[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Peter Vandermeersch in het politieke commentaar van De Standaard

[size=5] Voortbestaan van Belgie[/size]

De regering-Verhofstadt II wankelt. Ze dreigt te vallen over een dossier waarvan ze de voorbije jaren het bestaan minimaliseerde en zelfs ontkende: het communautaire. De premier en zijn paarse ploeg, die zes jaar geleden zoveel hoop op een nieuwe politieke cultuur hadden gewekt, hebben zich vastgereden in een probleem dat al veertig jaar sluimerde. Brussel-Halle-Vilvoorde was goed op weg om een eenzame, wat treurende dinosaurus te worden in het Belgische Jurassic Parc. Nu en dan weerklonk nog het gebrul ,,Splitsing Nu''. Maar meer dan een echo uit een ver verleden was dat niet.

Nu is datzelfde BHV het touw waarmee de regering, en met haar waarschijnlijk een politieke generatie, zichzelf langzaam wurgt. Guy Verhofstadt is nog maar een flauwe afspiegeling van de premier die hij was. Zijn regering een machteloos instrument. De commissie Binnenlandse Zaken van het parlement een plaats waarover zelfs doorgewinterde politieke waarnemers met minachting spreken. (Enkel om zichzelf niet totaal belachelijk te maken, kwam de Kamercommissie gisteren niet bijeen).

De splitsing van een kiesarrondissement verlamt dus onze instellingen. Leg dit nu eens uit aan het groeiende legertje werklozen. Aan bezorgde bedrijfsleiders. Aan honderdduizenden hardwerkende ondernemers in hun kmo's. Aan Vlamingen die wakker liggen van de onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid en de organisatie van hun eindeloopbaan. Aan Belgen die te horen krijgen dat de economische groei is stilgevallen.

Peiling na peiling blijkt dat een grote meerderheid van de Vlamingen het niet pikt dat het debat over BHV alles overvleugelt. Peiling na peiling krijgen we te horen dat de Vlaming niet wil dat de regering hierover valt. En toch hebben we ons vastgereden in de crisislogica. Door aan electoraal opbod te doen, dure eden te zweren en onverwijlde woorden in het Vlaams regeerakkoord te schrijven. Door de dynamiek te onderschatten van asymmetrisch samengestelde regeringen van het land en de gewesten.

Dat de Vlamingen in hun regeerakkoord tot de splitsing besloten, en dat niet deden op het federale forum, was misschien niet elegant, maar wel terecht. De blijvende band tussen Franstalige kiezers die zich in Vlaanderen wensen te vestigen en Brussel staat haaks op de inrichting van onze federale staat. De wens van de Vlamingen om daar een eind aan te maken - al dan niet met uitdovende inschrijvingsrechten - is het logisch gevolg van de staatshervormingen. En een helder antwoord op het arrest van het Arbitragehof.

Het wordt steeds duidelijker dat de Franstalige partijen halsstarrig weigeren om op een loyale manier deze logica toe te passen. Dat Elio di Rupo en Didier Reynders met de blijvende eis voor een uitbreiding van Brussel de lat voor een splitsing deze week dusdanig hoog legden, toont dat ze zelfs geen compromis willen nastreven.

Vlaanderen kijkt verbaasd naar dat blufpoker. Als de regering over dit dossier valt, en we mogelijk naar de stembus moeten, wordt het in Vlaanderen ongetwijfeld een krachtmeting tussen de klassieke partijen en het Vlaams Belang. Maar na de strijd om Brussel-Halle-Vilvoorde - en met de houding van de Franstaligen in het geheugen - wordt de echte inzet misschien wel het voortbestaan van België. Want zelfs bij heel gematigde Vlamingen stijgt de wrevel over zoveel onverzettelijke zelfgenoegzaamheid.

Niet de eerste nogal flinke commentaar op de communautaire perikelen in De Standaard de laatste dagen. Toen Dewael even probeerde over het 'niet splitsen' werd Verhofstadt al flink over de hekel gehaald als de man die het VB groot maakte.

Velen hier zullen zich nog sterk maken dat de mensen wakker liggen omwille van jobs en veiligheid en dat BHV derhalve een non-issue is. Maar BHV heeft zijn nut al meer dan ooit gehad... het is lang geleden dat de man in de straat nog eens opmerkte dat de grondwet enkel geldig is voor Vlamingen en dat de Vlaams-federale politici steeds buigen als knipmessen voor de franstaling. Het feit dat de VLD de grondwet wou aanpassen om het probleem ongedaan te maken in ruil voor regionaliseringen die reeds vroeger waren beloofd, was een triest hoogtepunt in de hele saga.