Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Vlad
Ik had enkel maar deze link gelezen.
Jij laat wel de hele private sector, de sector die voor vooruitgang, vernieuwing, welvaart, ... zorgt buiten beschouwing. Jouw manier om inflatie tegen te gaan helpt enkel bij monetaire inflatie. Niet bij aanbodinflatie. Communisme is nog nooit ergens geslaagd. De overheid laten beslissen waar te investeren loopt gegarandeerd verkeerd. En dat is wat jouw systeem uiteindelijk doet. De allocatie van de middelen zal door een overheid gebeuren vermits die het geld creëert ipv de banken want die kunnen met zo'n hevig schommelende munten niet aan de slag.
Je houdt ook geen rekening met de menselijke psyche. Die kan zeer slecht tegen - zelfs maar schijnbaar - verlies. Als de schijnbare waarde van diens goederen en gelden plots maar tien percent is van de dag tevoren gaat die in woede ontsteken en manieren zoeken om dat een volgende keer te voorkomen. Je gaat een totale dictatuur moeten instellen om dat tegen te gaan, al het goud moeten pikken op de wereld, crypto verbieden, handel verbieden in alles wat men gaat gebruiken om de (schijnbare) devaluaties te omzeilen. |
De privé sector is per definitie intelligent en investeert enkel in succesvolle projecten en een overheid is per definitie een groep debielen die enkel maar in projecten zal investeren die mislukken. De eerste heeft enkel vooruitgang en de tweede nooit.
Terwijl we weten dat ook in de privé sector al vele investeringen mislukt zijn wereldwijd met vaak de regering die voor oplossingen moest zoeken terwijl die niet het systeem ter beschikking hadden dat ik in deze topic heb beschreven.
Er is dus ook nog geen enkel communistisch leiderschap geweest dat dat systeem had.
Wanneer een communistisch land beslist dat de overheid de economie in handen heeft maar geen geld kan drukken in een inflatievrij model is de kans eerder een faling met alle gekende gevolgen zoals dictators die ook liberaal kapitalistisch regeren. Daar is het woord saloncommunist uit ontstaan. In een wereld waarin het liberale westen en het communistische oosten vijanden zijn en maatregelen treffen om het systeem van de andere in een slecht daglicht te brengen.
In het Midden Oosten zijn er gebieden waar men de politieke leider een communist kan noemen omdat die ook volledig de economie bepaalt en bezit binnen zijn gebied, zijnde de olie-industrie, terwijl de burgers het heel goed hebben en zaken hebben zoals gratis onderwijs.
Wat de aanbodinflatie betreft: Als de productiefactoren stijgen en doorgerekend worden kan de overheid de lonen aanpassen in het nieuwe systeem zodat de koopkracht acceptabel blijft voor iedereen terwijl er dus geen monetaire inflatie is omdat de prijs maar tot een maximum van een tienvoud kan gaan.
Maar wat als de productiekost met meer dan een tienvoud stijgt en doorgerekend moet worden? De rede is niet omdat men voor technologische achteruitgang kiest.
In het nieuwe systeem gaan de overheden bijvoorbeeld onbeperkt kunnen investeren in research en development van dingen als kwantum data teleportatie, nulpuntsenergie en de replicators en transporters uit Star Trek waar de privé sector het geld niet voor heeft.
De rede zal dan een schaarste zijn van een noodzakelijk product en dat zit niet echt in de categorie stijging van productiekost. In dat geval, dat niemand wenst en onwaarschijnlijk is als men bijvoorbeeld de wikipedia pagina van nulpuntsenergie eens volledig leest, zal er een soort triage zijn in combinatie met maximaal mogelijke verdeling van de schaarse noodzakelijke producten.