[Dadeemelee]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Wil iemand met een abo eens de hele tekst quoten aub ? Lijkt me interessant te zijn.

De kwestie is uiteraard dat ik De Wever de eerstkomende tien jaar geen stap terug zie doen (tenzij de NVA naar de 10% gaat).

https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20240112_95941226

Generatiewissel

De hamvraag is: wat als die grote strategie mislukt? “Dan is het tijd voor een nieuwe strategie”, zegt een parlementslid. “Een generatiewissel”, noemt een Vlaams Parlementslid het. “Bart De Wever, Peter De Roover, Wilfried Vandaele, ze maken stilaan deel uit van het meubilair.” Stilaan zoemt er zelfs wat twijfel over de aanpak van De Wever. Opvallend in een partij waar tot een paar jaar geleden de falanx hermetisch gesloten bleef. “Het zou enorm pijnlijk zijn voor de grote leider mocht hij geen staatshervorming binnenhalen. Hugo Schiltz en Vic Anciaux hebben destijds wel iets communautairs binnengehaald”, zegt een kopstuk. Nog een ander parlementslid: “Na de verkiezingen zullen we een evaluatie moeten maken. Het is nu al duidelijk welke vier die zullen maken, naast De Wever zelf uiteraard.”

De vier

Niet toevallig staan de vier elk voor een ander soort N-VA. Demir belichaamt de groene, meer linkse flank van de partij. “Het confederalisme is niet ons enige thema”, klinkt het bij een gelieerd parlementslid. “We kunnen ook perfect besturen zonder confederale omslag.” Wat voor hen wel een probleem is: samenwerking met Vlaams Belang. Puur uit principe. Vanuit de rechterzijde van de partij geen goed woord over Demir. “Door zo breed te proberen scoren, mikt Demir op een hoog persoonlijk resultaat. Maar de rest van de partij lijdt eronder.”

Voor wie een ethisch dilemma over samenwerking met Vlaams Belang veel minder speelt: stemmenkanon en veiligheidsman Theo Francken. Een van zijn intimi, Sarah Smeyers, zette onlangs in een interview de deur wagenwijd open voor een V-coalitie. De demarche was niet doorgesproken, maar Francken heeft wel actief gelobbyd om Smeyers op de tweede plaats van de Oost-Vlaamse lijst te krijgen.

Sowieso heeft Francken een stevige machtsbasis in de partij. Met bevriende parlementsleden, oud-cabinetards en een buddy, onderwijsminister Ben Weyts. “Maar zij liggen bij de wispelturige partijraad veel minder goed”, wordt benadrukt in een ander kamp. “Theo heeft eerst zelf geprobeerd om ondervoorzitter te worden. Hij is weggestemd. Nadien gebeurde hetzelfde met zijn kandidaat Maaike De Vreese.”

Derde hond

In beide kampen wordt heel graag benadrukt dat “het aantal voorkeurstemmen cruciaal zal zijn na 2024”. Om de doorslag te geven in de machtsverhouding tussen de twee. Demir heeft in Limburg een ongeziene populariteit, links is er zo goed als onbestaande. Francken heeft dan weer geen concurrentie op rechts in Vlaams-Brabant. Maar, zo zegt een Vlaams Parlementslid, er duikt wel een probleem op. “Dat die twee zichzelf als toekomstig voorzitter zien, is wel duidelijk. Maar het zou in beide gevallen voor een ongeziene polarisatie zorgen binnen de partij. Misschien zelfs een scheuring.”

Het is daar dat de namen van de twee andere tenoren vallen. Matthias Diependaele, “de enige echte Thatcher van Vlaanderen”. De neoliberaal die om een andere reden dan Demir nooit met Vlaams Belang kan samenwerken: hun programma kost te veel geld. En dan is er nog Sander Loones, de stamboomnationalist “bij wie Vlaams zelfbestuur de enige reden voor zijn politiek engagement is”. De twee hebben wel elk hun eigen doelstellingen. Diependaele ambieert een nieuwe ministerpost, Loones het burgemeesterschap in Koksijde. “En electoraal moeten ze alles nog bewijzen. Maar ze zijn heel belangrijk voor het machtsevenwicht in de partij. Ze kunnen de derde hond zijn.”

De vier zijn vanuit Leuven teruggekeerd naar hun respectievelijke provincies. En proberen van daaruit hun machtsbasis te verstevigen. Ze onderhouden een rechtstreekse lijn met De Wever. Hij deelt nog steeds de lakens uit, maar ziet ook dat er steeds meer conflicten zijn tussen de tenoren. “Deze manier van werken blijft wel werken zolang hij ons goed consulteert”, zegt één van de vier. Maar De Wever speelt zelf ook het verdeel-en-heers-spel. “Niemand weet bijvoorbeeld wat er met Sander (Loones, red.) is afgesproken om hem de switch naar het Vlaamse niveau te laten maken”, zegt een andere.

Politieke slachtoffers

Onderling zijn de allianties tussen de vier eerder strategisch en – wellicht – tijdelijk. Binnen de Vlaamse regering botert het bijvoorbeeld niet tussen Diependaele en Demir. Verhalen van een zichtbaar opgeluchte Diependaele wanneer Demir niet aanwezig is op een etentje van de Vlaamse regering vorige zaterdag in Mechelen, doen dan al snel de ronde. Ook de beschuldigende vingertjes richting kamp-Francken na het interview van Sarah Smeyers vallen op. De spanningen worden elke maand duidelijker.

Als de strategie van N-VA richting verkiezingen mislukt, in de voorwaardelijke wijs, gaan de machtsblokken onvermijdelijk met elkaar in de clinch. “Iedere partij staat op een gegeven moment voor een existentiële crisis”, zegt een N-VA’er. “Ook bij ons komt dat er onvermijdelijk aan. En ja, daar zullen politieke slachtoffers vallen.”