| Kortaf |
14 november 2007 12:06 |
Lees ook (DM van 10.11.07):
Citaat:
De koninklijke joker van Leterme
door Paul Goossens
Paul Goossens noemt het 'dictaat' van Laken een brevet van onbekwaamheid voor Leterme
België mag dan al in coma liggen, de historische momenten volgen elkaar nu in heel snel tempo op. Twee dagen nadat het record van het langste formatieberaad werd geklopt, was er de gesplitste stemming in de Kamercommissie over B-H-V en nog een dag later haalde het paleis het grof geschut boven. De staatshervorming wordt uit het formatieberaad gelicht en aan de voorzitters van Kamer en Senaat, annex raad van wijzen, toevertrouwd. De monarchie mag dan al bejaard zijn en met een kunstheup door Laken sjokken, ze heeft nog tanden en acht het moment rijp om het kippenhok van oranje-blauw op orde te zetten. Dat de parlementaire democratie bij deze geschoffeerd wordt, is evident en hopelijk heeft het paleis de risico's goed afgewogen. De bejaarde monarch valt hier duidelijk uit zijn ceremoniële rol en democraten hebben het daar moeilijk mee.
Ook al heeft Leterme het paleis geïnspireerd, zo niet geforceerd om als buikspreker van de CD&V-top op te treden, voor de formateur is het dictaat van Laken pijnlijk en zelfs een heus affront. Het is tegelijkertijd een motie van wantrouwen en een brevet van onbekwaamheid, zo niet politieke lafheid. Uitgerekend het thema waarmee het kartel de verkiezingen won, het communautaire, wordt uit zijn portefeuille gehaald. Hij kan wel verder met oranje-blauw over een nieuwe regering onderhandelen. Een kabinet met een puur sociaal-economisch programma dus, want ook dat andere hete communautaire dossier, B-H-V, is van de onderhandelingstafel verdwenen. Dat ligt sinds woensdag in de kelders van het parlement en daar zal het nog maanden kunnen 'gisten'.
Omdat Leterme er zelf de moed niet toe had, werd het paleis ingeschakeld om het N-VA en zijn leider Bart De Wever uit te rangeren. Het dictaat van het paleis is het direct gevolg van het onvermogen van Leterme om De Wever van repliek te dienen en een eigen communautaire strategie te formuleren. Ondanks zijn bijna 800.000 voorkeurstemmen bleef de formateur als een schoothondje achter De Wever aanlopen. Die zette de communautaire lijnen van het kartel uit, schoof Jean-Luc Dehaene en Herman Van Rompuy aan de kant en monopoliseerde het verhaal in de media. Hoe meer De Wever praatte, hoe groter hij werd en hoe zieliger Leterme. De generaal van de veldslag van de 10de juni bleek nauwelijks meer dan een simpele ordonnans te zijn. In begrijpelijke wielertermen: een waterdrager voor de eigenlijke kopman. Omdat de CD&V-leiding de pikorde in het kartel zelf niet durfde of kon herstellen, werd Laken dan maar gemobiliseerd. De steeds minzame Albert in een ongewone rol, die van koninklijke joker van Leterme.
Is het niet symptomatisch en verbijsterend dat de formateur het pas op de 149ste dag van het formatieberaad aandurfde om "iets" over Brussel-Halle-Vilvoorde op papier te zetten? Terecht, zo bleek, want het was meteen prijs: een barst in het kartel. Om de achterban te kalmeren moest Bart De Wever zijn verbale trukendoos bovenhalen. Het "iets" van Leterme was geen onderhandelingsvoorstel, wel een "menu". Het was dus niet te nemen of te laten, je kon "�* la carte" kiezen. De dubbelzinnigheid werd niet opgehelderd, omdat Leterme opnieuw het lef niet had om De Wever terug te fluiten. Een dag later deed het er niet meer toe. Met de B-H-V-stemming in de Kamercommissie was het document-Leterme tot een archiefstuk gedevalueerd. Tot diep in 2008 zit B-H-V nu in complexe parlementaire procedures vastgeklonken en wordt de 1 juni-kreet van Leterme dat "B-H-V voor de start van de nieuwe regering moet zijn opgelost" tot zijn ware dimensie herleid: grootspraak en wind.
Leterme en CD&V zitten met een levensgroot N-VA-probleem. Om opportunistische redenen durven ze er niet mee af te rekenen. Bovendien was de huidige CD&V-generatie, die acht jaar in de federale oppositie vervlaamste en van de Belgische federatie vervreemdde, nauwelijks nog in staat om De Wever te counteren. De illusionist De Wever slaagde erin om de kopstukken en het middenkader van CD&V (bijna) allemaal te overtuigen dat zijn separatistische einddoel er niet toe doet en de perfecte samenwerking niet in de weg hoeft te staan. De Wever praat dus weinig over het einddoel, maar in zijn werkmethode is het wel consequent en permanent aanwezig. Alles wat de federale structuur kan versterken, wordt systematisch gewraakt en voortdurend wordt de illusie gewekt dat de realisatie van het Vlaamse eisenprogramma nauwelijks overleg behoeft en met de biceps kan worden afgedwongen.
De aanpak van B-H-V stond daar model voor. Niet de onderhandelingen en het zoeken naar een compromis waren essentieel, wel de vijf minuten politieke moed. Het intrigerende is dat er tijdens het formatieberaad navenant gehandeld werd. Geen of nauwelijks overleg, wel een forcing in de Kamercommissie en applaus van Gerolf Annemans. "Eindelijk, zo glunderde het boegbeeld van het Vlaams Belang, heeft Vlaanderen zijn macht gebruikt."
De opmerkelijke stelling van Frank Vandenbroucke dat De Wever in feite geen diepgaande staatshervorming wil, gaat ook voor B-H-V op. Omdat de splitsing alleen in het Belgisch consensusmodel haalbaar is en bijgevolg compromissen en toegevingen impliceren, werd het overleg gemeden, zo niet geboycot. Niet het resultaat telt, wel de confrontatie tussen de gemeenschappen, de escalatie en het gistingsproces. Nu al kan men zich aan de volgende strategische zet verwachten. Een campagne tegen alarmprocedures en belangenconflicten, want Belgische grondwettelijke "rommel" die de Vlaamse natie en de Vlaamse macht beperkt.
Zo'n confrontatiepolitiek is dansen op de vulkaan. Vanwege het interculturele Brussel, zijn meervoudige identiteiten en het feit dat één gek doorgaans volstaat om de boel in de fik te zetten. Wie eraan twijfelt dat die ook in het Brusselse ruimschoots voor handen zijn, moet er de verklaring van de 72-jarige François van Hoobrouck d'Aspre, gepassioneerd verzamelaar van postzegels en burgemeester van Wezembeek-Oppem, maar op nalezen. "Het is nu, aldus de edelman, oog om oog en tand om tand, want het is oorlog."
Publicatiedatum : 2007-11-10
|
Dus als we P. Goossens mogen geloven, dan is Bart De Wever dé politicus van deze formatie, de enige die tenminste resultaten boekt, en moeten we dus voor hem stemmen. |
