Rechten van oorspronkelijke inwoners versus rechten inwijkelingen
 

In onze geglobalizeerde wereld heeft het individu het recht om te gaan en te wonen waar hij wil. Als welvarende westerlingen met een kredietkaart overal naartoe mogen trekken om een nieuw leven uit te bouwen, waarom mogen arme sukkelaars uit derdewereldlanden dan hun geluk niet zoeken in het welvarende Westen? Uiteindelijk vroegen arme Westerlingen die naar Amerika, Zuid-Afrika, Australië, Nieuw-Zeeland,... verhuisden toch ook niet naar de mening van de plaatselijke bevolking?

Dit laatste toont echter aan dat dit recht van het ondernemende individu soms botst met het recht van de lokale bevolking om in hun eigen streek te leven zoals ze willen. De Indianen, zwarte Zuid-Afrikanen, Aboriginals, Maori's,... werden van hun land en hun rijkdommen beroofd en gekolonizeerd door inwijkelingen. En ook binnen de Westerse wereld verdringen rijke inwijkelingen vaak minder rijke oorspronkelijke inwoners doordat het leven voor de oorspronkelijke inwoners in eigen streek te duur wordt. Kijk maar naar wat er gebeurd in de Rand rond Brussel (gekolonizeerd door Franstalige Brusselaars en Eurokraten), de West-Vlaamse Kust (gekolonizeerd door Antwerpenaars, Brusselaars, Nederlanders, Luxemburgers en Fransen), de Antwerpse Kempen (gekolonizeerd door Nederlanders), Voeren (gekolonizeerd door Nederlanders), de Ardennen (gekolonizeerd door Vlamingen), Duitstalig België (gekolonizeerd door Duitsers),...

Sommigen willen dit oplossen door hoge muren op te werpen voor inwijkelingen volgens het "eigen volk eerst"-principe (denk maar aan Fort Europe en Fort Amerika). Maar dit heeft geen enkele zin. Zolang er welvaartsverschillen in de wereld zijn zullen mensen hun geluk buiten hun eigen streek zoeken. Bovendien zijn we zelf allemaal nakomelingen van inwijkelingen. Als je maar ver genoeg in het verleden teruggaat hebben we allemaal wel ergens voorouders van elders (de eerste mensen kwamen zelfs uit Afrika). Alleen daarom al is "eigen volk eerst" plat boerenbedrog. Bovendien lijden gesloten gemeenschappen aan bloedarmoede, incest, en veel erfelijke ziektes. Uiteindelijk sterven ze uit, want in een voortdurend evoluerende wereld staat stilstand gelijk aan achteruitgang. "Eigen volk eerst" is dus biologische onzin. Gemeenschappen die open staan voor inwijkelingen krijgen echter veel nieuw bloed en zijn suksesvol. Zo zijn Europa en Noord-Amerika genetisch de meest gemengde en multikulturele gebieden ter wereld, en gezien hun welvaart heeft dit hen duidelijk geen windeieren gelegd.

Maar als zowel de grenzen volledig sluiten als iedereen onbeperkt binnenlaten problemen oplevert, welk evenwicht kun je dan vinden tussen de rechten van de oorspronkelijke inwoners en deze van de inwijkelingen? Hoe kun je een zekere bescherming van de oorspronkelijke inwoners verzoenen met de nood aan nieuw bloed en ontwikkeling?

Een mogelijkheid is om bij stemmingen (verkiezingen, refenda,...) een onderscheid te maken tussen instutionele en niet-instututionele kwesties volgens een "geven en nemen"-principe? Ik doe hiier een voorstel.

In instututionele kwesties (bestuurlijke indeling, aansluiting bij of afscheiding van een ander gebied, grondwetswijzigingen, wijziging kieswetgeving, ...) mogen alleen de oorspronkelijke inwoners in referenda meestemmen, en niet de inwijkelingen. Anders zouden inwijkelingen die een gebied kolonizeren en de oorspronkelijke bevolking minorizeren dit gekolonizeerde gebied kunnen aansluiten bij hun gebied van oorsprong.

Wie als oorsponkelijke inwoners moet worden beschouwd? Degenen die er geboren en opgegroeid zijn. Konkreet: degenen die er van hun geboorte tot hun meerderjarigheid hebben gewoond. Oorspronkelijke inwoners die om welke reden dan ook hun streek hebben verlaten kunnen dan ook meestemmen, terwijl omgekeerd ter plaatse geboren en opgegroeide nakomelingen van inwijkelingen ook als volwaardige burgers kunnen meestemmen. Dit "geven en nemen"-principe zorgt dan voor een evenwicht tussen de rechten van de oorspronkelijke inwoners en deze van de inwijkelingen. De enen worden beter tegen kolonizatie beschermd, terwijl geïntegreerde nakomelingen van de inwijkelingen als volwaardige burgers worden behandeld.

In niet-institutionele kwesties (gemeenteraad, dienstverlening van de overheid, milieu- en afvalbeleid, openbare werken,...) zouden daarentegen enkel de inwoners van het moment stemrecht hebben, zowel de migranten als de oorspronkelijke inwoners die er nog wonen. Oorspronkelijke inwoners die verhuisd zijn kunnen in niet-institutionele kwesties dan niet meer meestemmen. Het zijn immers de inwoners van het moment die met deze dagdagelijkse praktische beslommeringen moeten leven.

Door dit onderscheid in instititionele en niet-institutionele kwesties krijg je volgend evenwicht tussen de rechten van oorspronkelijke inwoners en deze van inwijkelingen:

• In institutionele kwesties stemmen alleen de oorspronkelijke inwoners mee (zowel deze met voorouders die oorspronkelijke inwoners waren als deze met inwijkelingen als voorouders, ook degenen die nadien verhuisd zijn).
• In niet-institutionele kwesties stemmen alleen de inwoners van het moment mee (ook de inwijkelingen die zich geïntegreerd hebben).

Het kan bovendien op elk bestuurlijk nivo worden toegepast: wijk, dorp, gemeente, streek, provincie, land, kontinent,.... Afhankelijk van het nivo kan men zowel oorspronkelijke inwoner als inwijkeling zijn. In wijkkwesties is iemand die uit een andere wijk uit dezelfde gemeente komt een inwijkeling, terwijl hij in gemeentekwesties een oorspronkelijke inwoner is. Wie uit een andere gemeente uit hetzelfde land komt is dan in gemeentekwesties een inwijkeling en in landskwesties een oorpronkelijke inwoner.

Zo kunnen inwijkelingen zich integreren en deelnemen aan het plaatselijk maatschappelijk leven, terwijl de oorspronkelijke inwoners toch een bescherming hebben tegen verdringing en kolonizatie. Een plaatselijke gemeenschap krijgt zo nieuw bloed zonder dat ze meteen onder de voet wordt gelopen. Het is een kompromis tussen regionalisme en globalisme.

Mooie principes daar niet van. Toch heb ik enkele praktische bedenkingen:

-creëer je hier geen samenleving met tweederangsburgers?
-wanneer houdt iemand op een migrant te zijn en een volwaardig burger te worden?
-hoever zou je gaan om gezinshereniging van migranten toe te laten?
-tonen fenomenen zoals de verfransing van de rand niet aan dat er zware spanningsvelden kunnen ontstaan tss wetgeving enerzijds en dagelijkse praktijk anderzijds? Hoe strikt moet men hier de wet gaan toepassen?
-moeten er bepaalde quota's worden gehanteerd of er is sprake van een onbeperkte migratiestroom?
-wat als de druk op het sociaal zekerheidsstelsel te groot wordt en het systeem niet meer betaalbaar blijkt te zijn?
-bestaat er niet het risico dat eens een bepaalde groep migranten groot genoeg is, men de noodzaak tot integratie niet meer inziet?
-hoe moet het onderwijs daarop reageren?
-bestaat er niet het risico op een "brain-drain" in de landen van herkomst?
-moet men zelfbedruipend zijn (dwz aantonen dat men een inkomen heeft) of kan men gelijk aanspraak maken op een uitkering?
-bestaat er niet het risico dat een aanzienlijke geldstroom uit de economie onttrokken wordt als migranten massaal geld naar hun thuislanden overmaken?
-bestaat er niet het risico in een opbod (negatieve spiraal) inzake arbeidsvoorwaarden aangezien vele groepen migranten wel erger gewend zijn?

Idd. Vooral het eerste punt is van belang: je creëert eerste- en tweederangsburgers.

Daarom is het ook KRANKJORUM om verschillende Volkeren verplicht te doen samenleven. Er is altijd iemand 'de sigaar'.

Op papier klinkt die regenboog cultuur heel mooi. Maar de realiteit is iets minder mooi....

Immigratie op kleine schaal, liefst met min of meer gelijkgestemde zielen, kan weinig kwaad. Sterker nog, dat is zelfs positief. Maar 100.000-den Volksvreemde mensen importeren kan enkel leiden tot grote problemen.
En zij die dit ontkennen, moeten de gemiddelde geschiedenisboek eens opendoen (...en lezen natuurlijk :lol:) of effie gaan rondlopen in de grootsteden.

Het begint al...
De splitsing BHV werd nog niet doorgevoerd en dan krijg je vlug toestanden als deze:



Zijn dat niet de toestanden waar Vlamingen terecht klachten over hadden 70 of 100 jaar geleden?
Allo, Van Parijs, waar ben je met je grote klep?

Over Vlamingen en Vlaamse Brusselaars die in hun taal niet terecht kunnen of de gewenste dienstverlening verkrijgen in de Brusselse hospitalen, zwijg je.
Over Vlaamse Brusselaars die onder druk gezet worden door gemeentelijke administraties om al hun paperasserij (vb. bij renovaties, verbouwingen, etc) toch maar in het Frans in te dienen, omdat de dossiers anders blijven liggen, zwijg je. Terwijl in Brussel de dienstverlening sowieso tweetalig dient te zijn.

Dat een Waal of franstalige Brusselaar hinder ondervindt in het eentalige Vlaanderen, is een gevolg van zijn eigen keuze om integratie-onwillig te zijn.

Interessante tekst.

Het "voorstel" lijkt mij in vergelijking tot dhimmi-schap te getuigen van onvergelijkbare inschikkelijkheid en gemoedelijkheid.