[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door Doffer

Mijnheer Verhulst,

Naar aanleiding van het verschijnen van de lijst van de rijkste mensen en de torenhoge vergoedingen van "manager", politici, bedrijfsleiders, doktersspecialisten, enz... stel ik mij de vraag of ook aan de hoogte van een inkomen geen ethische grenzen zijn of zouden moeten zijn?

Ik ben een voorstander van een economisch leven dat gebaseerd is op de vrije overeenkomst. Mensen moeten op basis van het vertrouwen dat ze in elkaar en in elkaars bekwaamheden hebben, alle mogelijke overeenkomsten kunnen sluiten voor economische samenwerking. De staat moet samenwerking niet opleggen of verbieden.
Bij dit alles hoort ook de vrije markt, waarop de consument vrij zijn voorkeuren moet kunnen manifesteren, en de producent vrij goederen of diensten moet kunnen aanbieden.
De vrije overeenkomst is de natuurlijke drager van het economisch leven. De staat dient het economisch leven niet actief te reguleren. Het economisch leven dient dit zelf te doen, op basis van een netwerk van overeenkomsten (waarbij consumenten- en producentenorganisaties de meest omvattende overeenkomsten kunnen sluiten).
De wet dient wel te zorgen dat ongeoorloofde overeenkomsten worden uitgesloten. Ongeoorloofde overeenkomsten zijn ondermeer afspraken waarbij pseudo-goederen op de markt worden gebracht.
Arbeid hoort bijvoorbeeld niet op de markt thuis. Arbeid is geen koopwaar, omdat de mens geen koopwaar is. De mens kan niet gescheiden worden van zijn arbeid: wie zogezegd 'arbeid' koopt, koopt eigenlijk een stuk mensenleven. De arbeidsmarkt is eigenlijk een afgezwakte vorm van slavenhandel: men verkoopt geen hele mensenlevens, maar nog wel stukjes mensenleven. Uurlonen, weddes enz moeten volgens mij a priori wettelijk vastgelegd worden; zij horen niet het voorwerp van individuele onderhandelingen te zijn.
Ook grond hoort bv niet op de markt thuis. Ik ben voorstander van radicaal privaat grondbezit met dien verstande, dat het dient te gaan om grond die men zelf gebruikt. Wie een stuk grond niet langer gebruikt, dient het over te dragen aan een opvolger naar keuze. Inkomen dat ontstaat door louter formeel grondbezit, zonder dat men zelf iets met die grond aanvangt, lijkt mij onverantwoord.
Er zijn nog wel meer voorbeelden.

Is een inkomen uit kapitaal... dus zonder er zelf "iets" te moeten voor doen te verantwoorden en eventueel tot hoever?

Inkomsten uit kapitaal lijkt mij verantwoord in de mate dat men met dit kapitaal een risico loopt. Men levert in zo'n geval volgens mij een geestelijke prestatie: men moet de leefbaarheid van een economisch initiatief inschatten. Zodra het risico is verdwenen dient ook de interestbetaling zo snel mogelijk te worden stopgezet. Het algemeen principe lijkt mij te zijn: tegenover iedere geldstroom dient een prestatiestroom te staan.

Zou de gemeeschap niet beter af zijn met ook een beperking aan het inkomen, dat dan kan ingezet worden om de armoede in de wereld te bestijden?

De 'gemeenschap' moet de armoede in de wereld niet bestrijden. Collectieve 'solidariteit' is oplichterij. 'Solidariteit' impliceert vrije keuze van het individu. Politici zijn graag op allerlei internationale fora 'solidair', niet met hun eigen geld maar met het geld van de belastingbetaler. Dat is nep. Mensen die armoede willen bestrijden moeten dit op eigen initiatief kunnen doen, individueel of georganiseerd, maar in elk geval zonder enige staatsdwang. Wie zich niet solidair voelt mag niet worden gedwongen om via de fiscus toch mee te doen.