Bredero (1585 - 1618) 33 jaar, zelfmoord.
Gerbrand Adriaenszoon Bredero, geboren in Amsterdam, was een Nederlands dichter, toneelschrijver en rederijker, niet van hooggecultiveerde renaissanceliteratuur, maar van de volkse dichtkunst. Hij woonde met zijn ouders in Amsterdam in de Nes, ging niet naar de Latijnse school en studeerde voor kunstschilder. In Amsterdam was hij belastingambtenaar en vaandrig van de schutterij. Hij begon al vroeg te schrijven en werd lid van de rederijkerskamer D’Eglentier. Na een tijdje wilde hij echter een betere plek om toneelstukken op te voeren en richtte hij samen met zijn vrienden Pieter Hooft en Samuel Coster in 1617 een nieuwe toneelzaal annex school op: De Nederduytsche Academie. Hij had er succes met zijn toneelstukken, die voor het merendeel spelen onder gewone mensen in en om Amsterdam
Bredero komt naar voren als een losbol en een schuinsmarcheerder, die het liefst met boeren en hoeren in de kroeg zat, totdat hij verliefd werd op onbereikbare meisjes.
Bekendste werken:
De klucht van de koe.
De Klucht van den Molenaer.
Spaanschen Brabander.
Bekendste uitspraken:
" ’t Kan verkeren"
"‘Al ziet men de lui, men kent ze niet".
De snollen van Bredero - VLOGBOEK / Literatuurgeschiedenis
https://www.youtube.com/watch?v=Z_PRKW2gcHE
’s Nachts rusten meest de dieren,
ook mensen goed en kwaad,
en mijn lief goedertieren
is in een stille staat,
maar ik moet eenzaam zwieren
en kruisen hier de straat.
Ik zie het zwerk drijven,
ik zie de klare maan,
ik zie dat ik moet blijven
alleen mistroostig staan.
Ach lief, wil mij gerijven
met troostelijk vermaan