[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Percalion

Daar zeg je zoiets... De raad van state heeft bijna letterlijk gesteld dat raadplegende, niet bindende referenda niét kunnen, omdat het wel eens de machthebbers in een bepaalde richting zou kunnen duwen, en dat dat wettelijk gezien niet kan, aangezien de grondwet de macht niet bij het volk legt, maar bij de Natie... Maar hoe k�*n het dan in godsnaam dat men in school de kindjes aanleert dat we in een democratie leven?

Jos legde elders al haarfijn uit 'hoe dat in godsnaam mogelijk is'.

Ik kan niet in andermans hoofd kijken. Maar mijn eigen ervaring is in elk geval dat het opgeven van een opvatting, die ik lang heb aangehangen, meestal met een soort pijnervaring gepaard gaat. Je moet erkennen dat je er al die tijd naastzat, en dat is niet plezierig. Ik bespeur bij mijzelf duidelijk de tendens om een idee dat ik lang heb aangehangen, en dat door de feiten of door kritiek eigenlijk al volledig onderuit is gehaald, toch nog te blijven verdedigen. Vaak veel langer dan redelijk is. Een opvatting wijzigen vergt werk, en is daar bovenop vaak een onaangename ervaring omdat men zo frontaal met het eigen tekort wordt geconfronteerd. Dat wekt weerstand op. In ieder geval lijkt dat bij mij zo te werken.

In het geval van 'onze (parlementaire) democratie', die eigenlijk een particratie blijkt te zijn, komt daar wellicht nog een ander element bij. Het denkbeeld dat we in een democratie leven geeft tot op zekere hoogte een veilig gevoel. Het is een aangenaam denkbeeld. Geloven dat men wél in een democratie leeft is an sich aangenamer dan beseffen, dat men niét in een democratie leeft; net zoals geloven dat men géén kanker heeft, aangenamer is dan beseffen dat men wel kanker heeft.