Ik herinner me nog dat ik in Nederland werkte en een Vlaamse technieker kwam langs die religieus zijn mondkapje droeg. Niemand op het bedrijf geloofde in het heil van die dingen. Die Vlaming deed water bij de wijn om conflict te vermijden "zolang dat julie afstand houden is het goed". Hij was er eerst ook rotsvast van overtuigd dat ik eigenlijk liever in Vlaanderen zou werken als Vlaming tot ik het uit zijn hoofd praatte.
De rest was ook zijn therapeutische passief-agressieve praat over hoe in België mensen meer profiteren van een sociaal netwerk dan in Nederland, omdat hij een cognitieve dissonantie meemaakte toen hij ons gebrek aan maatregelen opmerkte.
Zelf heb ik driemaal corona gehad en driemaal werd ik enkel mild ziek. Uiteraard bleef ik dan thuis, maar ook vóór de crisis bleef ik thuis indien ik vermoedde dat ik een virale infectie had. Nooit opgelopen daar, trouwens.
Dit stoort me nu nog aan Vlaanderen. De schaapachtigheid van de mensen. Het te ver doorgedreven rationalisme dat heel wat anders is dan de waarheid nastreven. Het zich blindweg schikken naar authoriteiten.
Onlangs vertelde een Vlaming me nog: "Sinds corona is het inderdaad minder een ding hier, elkaar de hand drukken als begroeting."

Het valt me immers op dat in tegenstelling tot in Nederland, mensen in Vlaanderen mij vaak geen hand willen geven.