Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door bedrijven docter
In juridische contexten worden sofismen soms gebruikt in pleidooien of standpunten, bewust of onbewust. Een rechter of tegenpartij moet ze dan ontmaskeren en weerleggen, want beweren is nog geen bewijzen.
Paul
|
Ik dacht dat een sofisme altijd "met bedoeling" was ; anders is het gewoon een "denkfout" nee ? Een beetje het verschil tussen leugen en foute uitspraak: de leugen is met opzet. Men kan niet per ongeluk liegen, men was dan gewoon mis.
Als dusdanig is een sofisme een overtuigingsmiddel om tot een niet logisch afleidbare uitspraak te komen alsof ze wel logisch volgt uit de premissen. Het is een bewuste misleiding om een zekere uitspraak als logisch doen te aanvaarden terwijl het dat niet is.
Als men een sofisme gebruikt, wil dat zeggen dat men een ANDERE (echte) reden heeft om die (foutieve) uitspraak doen te aanvaarden. Dat kan enkel maar een reden van eigen voordeel zijn, he.
Als ik de wet daadwerkelijk heb overtreden en dus "schuldig" ben, dan moet ik een sofisme naar voor schuiven om tot de uitspraak "onschuldig" te komen, ook al weet ik heel goed dat dat fout is. Kortom, een sofisme is een nep-argument dat dient om een leugen als "logisch" kunnen voor te stellen.
Als rechters sofismen gebruiken, is dat omdat hun uitspraken hen voordeel opleveren, maar er geen materiele gronden zijn in de wetgeving en de feiten om tot die uitspraak te komen. Als de argumentatie voor een veroordeling een sofisme is, dan is dat omdat de rechter op een of andere manier voordeel had in die uitspraak en die uitspraak niet gegrond is in logica, feiten en wet.
Het gebruik van sofismen is des te gemakkelijker naarmate het publiek idioter is natuurlijk. Je kan dus ook stellen dat zij die voordelen hebben in het gemakkelijk kunnen aanwenden van sofismen, ernaar zullen streven dat het volk zo idioot mogelijk is.