[circe]

Ik schrijf net dat de vrouwen zeker erkend werden in die pre-christelijke periode Lincoln. Zelfs de Romeinse geschiedschrijvers hebben het erover:

Vermoedelijk hadden vrouwen bijna dezelfde rechten als mannen. Zoals bij een man werd de zelfstandigheid van een vrouw bepaald door haar sociale positie. Een "edelvrouwe" kon eigen bezittingen hebben, had enige zeggenschap in de keuze van een echtgenoot, kon zich van hem laten scheiden en kon hem vergezellen in de strijd. In nood en gevaar betrouwden de Kelten op hun vrouwen. Ammianus Marcellinus beweerde dat hele drommen vreemde krijgers niet in staat waren, één enkele Galliër te weerstaan, als deze zijn vrouw te hulp had geroepen.
"Deze heeft gewoonlijk blauwe ogen en is nogal angstwekkend, vooral als haar halsspieren zwellen, als zij met de tanden knerst en haar geweldige armen ontbloot. Als ze dan ook nog vuistslagen en schoppen uitdeelt, dan is het net of door een katapult evenvele pijlen worden afgeschoten."
Ook belangrijk was dat vrouwen die tot de koninklijke familie behoorden in bepaalde gevallen de troon konden bestijgen zonder een deel van hun macht aan hun echtgenoot af te moeten staan.

[font=Tahoma]

[font=Tahoma]Onder de oudste leden van de Keltische Olympus bevonden zich ook machtige godinnen, die evenals hun mannelijke soortgenoten vaak in triades worden voorgesteld. De Romeinen noemden ze matres, of ook matrones en vertelden dat hen de hoogste eer werd bewezen, soms ook mensenoffers. Daarnaast vermelden zij godinnen van de jacht, zoals Arduinna, waaraan de Ardennen zijn naam dankt, Belisana, die ze met Minerva vereenzelvigen, Damona die als koe werd voorgesteld, Epona, de schutspatrones van de paarden en een Nemetona, godin van de jacht. Verder kwam in het oude Ierland een grote moeder Birgit voor, die het zelfs klaarspeelde om als Sancta Birgitta tot de christelijke heiligenkalender te worden verheven[/font]

[/font]