[size=3]Brenda (10) heeft aids
[/size]„JE MAG ME KNUFFELEN”
[size=1]Door DAPHNE VAN DIJK, woensdag 25 2005[/size]
Pleegmoeder zorgt al acht jaar voor weesje
STOLWIJK – Op het eerste gezicht is de vrolijke Brenda een heel normaal meisje dat naar groep zeven van de basisschool gaat en op balletles zit. Maar Brenda is een van de naar schatting 86 kinderen in Nederland die hiv-geïnfecteerd zijn. Haar pleegmoeder Hijltje Vink probeert haar niet anders te behandelen dan haar andere kinderen. „Ik wil me niet onnodig zorgen maken en ik kijk niet te veel naar de toekomst; dat is verloren energie. God heeft de kinderen hier gebracht, dan zal Hij toch ook een beetje voor ze zorgen?” zegt Hijltje. Morgen zendt de EO het tv-programma ’Ziekenhuisspecial Aids’ uit dat over Brenda gaat.
Pas na een half uur hebben we door dat er in de antieke wieg in de woonkamer een vier weken oud meisje ligt te slapen. Naast twee eigen kinderen, twee geadopteerde en vijf permanente pleegkinderen – onder wie een gehandicapt jongetje – is deze tiende plek in huize Vink voor de crisisopvang. „We vinden het geweldig zo’n lief baby’tje in huis, maar soms word ik er ook moedeloos van. Zoveel kinderen uit zoveel gebroken gezinnen aan de rand van de samenleving waar vaak de vader afwezig is, moeder verslaafd of psychiatrisch patiënt. Dan denk ik: houdt het nooit op?”
Brenda kwam in 1996 op 2-jarige leeftijd bij het gezin Vink. „Een jaar daarvoor was zij met haar moeder uit Rwanda gevlucht. Beiden hadden toen aids. Brenda lag lang onnodig in het ziekenhuis omdat haar moeder daar moest blijven. Dat is niet goed voor een kind. Toen werden wij benaderd of we niet voor Brenda wilden zorgen”, vertelt Hijltje, terwijl ze de baby de fles geeft. „Haar moeder overleed een paar maanden later. Brenda’s vader was al overleden aan aids. Ze had niemand meer.” Brenda: „We gaan vaak naar het graf van mama Mary. Wat ik me van haar kan herinneren? Dat we samen in het ziekenhuisbed lagen en sterretjes aanstaken. En dat ik een roze ballon van haar kreeg.”
Brenda bleef bij Hijltje, haar man Piet en de rest van de kinderen wonen en werd zonder moeite in het grote gezin opgenomen. Alleen werd Hijltje meteen met een paar essentiële vragen geconfronteerd. „In het ziekenhuis zeiden ze al: ben je van plan het aan de omgeving te vertellen? Zij vonden het beter van niet en ik ken ook ouders van HIV-geinfecteerden die het voor zich houden, maar wij hebben daar niet voor gekozen. Ik wilde niet mijn andere kinderen met een geheim opzadelen, medicijnen bij de apotheek laten inpakken en daardoor argwanend en angstig worden. Stel dat men erachter zou komen? Hoe kon ik dan nog zeggen dat er niets aan de hand is? En ik dacht: ik kan Brenda niet aan de ene kant leren met opgeheven hoofd door het leven te gaan, maar aan de andere kant haar ziekte te verzwijgen. Wij geloven dat goede informatie de acceptatie bevordert.”
Pleister
Hijltje schreef het toegankelijke boekje ’Brenda heeft een draakje in haar bloed’, dat inmiddels in 22 talen vertaald is en op kinderniveau uitlegt wat hiv is. En er werden informatieavonden gehouden voor ouders toen Brenda naar de peuterspeelzaal ging, later de kleuterschool en de basisschool. Geen enkele ouder maakte bezwaar, want de kans dat Brenda andere kinderen zou infecteren, is zeer gering. „Je mag me knuffelen en kusjes geven, behalve als ik bloed heb”, zegt Brenda terwijl ze haar lolly met haar moeder deelt. Hijltje lachend: „Dan plakken we er een pleister op. Daar zijn de andere kinderen heel streng in. Zelfs voor tutwondjes halen ze een pleister!”
„Soms vraag ik me wel eens af hoe het straks gaat op de middelbare school met vriendjes”, zegt Hijltje, die deze dagen druk in de weer is met de voorbereidingen van de bruiloft van haar oudste dochter. „En wat als ze een bijbaantje in de horeca wil? Mensen zijn toch bang voor besmetting. Hoe gaat ze met het stigma om? Ze vroeg laatst of ze ook kinderen kon krijgen. Brenda is een heel wijs grietje. Ik heb eerlijk geantwoord dat een hiv-infectie tegenwoordig niet meer een belemmering hoeft te zijn en dat je gewoon een gezond kind kunt baren.”
Het Aids Fonds is deze week begonnen met de campagne ’Waarom hij niet? Waarom hij wel?’ om aandacht te vragen voor het gebrek aan aids-remmers in ontwikkelingslanden. In Nederland kan iedereen aanspraak maken op deze medicijnen, maar in de rest van de wereld is dat nauwelijks het geval. Dat betekent dat jaarlijks drie miljoen mensen onnodig overlijden aan de gevolgen van aids. „Brenda heeft dat heel goed in de gaten”, zegt Hijltje. „Maar ik wil haar geen schuldcomplex of gevoel van dankbaarheid aanpraten omdat ze hier woont. Ik denk dat iedereen in Nederland zich moet realiseren dat we geluk hebben. Michael, ons gehandicapte kind, kan elke dag naar school en heeft een speciale loopstoel. Zoiets zou in Roemenië ondenkbaar zijn.”
Vroeger moest Brenda vier keer per dag op vaste tijden medicijnen nemen. Hijltje: „En daar moest ze ook wat bij eten. Dus maakte ik haar om twaalf uur ’s nachts wakker en probeerde haar slaapdronken vla en pap te geven. Dat ging er soms heel heftig aan toe. Brenda was ook nog zo klein. Ze snapte het niet.” Inmiddels hoeft Brenda nog maar één keer per dag medicijnen te slikken. „Het gaat nooit meer over en ik moet ermee leren leven”, zegt Brenda, die later kraamverzorgster wil worden. „Maar ik voel me gezond. Laatst was ik het zo zat dat ik zei dat ik geen medicijnen meer wil slikken. Toen vertelde mama dat dan het draakje in mijn bloed wakker zou worden. Dus ik blijf ze gewoon slikken.”
Bron:
De Telegraaf
Linkerzijde hippie met haar aids-negerin
Vreemdelingen brengen gevaarlijke ziektes in onze samenleving, één van de redenen waarom mijn kinderen nooit met kleurlingen mogen omgaan. Stuur deze ziekteverspreiders terug voor ze onze samenleving nog meer verzieken.