Frank van Vuuren (1970 - 2023) 53 jaar, zelfmoord
“Frank was gek op schrijven,” zegt zijn vrouw Hester Vlamings. “Hij heeft zelfs nog op de School voor Journalistiek in Utrecht gezeten, maar hij heeft geen opleiding afgemaakt. Frank voelde zich vooral aangetrokken tot de wereld van seks, drugs en rock-’n-roll.”
Daarom was de in Rotterdam geboren en in Aerdenhout en Arnhem opgegroeide zoon van een chirurg na de scheiding van zijn ouders op zijn 22ste naar Amsterdam vertrokken. Als gitarist van bands als BEP en Barby-Pop genoot hij van het wilde leven on the road, maar toen in 1999 zijn dochter Pim werd geboren uit een relatie met illustratrice Leonie Bos kwam hij in rustiger vaarwater terecht.
Vlamings: “De geboorte van Pim zorgde voor orde in de hedonistische chaos van die tijd. Hij wilde haar een goede start bezorgen en dat inspireerde hem artikelen over de historie van Amsterdam te schrijven, de stad van zijn ‘kleine meisje’.”
Van Vuuren hield van verhalen met een rauw randje. Enge ziektes, galgenvelden, martelpraktijken, godsdienstwaanzin, krakersoproer, drugs- en drankmisbruik: met veel smaak en oog voor bizarre details belichtte hij de duistere kanten van de stad. Ook schreef hij over Amsterdammers die hij bewonderde, van André Hazes en Herman Brood tot Simon Carmiggelt en Peter Pontiac.
De helse zenuwpijnen die Frank van Vuuren de laatste twee jaar moest doorstaan, maakten verder leven onmogelijk.
‘Dit gaat helaas niet langer zo,’ schreef hij aan zijn vrouw Hester en dochter Pim. Waarna hij in de vroege ochtend van 22 maart een einde aan zijn leven maakte met een pistool.
In zijn afscheidsbrief noemt Van Vuuren zich
‘een zeer bevoorrecht mens’. ‘Ik heb veel bemind en ben zelf veel bemind. Diepe liefdes, diep verdriet, hoop gedoe: het hoort er allemaal bij. (...) Ik hou van jullie, wees zuinig op elkaar.’
Frank van Vuuren - Over Amsterdam, 741 jaar stadsgeschiedenis (2021)