Conservatisme - zonder betrekking van politiek- is vandaag de dag een term die in een negatief daglicht staat. Maar waarom is het conservatisme een taboe geworden? Waarom durven er weinig mensen er openlijk voor uitkomen dat zij conservatief zijn? Is men bang dat men een slechter imago zou krijgen door ervoor uit te komen? Wat kan ertoe leiden deze taboe te doorbreken, en conservatisten te laten uitkomen voor hun mening en voor hun conservatief idee?
Als reactie op Wereldoorlog II heeft er zich een nieuwe mentaliteit in de maatschappij ontwikkeld. Een maatschappij met nieuwe normen en nieuwe waarden en vooral, een nieuwe visie rond de mens. Deze maatschappij kon openbloeien in de jaren '60 en dermate is deze samenleving geëvolueerd naar een overdreven taboebrekende samenleving. Ik heb het over het progressisme.
Vandaag is het progressisme de algemene mentaliteit in onze Westerse samenleving. Het was dan ook een koud kunstje voor de progressievelingen om het conservatisme zeer scherp te veroordelen. Dit zorgde ervoor dat vele mensen hetzij overtuigd werden progressief te worden hetzij niet meer durfden uit te komen voor hun conservatieve mening. Doordatde samenleving een ‘juist’ denkbeeld heeft gecreëerd, kon het progressisme veel sterker worden en veel meer mensen aantrekken tot haar strekking. Vandaag is het beeld gecreërd dat de progressieveling de verdraagzame goede man is, en de conservatieveling de onverdraagzame boeman. Ik moet U dit vertellen dat dit nonsens is. Helaas, daardoor heeft het progressisme haar concurrent uitgeschakeld door er een taboe van te maken.
Wat zijn de gevolgen van het progressisme? Deze vraag is te beantwoorden op basis van evolutie. Ik haal als voorbeeld de seksualiteit aan (omdat dit behandeld wordt in de lessen godsdienst). Zo een vijftig jaar geleden was de taboe rond seksualiteit verrevan geopend. Vandaag is dat door het progressisme een alledaags iets geworden. Wat vroeger een taboe was, is nu bespreekbaar. Meer dan bespreekbaar, en momenteel is dat zelfs teveel van het goede. Seksualiteit evolueerde van een taboe naar een bespreekbaar onderwerp tot hetgeen wat het nu is, en verder zal evolueren: zedenverval. Misschien overdrijf ik, of blaas ik de dingen op, maar door het progressisme is het algemeen zedenverval van start gegaan. Denk maar bijvoorbeeld aan het propageren van homoseksualiteit, het verspreiden van seksueel onheil op internet, de gay-parades, en dergelijke meer. Ik verwijs bijvoorbeeld naar het smakeloze spotje van Donna, waar een zoon aan zijn ouders zich bekent tot homoseksualiteit. Maar dit wordt dan op een extreem overdreven manier in beeld gebracht. Alsof iedereen zich moet bekeren tot het holebiïsme. Dat men dit in de vorm van een reclamespot moet gieten gaat te ver, laat staan dat men het op televisie laat verschijnen. Men mag oproepen dat men homoseksualiteit moet aanvaarden, maar meer moet dat niet zijn. Daarom moet men het niet van de daken schreeuwen, en moet men niet gaan overacten. In dit geval maakte men er zelfs een propagandafilmpje van.
Een ander gevolg is het verminderde besef van waarden en normen.Door het progressisme wil men alles aanvaarden. Maar het is een logica dat dit moet leiden tot niet alleen zedenverval maar ook tot het verlies van de waarden en normen. Het ontoelaatbare zal op den duur als het toelaatbare overschreden worden. Als we dat al niet hebben gedaan, ten minste.
De oorzaak daarvan is te wijten aan een algemeen basisprincipe van het progressisme: aanvaarden en verdraagzaamheid. Maar dit neemt vandaag extreme vormen aan. Met als gevolg het weinige besef van waarden, normen en zeden. Het overdreven verdragen van homo’s, of zelfs van allochtonen (dat ook een progressief standpunt is) gaat zodanig ver dat diegen die er zich niet in kan vinden wordt verstoten uit de maatschappij. En dat kan men beschouwen als een derde gevolg. De vrije mening blijft bestaan, zolang die maar strookt met het maatschappij op straffe van verstoting. Als dat het progressisme is, dan lijkt deze ‘ideale’ samenleving meer op een dictatuur, me dunkt.
Zoals eerder gezegd resulteert dit ook in de totale aversie van het conservatisme. Het conservatisme maakt zo weinig kans om iets te doen tegen het progressisme. Dus om verzet te bieden tegen deze perverse trend (zo wordt het progressisme tegenwoordig gezien) zal het niet makkelijk worden. De enige manier is overtuiging. Overtuiging in de zin van twee betekenissen. Ten eerste de overtuiging van jezelf. Durven uitkomen voor conservatieve standpunten is essentiëel. Dat is de eerste stap in het succesvol slagen van de ‘renaissance’ van het conservatisme bij het volk. Ten tweede betekent overtuiging in deze contekst het overtuigen van anderen. Deze betekenis staat gekoppeld aan de eerste. Men kan pas iemand overtuigen tot een strekking als men zichzelf durft uiten. Wat een beetje samengaat met het overtuigen is het in een positiever daglicht stellen van het conservatisme. De wereld moet zien dat conservatisme een oplossingsmodel is voor het vele onheil in Westerse landen.
Een heropleving, of zoals ik het al eerder noemde, een ‘renaissance’ van het conservatisme kan de veertig jaar durende opmars van het progressisme stuiten.
