In hoeverre houdt u privé en werk gescheiden?
 

Dat vraag ik me inderdaad af, sommigen vertellen werkelijk alles over hun privé- en familiesituatie aan de collega's, anderen dan weer zijn één gesloten boek.

Op mijn vorig bureau vertelde men soms de intiemste dingen (nu ik speciale medicamenten moet pakken, mag ik de pil niet meer nemen, nu moet met mijn vriend altijd met een condoom vrijen met mij en ik vind dat niet leuk, dixit een jonge vrouwelijke collega)

Anderen dan weer vertelden alles over hun ouders, hun kinderen, de ruzies met hun partner enz...

Zélf vertelde ik wel iets, maar zeker niet in detail en zeker geen intieme zaken. Men vroeg me wel es hoe het stond met mijn liefdesleven, maar bijvoorbeeld daarover loste ik geen woord.

Hoe is het bij jullie?

Een paar artikels hierover.

Persoonlijk op kantoor BRON

Wanneer je thuis problemen hebt -of het nu om gezondheid, geld of andere onderwerpen gaat- moet je beslissen of je die persoonlijke besognes op je werk deelt, wie je kan vertrouwen en wanneer je begint te praten.

Dat je de informatie tot op een bepaalde hoogte deelt met collega's is haast vanzelfsprekend. Ze zijn immers de mensen met wie je 40 uren per week doorbrengt, je ziet hen vaak meer dan je familie.

Nochtans zijn er goede redenen om geen persoonlijke informatie te delen met collega's. Misschien wil je hen niet opzadelen met je problemen. Of misschien vertrouw je je collega's niet. Maar er zijn nog andere redenen.

LEES OOK ...

Laat je buik niet zien
Shhhh... stilte op de werkvloer
Hou het voor jezelf
Geruchten in de wandelgangen

Ik zie maar 2 van mijn collega's af en toe (vrouwen, soms maar om de zoveel weken). Maar we vertellen allemaal wel es wat, tot op een bepaalde hoogte, soms wel tamelijk privé.

Ligt ook een beetje aan je aard, ik heb het spreekwoordelijke hart op mijn tong en zij blijkbaar ook.

Dat ligt eraan. Kantoorleven is erg moeilijk om die reden: mensen spreken makkelijker kwaad dan goed over anderen. Ik werk sinds een jaar weer op een kantoor.

Ik heb de kat uit de boom gekeken: wie zitten er 's middags bij de lunch samen en spreken altijd over mensen die niet aanwezig zijn? OK, die mijd ik dan. Wie laat niks over zichzelf los maar stelt wel tientallen vragen? OK, enig wantrouwen is op zijn plaats. Wie valt iedereen de hele dag lastig met huis tuin en keuken praat?

Een goede middenweg echter is wel leuk. Ik stel wel mijn limieten en zeg soms "Sorry ik moet me nu op mijn werk concentreren" wanneer iemand te pas en te onpas met verhalen komt.

Mijn vorige baas was een gesloten boek en ik vond dat best prettig omdat de dingen duidelijk waren, en het werk zo zeer eenvoudig werd! Nu echter heb ik een baas die wél over haar privé wil praten af en toe, en ik ben een beetje ongemakkelijk. Met een baas is iets anders dan met een collega. De afstand is wel erg comfortabel en staat een soort van vriendschap echt niet in de weg, integendeel eerder. Ik zie ook veel gedoe tussen mensen die privé en werk minder gescheiden houden, die hebben vaak ruzie en gedoe, en werken ook niet al te best...

Wat ik wél leuk vind is vrienden maken op het werk, een ietsje zeldzamer, en daar ga ik dan op kantoor ook niét mee privékletsen.

Interessant onderwerp, Ardy. Vooral dat ik sinds kort weer daarmee geconfronteerd word en dat collega-leven me vroeger soms zwaar gewogen heeft..

Hangt er een beetje van af... Er zijn collega's bij B Plus die mettertijd hele goeie vrienden zijn geworden en dan is de grens privéleven - werk héél dun of onbestaande.

Maar de rest van mijn collega's hebben weinig tot geen zaken met mijn privéleven. Ik ben ook niet iemand die eventuele problemen of ergernissen aan de grote klok zou hangen.

.