, zwijgen en in het gelid. Wie dat niet doet, schaadt de partij.
Terwijl Dewinter volop de positie van zijn voormalige bloedbroeder Vanhecke ondermijnt en zijn plannen voor de toekomst uittekent, blijft hij wel opgezadeld met één groot probleem: in het partijbestuur kiest een meerderheid nog steeds de kant van de tandem Vanhecke-Morel. Ook al schuifelen sommigen, nu de machtsgreep van Dewinter langzaam maar zeker gestalte krijgt, steeds zenuwachtiger op hun stoel, zolang die meerderheid er is, zit Dewinter met een flink blok aan het been. De enige optie om daar vanaf te raken, is het uitschrijven van vervroegde voorzittersverkiezingen (en bijhorend een hertekening van het partijbestuur).
Net dat is volgens insiders waar Philip Dewinter op aanstuurt. Behalve strategische argumenten om de eigen macht te verzekeren, heeft Dewinter ook logische argumenten om de voorzitterswissel te versnellen. De statuten voorzien in een voorzittersstrijd aan de vooravond van de Vlaamse verkiezingen en dat is, ook voor andere partijen, zelden een goed idee gebleken. Filip De Man gaf al eens een schot voor de boeg, maar toen zat Bruno Valkeniers nog klaar om Vanhecke op te volgen. Vandaag lijkt de piste Valkeniers afgeschoten. De zakenman doet het niet goed bij de militanten. Te arrogant, te ijdel en dus "giene van oengs", heet het daar.
Binnen de partij gonst het van de geruchten dat Dewinter een wit konijn uit de West-Vlaamse zakenwereld achter de hand zou houden. Iemand die ook de Vlaamse verkiezingen zou kunnen kleuren en de strijd met het (liberalere) electoraat van Lijst Dedecker aankan. Maar er is ook die andere piste: Philip Dewinter zelf als voorzitter. Dewinter is toe aan eens wat anders dan het Vlaams Parlement. In 2004 uitte hij tegen enkele getrouwen in de partij al een eerste keer zijn twijfels over de opportuniteit van nog eens vijf jaar Vlaams Parlement. De hoop op de Antwerpse burgemeesterssjerp heeft hij na het debacle van vorig jaar definitief opgeborgen en dus lijkt het voorzitterschap een fijne, misschien wel de enige mogelijke nieuwe uitdaging.
Blijft de vraag of Dewinter, zelfs als geplebisciteerde voorzitter, in staat mag worden geacht om het VB uit het slop te halen. De voorbije jaren hebben het eensgezinde blok stevig ontwricht. Er wordt solo slim gespeeld, postjes komen voor eendracht, de interne vetes zijn amper bij te houden en ook bij de talrijke mantelorganisaties klinkt steeds luider en openlijker gemor. Tegelijk is er de concurrentie met Lijst Dedecker, die in het gat duikt dat het VB bij zijn naamsverandering liet liggen. Meer dan ooit leeft bovendien de angst dat de N-VA iets substantieels uit de brand zal weten te slepen bij de regeringsformatie (of als 'echte' Vlamingen elk compromis zullen afwijzen).
Het beproefde recept dat Dewinter daartegenover wil plaatsen, is dat van de harde lijn. Een hernieuwde keuze voor de pure confrontatie. De jihadstraat-actie aan de vooravond van de verkiezingen en de anti-islambetoging die nu lokaal gekopieerd wordt in de hoop op escalatie, dat zijn de beelden van het VB die Dewinter opnieuw aan Vlaanderen wil presenteren. Geen wuivende graanhalmen of blonde gezinnetjes meer als campagnebeeld, de komende maanden zal het al islam, terreur en criminaliteit zijn wat de VB-klok slaat. Voor Dewinter is het duidelijk: de schapenvacht moet uit zodat zijn partij gewoon opnieuw open en bloot wolf kan zijn.
|
