Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Vlad
Die willen ze niet. Israël van de kaart vegen is belangrijker. Een salomonsoordeel zal en moet dus zeker in hun nadeel spelen.
|
Dat is nogal kort door de bocht, niet?
Het VN-Verdeelplan uit 1947 was gebaseerd op de idee van de tweestatenoplossing. In 1974 nam de VN ook een resolutie aan die stelde dat de grenzen van de staat Palestina moesten gebaseerd worden op de “pre-1967 grenzen”. (
De VS onderschreef deze oplossing pas voor het eerst officieel in 2002, maar Israël weigert die tot vandaag te erkennen.)
In de Oslo akkoorden werd het recht op een eigen Palestijnse staat eindelijk vastgelegd. De Palestijnse Autoriteit erkende sindsdien ook het bestaansrecht van Israël. De Palestijnen gaven toen de “pre-1967 grenzen” zelfs op en uiteindelijk hadden verdere onderhandelingen een Palestijnse staat mogelijk moeten maken. Israël wou echter een militaire aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever behouden. Dit vonden de Palestijnen dan weer onaanvaardbaar.
Je mag Hamas en het Palestijnse volk ook niet op een lijn stellen. Hamas is niet de legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk.
Alle vredesbepalingen tussen Israël en Palestina werden door hen steeds afgewezen. Bovendien grepen ze de macht na een militaire coup.
In Israël kregen radicale zionisten het dan weer voor het zeggen.
Met dit soort uitschot aan de macht kan er natuurlijk nooit een oplossing gevonden worden!
Hamas streeft naar een islamitische staat en in die staat is er geen plaats voor ‘de Zionistische bezetter’ terwijl de zionisten dan weer de overtuiging hebben dat het Bijbelse ‘land van Israël’ van het Joodse volk is, en niet van de Arabieren.
Beiden gaan in tegen de moderne opvatting dat een land van de mensen die er wonen is en dat deze mensen gelijkwaardig zijn.