Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door hamac
Het punt is dat hoe een ongelovige tegenover 'dit alles' staat, niet vaak verschilt met wat gelovigen 'geloven'. Het hangt van de definitie van waarin men gelooft he (wat men meestal God noemt).
|
Dat lijkt toch wel een beetje op een sofisme betreffende de term "religie" zou ik denken, je weet wel, de techniek om eenzelfde woord in verschillende betekenissen te gebruiken en te doen alsof de argumenten voor 1 betekenis van toepassing zijn op de andere.
Als men het concept van religie helemaal opentrekt tot "elke mentale constructie van een beschouwing van de wereld" dan wordt alles wat men over een beschouwing zal zeggen, religieus, maar dat is tautologisch, en dan heeft die term niet veel zin meer. Elke manier om de wereld een beetje trachten te begrijpen is dan religieus, en dat begrip is dan uitgehold.
Ik denk dat veruit de meeste mensen
onder religie verstaan dat men op een of andere manier geopenbaarde dogmatiek aanvaardt zonder zichzelf het recht toe te kennen die kritisch te aanschouwen, omdat het kritisch aanschouwen van de kriteria de essentie van de religieuze act ondermijnt, die juist bestaat uit het kritiekloos aannemen. En in veruit de meeste gevallen bestaat die dogmatiek onder andere uit het postuleren van een "super bewustzijn", soms gepersonifieerd onder de gedaante van een goddelijk wezen, of een geheel van dergelijke wezens. Dat laatste is wel geen strikte noodzaak, men kan dat "super bewustzijn" ook pervasiever invoeren zoals "iets dat in alles leeft" of zo.
Natuurlijk kan men religie homeopatisch verdunnen tot het oplost in het tautologische van "elke beschouwing over hoe men tegen de wereld aankijkt" maar daar is men aan sofismen aan het doen, want dan is er geen kritiekloos te aanvaarden dogmatiek meer, en dus is de kern van wat religieus is, eigenlijk weg.