Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door CUFI
Really Piero? Net van iemand met uw capaciteit verwacht ik dat je beseft dat de kracht van het Onze Vader gebed niet in de context huist die je aldaar etaleert.
Gij weet het, ik weet het.
Schulden zijn niet financieel in Onze Vader, maar mensen die ons kwaad gedaan hebben. Zoals wij ook kwaad doen en ons daar op bezinnen in gebed.
Zijn Wil geschiede, maar je moet die wil dan wel de nodige ruimte geven. Niet dat ik een voorbeeld ben, verre van.
Maar Onze Vader is imo het krachtigste gebed ter aarde.
Laten wij het nu bidden.
|
Inderdaad, in 'Het Onze Vader' is de schuld aan de Vader niet financieel. De schuld aan "onze schuldenaren zijn natuurlijk wel financieel of materieel of eventueel immaterieel in de vorm van een dienst of een excuus. Het gebed vergelijkt schulden tussen mensen en die van een mens aan God, dat zijn verschillende niveaus, zou je denken. De suppliant stelt zijn eigen goede gedrag als voorbeeld aan God. Het zou fatsoenlijk zijn indien God hem daarin navolgt. Dat is handelsethiek. Het kan ook anders bedoeld zijn, niet als argument van Jezus of de suppliant, maar als toelichting aan de lezer, als voetnoot, van de evangelisten of van de eindredactie.
Het idee dat mensen iets aan God verschuldigd zijn is typisch Joods en vormde de basis voor de offerande in de tempel van Jeruzalem. Daar werd over nagedacht. Bijvoorbeeld: "23 Wanneer je dus je offergave naar het altaar brengt en je je daar herinnert dat je broeder of zuster je iets verwijt, 24 laat je gave dan bij het altaar achter; ga je eerst met die ander verzoenen en kom daarna je offer brengen". Matteüs 5:23-24 (NBV). Hier gaat het om een vergelijkbare kwestie. De offeraar herinnert zich "een schuld aan zijn broeder of zuster" en niet andersom zoals in 'Het Onzs Vader'! Dat roept vragen op: Heeft iemand zonder voldoende kennis van zaken aan die teksten gesleuteld?
Bij Marcus en Mattheüs staat in 'Het Onze Vader' het Griekse woord "schuld". Bij Lukas echter staat er vergeef ons onze
zonden (hamartia)! -- Hamartia is een Oudgriekse term om de fatale fout in het karakter van een protagonist van een tragedie aan te duiden (wikipedia). De waarde van het offer van Christus Jezus is hier gelijkgesteld aan de "schulden" van anderen aan de Jood - die hij hen al heeft vergeven. Is dat ethisch verantwoord en Is die tekst echt van God?