Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Travis Bickle
Binnen de context van regelgeving voor taalgebruik voor marktkramers, is het zo dat in Vlaanderen de communicatie, zowel mondeling als schriftelijk, in het Nederlands dient te gebeuren.
Alle informatie die aan klanten wordt gegeven, zoals prijslijsten, productinformatie en reclame, moet in het Nederlands zijn. Dit houdt in dat etiketten, affiches en andere vormen van publiciteit in het Nederlands moeten zijn opgesteld.
Wat meertaligheid betreft ... hoewel het Nederlands de hoofdtaal is, is het marktkramers niet verboden om in andere talen te communiceren. De primaire communicatie moet in weliswaar het Nederlands zijn.
In enkele specifieke gevallen kan er enige flexibiliteit zijn, bijvoorbeeld in toeristische gebieden waar meertaligheid gebruikelijker is. Maar de voorkeur gaat altijd naar het gebruik van het Nederlands.
'Toeristische gebieden' is natuurlijks weer zo’n typisch Belgisch dingetje. Het klinkt simpel, maar wat is nu precies een toeristisch gebied? En nog belangrijker, vanaf wanneer is een plek toeristisch genoeg om de regels wat losser te laten? Moet er een buslading toeristen passeren, of is één verdwaalde bezoeker met een camera al voldoende? En wie bepaalt dat dan eigenlijk?
Het zorgt er alleen maar voor dat er een grijze zone ontstaat waar niemand precies weet wat kan en wat niet.
Marktkramers weten dan ook niet goed waar ze aan toe zijn: moet je nu strikt Nederlands gebruiken, of mag je er in het Frans, Duits, Engels, of misschien zelfs Italiaans wat bij doen?
Het maakt het allemaal weer heerlijk vaag en typisch Belgisch, waar de regels wel bestaan, maar de interpretatie afhankelijk is van wie er toevallig controle komt doen.
|
Ooit wad ik in Bobbejaanland, je moest er in die tijd nog betalen voor het toilet.
De toiletdame van dienst sprak alleen Engels en ...,
Bij het naar buiten gaan zei ze: "twenty cents please".
Ik liep gewoon door omdat ik niet wist wat die dame van mij wilde.