INTERVIEW (volledige tekst),
Het Laatste Nieuws, 11 maart 2024
Kersvers vader Georges-Louis Bouchez (MR) wil zijn kind niet laten opgroeien in een land dat achterop hinkt: “Het is één voor twaalf”
Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de Franstalige liberale partij MR en sinds twee maanden vader, denkt eraan om te verhuizen naar een land buiten Europa als er na de verkiezingen geen regeerakkoord uit de bus komt dat België sociaal-economisch grondig hervormt. “Ik wil mijn kind niet laten opgroeien in een land dat achterop blijft hinken,” zegt hij in een interview met HLN. “Het is geen vijf voor twaalf, maar één voor twaalf.”
Sander Van den Broecke 11-03-24, 06:01 Laatste update: 06:31
Zeggen dat Georges-Louis Bouchez graag in de media komt, is een open poort intrappen. Afgelopen week nog trommelde hij de pers twee keer samen voor nieuws over zijn verkiezingslijsten. Journalisten kunnen hem altijd bereiken en mogen hem ook alles vragen, zolang het niet over zijn privéleven gaat. “In een job als de mijne, schiet weinig tijd over voor een privéleven. Dat kleine stukje bewaar ik voor mijn naasten en mezelf, dat deel ik niet,” zegt hij. Zelfs over zijn pril vaderschap - op tien januari kregen Bouchez en zijn vriendin een zoontje - heeft hij nog geen letter gezegd. Ook nu niet. Maar de vraag of het vaderschap hem op politiek vlak anders naar de wereld doet kijken, gaat hij niet uit de weg.
“De geboorte van mijn zoon heeft alles dringender en concreter gemaakt. Niet dat ik vroeger een theoreticus was die geen voeling had met de realiteit - wel integendeel - maar wat ik vroeger w?*st, voel ik nu bijna fysiek. Er moet van alles veranderen, wil mijn kind kunnen opgroeien in een regio, een land, een continent dat vooruit gaat. Europa, België en zeker Wallonië hinken steeds meer achterop. We steken onszelf voortdurend stokken in de wielen. Alleen al het negativistisch gedoe over AI en andere nieuwe technologie. In plaats van dat te omarmen en er het beste van te maken, willen we die ontwikkeling al gaan afremmen. Nog even en we zijn helemaal voorbijgestoken door landen als China. Het is niet vijf voor twaalf, maar één voor twaalf. Het moet nu gebeuren, of we zijn te laat. Blijft alles bij het oude, dan hoeft het hier niet meer voor mij.”
Dan verhuist u naar Dubai, zoals u ooit al eens tussen pot en pint zou hebben gezegd?
“Dat is helemaal niet zeker, maar soms speel ik met dat idee, ja. Ik ga geen regio’s noemen, maar het zou een land buiten Europa zijn. Weg van de verstarring en van de verwendheid. Wij waarderen werken niet meer, wij verwachten te veel cadeaus, wij durven niet meer vooruit gaan.”
Een slechte verkiezingsuitslag voor MR in juni en u pakt uw valiezen?
“Dat gaat niet gebeuren, daar ben ik zeker van.
Maar als er opnieuw een regeerakkoord uit de bus komt waarin geen knopen doorgehakt worden, waarin we niet voor de toekomst kiezen, waarin we niet durven hervormen, dan zal het idee om hier weg te gaan toch weer opduiken, vrees ik. We hebben nood aan een liberaal, rechts beleid. Ik heb geen zin in een herhaling van de voorbije vier jaar. Ik wil niet nog eens moeten voorkomen dat we een stommiteit begaan als het sluiten van de kerncentrales of het verhogen van de belastingen. Blij dat ik het gedaan heb, maar het was eigenlijk te gek voor woorden.”
Georges-Louis Bouchez en Alexander De Croo zijn niet de beste vrienden, maar ze vormen voor de verkiezingen wel blok . Bouchez: “We moeten geen vrienden zijn, we zijn professionals. En we moeten daar niet flauw over doen: we hebben elkaar nodig.”
U hebt met andere woorden geen zin in een herhaling van de regering De Croo.
“Ik heb inderdaad geen zin in nog eens Vivaldi.”
Deze week gaf u een persconferentie met Alexander De Croo. Open Vld en MR trekken met een min of meer gelijkaardig programma naar de kiezer en beloven elkaar ook na 9 juni trouw. Heeft het lang geduurd om de plooien tussen u en De Croo glad te strijken? U vond hem niet blauw genoeg, hij heeft zich blauw geërgerd aan uw sabotagepraktijken, vrienden zijn jullie niet echt.
“Natuurlijk hebben we gesproken, maar wij zijn geen kinderen, hè? Wij moet geen vrienden zijn, we zijn professionals. We zijn het over de fundamentele zaken eens, en we willen allebei het beste voor onze partij, de liberale beweging en de samenleving. En we moeten daar ook niet flauw over doen: op dit moment hebben we elkaar gewoon nodig. De MR kon de steun van Open Vld goed gebruiken in Brussel, Open Vld heeft er voordeel bij als het op nationaal vlak op de MR kan rekenen.”
Staatssecretaris Alexia Bertrand ruilde in 2022 de MR voor Open Vld, tot de grote colère van Bouchez, maar nu staat ze opnieuw op de Brusselse lijst van MR.
U wil goed scoren in Brussel omdat MR dan op nationaal vlak iets meer incontournable wordt. En dat is nodig, want in Wallonië heeft haast geen enkele partij zin om met u samen te werken.
“Ik ben liever populair bij de kiezer dan bij de andere politieke partijen.”
U hebt wel veel over voor Brussel. Het cadeau van Open Vld is staatssecretaris Alexia Bertrand, en zij neemt haar goede vriend Youssef Handichi mee. Dat zijn niet echt fans van u. Bertrand heeft u al vergeleken met een klein kind, en Handichi heeft u ooit een nar genoemd.
“Maar dat doet er toch niet toe? Wat ze van mij vinden, of beter wat ze ooit over mij hebben gezegd in een politiek spelletje, dat interesseert mij niet. Het zijn twee zeer capabele mensen die de waarden van de MR voor de volle honderd procent steunen. Dáár gaat het om, niet om mij.”
Youssef Handichi, vorige maand nog communist van de PTB, vandaag liberaal van MR. Bouchez: “Vroeger was hij buscchauffeur en vakbondsafgevaardigde, vandaag runt hij een eigen bedrijf. De realiteit heeft hem de ogen geopend.”
Bertrand heeft de MR in 2022 wel omgeruild voor Open Vld, tot uw grote colère, en haar kameraad Handichi was tot vorige maand lid én mandataris van de PTB. Een ex-communist op een MR-lijst: misschien kan u het zelf amper geloven.
“Ik heb natuurlijk lang met Youssef Handichi gepraat, dit is een proces van maanden, en geloof me: dat is een zuivere liberaal. Zo’n bocht van 180 graden lijkt veel mensen misschien onwaarschijnlijk, maar ik kom uit de donkerrode Borinage. Mocht ik niet geloven dat je linkse mensen kan overtuigen van de noodzaak van het liberalisme, dan was ik nooit in de politiek gestapt. Youssef Handichi was jarenlang buschauffeur en vakbondsafgevaardigde, maar nu runt hij al enige tijd een eigen schoonmaakbedrijf. Hij is ondernemer geworden, zijn perspectief is veranderd en de realiteit heeft zijn ogen heeft geopend. Van opportunisme is sowieso geen sprake: hij haalde in de vorige verkiezingen 14.000 stemmen, hij zat goed bij de PTB, hij had de MR niet nodig.”
Misschien bent u de platte opportunist. MR kan de 14.000 stemmen van Handichi wél gebruiken, natuurlijk.
“Een overtuigde liberaal die zoveel stemmen oplevert? Wat is daar plat opportunistisch aan? Ik zou toch gek zijn om die te weigeren?”
Sophie Wilmès zou de MR-lijst voor Brussel trekken, maar toen Charles Michel afzegde voor het kopmanschap van de Europese lijst, eiste ze die plaats op. Bouchez: “Dat was inderdaad anders dan gepland, maar ik kies altijd het beste voor de partij.”
Sophie Wilmès zou de Brusselse lijst trekken, maar nu Charles Michel heeft afgezegd als kopman voor Europa, eist Wilmès die plek op. En omdat zij de belangrijkste pion is van de MR, hebt u daar niks aan te zeggen.
“Sorry, maar de eerste pion, dat ben ik nog altijd. Ik ben de voorzitter. En ik kies altijd voor de beste oplossing voor de partij. Dat de samenstelling van de lijsten niet is gelopen zoals ik het had oorspronkelijk had gepland, dat klopt. We konden de keuze van Charles Michel niet voorspellen, maar ik begrijp ze. Je moet je aanpassen aan de realiteit.”
Hebt u de MR nog wel in handen?
(Lacht) “Kijk maar eens goed naar de lijsten en naar ons programma. Ik heb de partij hervormd en we boeken resultaten. Wat buitenstaanders van mij of mijn rol vinden, interesseert mij niet meer, eerlijk gezegd. Ik heb het altijd uit idealisme gedaan. Al de rest is bullshit. Toen ik als politicus begon, was ik nog blij met mijn foto in de kranten, met de aandacht, met mijn auto met chauffeur, met mijn statuut,... maar nu kan het me allemaal gestolen worden, en dat meen ik. En zoals ik al zei: als we blijven vasthouden aan de oude, foute recepten, dan zal ik dat bewijzen ook. Dan zeg ik de hele politiek zonder probleem vaarwel, ik kan meteen opnieuw als advocaat aan de slag.”
Uw tegenstanders maken nu al een kleine vreugdesprong.
“Ik zou daar toch nog mee wachten. De kiezer is niet dom. De mensen beseffen ook wel dat het anders moet.”