Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Jij wil dus zeggen dat rechtbanken echt proberen de wetten toe te passen op een geval, en niet uitgaan van het voordeel van de rechter in kwestie ??? Dat zou toch hoogst eigenaardig zijn. Dat is een beetje als een verkoper die U geen product probeert te verkopen om zijn premie binnen te doen, maar echt met U wil nadenken over wat gij echt nodig hebt. Verbazend.
Ik zou ervan uit gaan dat rechters mensen zijn zoals iedereen, die in de eerste plaats alles wat ze doen als functie beschouwen van hun eigen voordelen en winsten. Hun uitspraken moeten dus ook in hun eigen voordeel zijn zou ik denken. Dat ze nadien, als functie van de intellectuele capaciteiten van het volk dat nog moet geloven dat zij echt recht spreken, een al dan niet gesofistikeerde argumentatie moeten bedenken om aan hun uitspraak te geraken is natuurlijk de essentie van hun bezigheid.
Dat in het onwaarschijnlijke geval dat een meerderheid van het volk logisch zou kunnen nadenken - quod non - zij dus enkel maar logisch juiste besluiten (die niet altijd in hun eigen voordeel zijn) kunnen argumenteren, en dus beperkt worden in hun mogelijkheden tot uitspraak, is een theoretische mogelijkheid die zich echter in de praktijk niet materialiseert.
Het kan ook zijn dat er veel rechters zijn die zodanig beperkt zijn in het uitvinden van sofismen dat ze zich dan maar willens nillens bij logisch correcte rechtspraak houden, en dat ze dus alle voordelen aan hen zien voorbijgaan. Kortom, logisch zijn als gemakkelijkheidsoplossing. Van alle sofismen is de logica de eenvoudigste.
Maar zoals ik al stelde, ik zie in de grond niet in waarom rechters a priori zouden moeten willen logisch zijn. Zij moeten in de grond enkel maar sofistisch zijn. En uitspraken doen die in hun voordeel zijn.
|
Jouw mensbeeld is zoals bekend te cynisch, maar ik vrees dat het erger is: het sofisme werkt in de meeste gevallen op henzelf in; ze menen het en geloven in hun rol bij het voltrekken ervan. Wellicht geldt dit ook voor gevallen als de covid-'jurisdictie' en de gerechtelijke dwaling bij de zaak Van Langenhove (waarbij de wet zelf zwaardere straffen voorziet voor de manier waarop het 'bewijs' werd verkregen, nog los van de bedenkingen die je sowieso kan hebben bij opiniedelicten).