Hier lijken toch enkele posters in het management van oliebedrijven te zitten.
Citaat:
De schizofrene relatie van Shell met de wetenschap
Alle Shellvestigingen erkenden vanaf dat moment het verband tussen menselijke uitstoot en opwarming, maar de oude spagaat – die tussen groei en milieu – zorgde ervoor dat Shell een schizofrene relatie met de wetenschap ontwikkelde.
Shell begon actief te pleiten tegen een ‘overreactie’ van overheden door te wijzen op ‘onzekerheden’ in de klimaatwetenschap. Het was alsof Shell zei: van roken krijg je kanker, maar er is ook een kans dat je er niet ziek van wordt. Hou daar rekening mee als je overweegt te stoppen.
Het bedrijf begon voorwaarden te stellen aan het beleid. ‘Alles wat we doen moet gebaseerd zijn op degelijke wetenschap, rekening houdend met kosten en baten en de economische behoeftes en ambities van zowel ontwikkelde als ontwikkelingslanden,’ schreef Shell in 1995. In Kyoto moesten wereldleiders waken voor ‘onbezonnen beleidsmaatregelen,’ want die zouden net als klimaatverandering ‘serieuze economische gevolgen’ kunnen hebben. Alleen ‘no regret’-maatregelen waren geoorloofd – maatregelen zoals energiebesparing die sowieso economisch voordeel zouden opleveren.
Alle maatregelen die op korte termijn geld zouden kosten maar op lange termijn flinke baten zouden opleveren – zoals investeringen in een schone energievoorziening – werden de facto tot ‘regret’-opties verklaard: dingen waarvan je spijt zou krijgen. ‘Onomkeerbare acties moeten worden vermeden,’ stelde een Management Brief over het IPCC waarvan ik een kopie in handen kreeg.
|