Politics.be - Het Belgisch huwelijk?

Ik zal het hier maar even zetten, het is niet echt om een discussie op gang te brengen in een serieuse topic, maar gewoon even om mijn gedacht te zeggen :)

Het huwelijk volgens Belgicisten?

Een man komt ’s avonds laat, na een dag hard werken thuis, hij heeft zijn looncheque gekregen en mag direct een groot deel aan zijn vrouw afgeven. Veel liefde tussen het koppel lijkt er niet meer te zijn, ze blijven eerder samen uit gewoonte dan wat anders. Regelmatig lijken ze gewoon naast elkaar heen te praten, af en toe zou je zelfs durven veronderstellen dat ze gewoon elkaar niet verstaan. De man doet af en toe nog een mooi gebaar naar zijn vrouw. Nu heeft hij een diamanten halssnoer bij voor haar. Het wordt gewoon aangenomen, zonder enige vorm van dank. Als de man een opmerking maakt over de ondankbaarheid die hij al zo lang tolereert…zegt de vrouw:“Toen ik nog werk had deed ik dat voor jou ook”. De man heeft dat al regelmatig gehoord, maar kan het zich toch totaal niet herinneren dat de rollen ooit omgekeerd waren. Hij weet wel nog dat hij vroeger in het krantenwinkeltje van zijn vrouw moest werken voor een appel en een ei. En hoe zijn vader bij haar vader de vuile klusjes mocht gaan opknappen

Af en toe spoken er bij beide wel eens stemmetjes in het hoofd die spreken over een scheiding. Maar is het de gewoonte, of is het omdat ze niet weten wat de reactie van de buren gaat zijn, ze blijven tegen beter weten in samen. Veel gemeenschappelijk hebben ze niet, ze hebben een andere levensstijl en levensvisie. Maar ze lijken te vastgeroest aan elkaar, om elkaar te kunnen los laten. De man haalt enkele van zijn persoonlijke fotoalbums boven. Er zijn foto’s van verschillende reizen die in de verschillende albums zitten. Hij stelt voor om orde op zaken te stellen en ze in te delen zoals het hoort. De vrouw is er om onbegrijpelijke reden tegen. Toch doet de man het. De vrouw trapt het af uit de kamer en de gesprekken lopen de komende tijd nog stroever dan anders...

De volgende dag komt de man thuis met een gebakje dat hij met zijn eigen geld gekocht heeft. Hij weet dat zijn vrouw het niet lust dus begint het alleen op te eten. Zijn vrouw komt binnen en roept “als jij dat hebt, moet ik dat ook hebben!”. De man doet zijn portemonnee nog maar eens open… Ze hebben samen een hond, en ze hebben afgesproken om hem enkel Pedigree te geven. Langzaam maar zeker haalt de vrouw ongevraagd meer en meer brol van de Aldi in huis. En ze dringt langzaam maar zeker het andere voedsel op, desondanks eerder gemaakte afspraken. Als de man hier rustig over wilt praten, en zegt dat er afspraken waren gemaakt, dan is de vrouw ineens razend…

Soms lijkt het allemaal nog wel mee te vallen. Op hun trouwdag feesten ze beide. De man een beetje ingetogen, een beetje denkend aan al het geld dat de laatste tijd opgemorst is… maar genietend van zijn vrije dag. De vrouw uitbundig en compleet in outfit. Zij heeft reden om te feesten, haar man zorgt wel voor haar. De man vindt de volgende dag eindelijk de moed om een nieuwe computer te kopen. De vrouw ziet hem thuiskomen met het spel en neemt de kredietkaart uit zijn zak. Enkele uren later is ze terug. “Morgen brengen ze een nieuw wasmachine” zegt ze. De man reageert: “maar je hebt toch een goed wasmachine?” De vrouw schudt onbegrijpend haar hoofd “als jij geld mag uitgeven, dan mag ik dat toch ook?”

Ze hadden het reeds een tijd zeer moeilijk, de vrouw riep zoveel mogelijk vrienden en familieleden op om haar te steunen in het huwelijk. Amper enkele mensen kwamen opdagen, toch sprak de vrouw achteraf van een duidelijk signaal dat iedereen nog achter hun huwelijk stond.

Samen hebben ze ook een kind. Nuja, het kind is eigenlijk van de man zijn vorig huwelijk, maar de vrouw palmt hem langzaam maar zeker in. Samen met verre buren verovert ze langzaam maar zeker de kleine, en het kind lijkt al compleet om zeep, gehersenspoeld. Het is soms een lastig kind, en het vraagt ook vrij veel geld om het te onderhouden.

Af en toe durft de man stilletjes te mompelen dat hij misschien beter alleen verder kan. De vrouw haar repliek is: “jij kan niet zonder mij, en de kleine blijft bij mij”. De man begint dan iedere keer weer te twijfelen. Maar als hij even goed zou nadenken, zou hij inzien dat dit huwelijk op niets trekt. Het enige dat “de liefde” nog waard is, is zijn portemonnee. Maar dreigen om hem in eigen zak te houden, dat durft hij niet. Zelfs vragen voor een beetje eerbied, en iets meer inbreng is onbegonnen werk. “NEEN” lijkt soms het enige wat zij kan zeggen… De buren zien ook hoe langer hoe meer in dat er iets ferm verkeerd zit in het huwelijk, maar ze blijven aan elkaar vastklampen, desondanks de grote verschillen, desondanks dat ze eigenlijk niets gemeen hebben, enkel de jaren van miserie die ze samen doorbrengen, met af en toe wel een klein lichtpuntje… Als hun favoriete sportster nog eens een finale haalt bijvoorbeeld…

Soms heeft de vrouw wel schrik dat haar man haar zal verlaten, maar dat durft ze nooit zeggen. Integendeel, in plaats van iets meer haar best te doen om samen te blijven, blijft ze haar arrogante levensstijl gewoon doorzetten. Hoelang gaat de man dit nog verdragen?

Natuurlijk hebben ze veel lief en leed gedeeld, maar voor de man is het toch wel meer leed dan liefde…”

Ik denk dat velen op het forum wel de gelijkenissen met Vlaanderen en Wallonië kunnen zien. Veel mensen zouden het huwelijk na al die pogingen al lang opgegeven hebben. Maar soms is het gewoon makkelijker om te doen alsof je neus bloedt, en enkel de paar kleine positieve dingen te zien…

Mijn vraag nu aan de Belgicisten, zou je deel willen uitmaken van bovenstaand huwelijk? Terwijl je weet dat je voor de rest van je leven in dezelfde situatie zal zitten en er totaal geen zicht is op verbetering…