Wat hebben dergelijke anekdotes over Verweggistan of je gefabuleer over reclame & propaganda eigenlijk te maken met een vraag naar :
-het maatschappelijk & bijgevolg politiek debat opstarten
-over een beleid
-een erkenning dat de huidige toestand eigenlijk eentje is van wegmoffelen in plaats van het probleem te willen oplossen
-de burger het
recht te geven om daar de beslissende stem in te hebben, en niet te botsen met een wetgeving die dat onmogelijk maakt
De dood maakt deel uit van de levenscyclus.
Mensen die aan de Terminus komen zijn geen homogene groep. Sommigen vechten voor elke dag extra, overwinnen bergen om nog wat rek erop te zetten. Anderen zijn meer gelaten. Sommigen hebben het geluk van op hoge leeftijd nog kwiek en gezond te zijn, zeker niet iedereen. En elk van die mensen ervaart dat anders en heeft toch recht van spreken ? Ik zou zelfs zeggen :
heeft als enige recht op spreken. En elk waardeoordeel daarover door derden (familie of niet, maakt niet uit) is irrelevant.
Daarom vind ik het reeds aangehaalde voorbeeld van Lutgard Simoens zo treffend : daar ging het niet over ondraaglijk lijden, maar gewoon de doordachte vaststelling
van die vrouw dat haar leven voldragen was. En dan komt de vraag of dat kan. En de vaststelling dat de wetgeving (zoals zovele ethische dossiers in België...) op zijn minst onvolmaakt is te noemen.
De hoax die enkelen hier lijken te willen neerzetten is dat de familie daar een soort slechte rol in gaat spelen, en de meest extremen zelfs dat 'de overheid' de oudjes richting massale quasi-gedwongen euthanasering zou willen duwen. Dat is bullshit tot in het kwadraat. Men fabuleert hier een verhaal, en gaat dan doen alsof dat IRL ook maar enige grondslag heeft... En dan verwachten ze nog dat je dat ernstig neemt en 'gaat argumenteren'...
Een pseudo-debat voeren in Tucker Carlson stijl over gefabuleerde intenties die in realiteit zelfs niet bestaan is futiel.
Het draait rond één zaak : mag de burger zelf beslissen aub ?
Voor mij is het antwoord ondubbelzinnig : JA.