[Grootaert]

Op dit ogenblik zit ik met meer vragen dan antwoorden over democratie.

Eerst en vooral laat er geen twijfel over bestaan dat ik een fervent aanhanger ben van directe inspraak van de burgers in de besluitvorming. Maar ik ben ook een fervent aanhanger van solidariteit tussen diezelfde mensen en diep in mijn hart botsen beide wel eens.

Hier wordt daarenboven nog gesproken over het recht tot secessie. Ik kan begrijpen dat dit gebruikt kan worden om het recht van minderheden te beschermen, maar ik vrees dat het evengoed kan gebruikt worden om zich aan de solidariteit te onttrekken. Of zoals kinderen "als ik geen gelijk krijg speel ik niet meer mee" en dat kan toch de bedoeling niet zijn.
Zo zijn er burgers uit het rijke (vooral kansrijke) industriële Noord Italië die eraan denken af te scheuren van het armere en zogezegd "luie" Zuid Italië, alleen omdat zij een blok aan hun been zijn om zich economisch nog sterker te kunnen ontplooien. En hier is geen sprake van een verschil in taal, alhoewel er wel een immens cultuurverschil is tussen deze twee groepen van Italianen; een verschil, dat waarschijnlijk groter is dan tussen Walen en Vlamingen.

Volledig akkoord dat wij op dit ogenblik beheerst worden door particratie. Maar tezelfdertijd zijn wij behept en geïndoctrineerd door een eenzijdige en particratische informatie. Ik stel me daarom heel wat vragen over de overgang van een particratie naar een directe democratie bij een bevolking, die jarenlange werd bewerkt met politieke agenda's en thema's, die door de particratie en niet door de meerderheid van de burger werden gekozen en in de actualiteit geplaatst. Soms vrees ik dat wij door zomaar directe democratie in te voeren van de regen in de drop zullen komen. Naast jarenlange particratie lijden wij ook onder een uitgesproken media- en infocratie, die hoe paradoxaal ook de vrije (?) meningsuiting in gevaar brengt.
Zwitsers hebben een jarenlange traditie van anders omgaan met democratie en dat hebben wij niet.

Tenslotte stel ik mij ook vragen, hoewel ik" faute de mieux " het begrip democratie hier zelf herhaaldelijk hanteerde, niet alleen rond de "demos" maar evenzeer of nog meer rond de "kratos", dat letterlijk macht of heerschappij betekent en zelf geweld.
Denken wij niet teveel in termen van macht ook als directe democraten? "Het voor het zeggen hebben". De macht van de meerderheid over de minderheid? Is het dat wat wij bedoelen met democratie? Uiteindelijk gaat het erom dat beslist wordt in het voordeel van alle burgers.

Enkele vragen als conclusies.
- Moet er geen quarantaine periode van verschillende jaren worden ingevoerd, zodat de burgers verlost worden van de parti- en mediacratische virussen vooraleer zij echte democratische onderwerpen (d.w.z. aangebracht door het "demos" en niet door partijen of de media) kunnen behandelen?
- Moeten wij vooraleer over te gaan tot directere vormen van democratie ons geen ernstige vragen stellen over het functioneren van de media, die vandaag nog minder dan de politiek aan de burger rekenschap moeten geven? M.a.w. hoeveel echte vrije meningsuiting wordt vandaag niet overroepen door de vrije meningsuiting van enkele, van de hardroepers en van de machthebbers?
- Moeten wij niet eens grondig nadenken over het begrip "macht" als wij zoeken naar een nieuwe orde. Misschien ware een woord als "demologie" al heel wat beter dan de democratie waar we vandaag over spreken. In het woordenboek wordt "logos" naast leer of theorie ook beschreven als meetellen, waarderen, zijn mening uiten. De burger is aan het woord maar is niet aan de macht.

Misschien is dit laatste een van de redenen waarom ik VIVANTER ben.