In een mensenleven zien we de wereld niet, maar een deel ervan, afhankelijk van wie je bent, conservatief of progressief, respectievelijk een klein of groot deel. Als mensen het dus hebben over de echte wereld, dan weten ze niet waarover ze spreken, want ze zien enkel HUN wereld, zeker als ze die dan nog tot norm verheffen in plaats van andere relatieve werelden aan te doen.
Een andere wereld is aanvankelijk steeds een "vreemde" wereld. Een wereld draagt bij tot oriëntatie. Het andere desoriënteert dus, temeer omdat de wereld verwijst naar je eigenste zelf als mens in de wereld.
Een ontwikkelde mens nu onderscheidt zich niet in de eerste plaats door kennis, titels of zelfs belezenheid, wel door openheid door persoonlijk risico. Het heeft te maken met interactie, het raakpunt tussen eigen en anders, "veilig" en "gevaarlijk". We moeten het "veilige" durven overschrijden omdat we anders nooit onze bekrompen wereld verlaten. Eenzijdige mensen met een rechts-extremistische visie schaden dus vooral zichzelf, aangezien ze zich telkens "het slachtoffer" zullen voelen van de beschaving en discussies verworden bij hen tot een zich eeuwig herhalende stroom van vooroordelen en verwerpelijke denkbeelden, aangezien ze de ware interactie vrezen en ervoor vluchten, zodat ze zichzelf verdrinken in de eigen "waarden en normen".
Zo is ook het geluk. Geluk in een mensenleven is niet een zaak van het utopia (als dat ooit bereikt wordt, zal het waarschijnlijk niet snel gebeuren) maar een permanent en onvervuld verlangen ernaar, een redelijk verlangen, als het ware. Het bestaat dus vooral als visioen, en net daarom is het broos; geluk is een confrontatie met het onbereikbare doorheen diverse ervaringen, korte momenten van onbestaande eeuwigheid, in de armen van een geliefde bijvoorbeeld.
Elke nieuwe levenservaring is een impuls, een nieuwe drijfveer om te "met zorg" te veroveren, voordat we zelf door de eindigheid van ons bestaan veroverd worden.
|