Beste Bob, ik pik dit er even uit omdat het me voorkomt dat ik de rest al uitvoerig op andere plaatsen heb beantwoord. Mijn excuus maar mijn tijd is toch beperkt
Je poneert twee stellingen:1) In feite zijn de klassieke partijen verantwoordelijk voor de problemen rond migratie
2) De invloed van het VB is twijfelachtig want zij waren immers niet aan de macht.
Verantwoordelijkheid van de overheid ivm migratie
De Belgische en ook de VLaamse overheid draagt en droeg deze verantwoordelijkheid. Zij bepalen immers wie het land binnen kan en niet en onder welke voorwaarden. Zij dienden de nodige schikkingen te treffen om de opvang en de integratie van migranten te verzorgen.
In de jaren zestig was de migratie niets anders dan de import van werkkrachten. Punt. Ronselaars haalden nieuwe werknemers naar ons land zonder dat er enig inzicht bestond in de toekomst, de evolutie van deze mensen binnen ons land, hun toekomstmogelijkheden, hun huisvesting, hun integratie enz... Het was prutswerk in functie van de economie die om goedkope en talrijke werkkrachten vroeg. Onze gastarbeiders waren geen gasten, zij werden beschouwd als een productiefactor.
Door deze lamentabele politiek ontstond een zwaar sociaal probleem: de lage lonen, de geringe kansen om zich te integreren, het gebrek aan een goede huisvesingspolitiek en de misbruiken die er uit volgden schiepen een massa sociale problemen. Mensen met een andere cultuur opnemen wordt niet gemakkelijk wanneer ze tevens tot een economisch achtergestelde groep worden gemaakt. Het gebrek aan opvang, onderwijs, het moeizaam op gang komen en de desorganisatie van het herenigen met hun familie is een zwarte vlek op onze voor de rest sociale en gastvrije samenleving. De diverse partijen en overheden die zich hier hebben schuldig gemaakt aan verzuim en kortzichtigheid betoonden zijn effectief de medeschuldigen aan het falen, of zelf het grotendeels niet bestaan van een humane migratie.
Er is nog steeds een grote achterstand in te halen. Ik denk dat geen enkele partij dit probleem ontkent of onderschat. Er is geen reden tot juichen, waakzaamheid is alle dagen gewenst en geboden. Anderzijds moet men de pogingen om recht te doen aan migranten, en pogingen om de scheefgetrokken situatie niet afdoen als hopeloos en ongewenst. Landen zoals de VS, Brazië, Portugal en Zuid-Africa kennen grotere en moeilijkere problemen dan bij ons, waar de migratie een betrekkelijk klein gedeelte van de bevolking uitmaakt, veel kleiner dan bijvoorbeeld het grote percentage kansarmen dat wij globaal kennen.
Verantwoordelijkheid van VB en andere xenofobe en racistische organisaties:
Was onze overheid al schuldig aan een tekort aan enige planning dan was de "hulp" die geboden werd door de opposanten van de migratie nihil. Wel integendeel.
Aanvankelijk kende de aankomst van migranten geen noemenswaardige reactie bij de plaatselijke bevolking. Men was niet echt tolerant (verdraagzaam zijn is het kennen van iemand en er mee kunnen omgaan) maar onverschillig. Men keek erover, ernaast, errond. Deze mensen liepen langs ons heen en er was weinig contact, weinig belangstelling, weinig ophef.
Om tot een goede integratie te komen ontbrak de inzet om bruggen te leggen, om begrip te kweken om conatcten te leggen. Zij werden immers gezien als mensen die in grote mate zouden terug keren naar hun eigen land. Deze illusie was algemeen verspreid en bleek een verkeerde inschatting in te houden, de zoveelste. Nergens was afgesproken dat het hier om tijdelijke arbeidsmigratie ging, en vele vreemdelingen, die hierover ook niet in het reine kwamen, zagen pas bij het opgroeien van hun kinderen dat een definitieve terugker, alleen al omdat hun kinderen in het thuisland niet konden aarden, onmogelijk was.
Door het ontbreken van enig initiatief op het vlak van de integratie gebeurde deze niet of ongeorganiseerd De tweede generatie migranten, in feite de kinderen van de migranten, werden geplaatst voor twee culturen, en werden geacepteerd door geen enkele. Voor hen was er geen duidelijkheid, geen acceptatie mogelijk, die was immers niet voorzien. Tussen wal en schip zijn zij de eerste groep multiculturele Belgen, die de nadelen hadden van twee culturen maar niet de voordelen van één van beiden.
Spreken van een multiculturele samenleving is iets anders dan ze stichten.
In Vlaanderen is er niet zo'n duidelijke etnische gettovorming ontstaan die in het Noorden en het Zuiden van ons land heeft plaatsgevonden: een gettovorming per nationaliteit. Dit is een pluspunt op zich. Maar de multiculturaliteit, die berust op wederzijdse kennis en begrip is nagenoeg onbestaande. In Vlaanderen bestaan twee monoculturen naast mekaar:
autochtonie en allochtonië. Onderling zijn de allochtonen een min of meer multiculturele samenleving gaan opbouwen, onze migratie heeft niet geleidt, zoals in Frankrijk tot duidelijke Algerijnse, Turkse en Marokkaanse gettos. DIt pleit voor de allochtonen die, tenminste onderling van een grote vorm van integratiebereidheid vertoonden. Ook naar de autochtone bevolking toe hebben onze migranten steeds blijk gegeven van grote bereidheid om zich te integreren. De inburgeringscursussen die overvol zitten, ook voor degenen die deze vrijwillig wensen te volgen is hier een overtuigend bewijs van.
Toch is het in de grote steden niet tot een multiculturele samenleving gekomen in de meeste gevallen, omdat naast het ontstaan van het gegeven van de eigenheid van de migranten het gegeven van de sociale achterstand die zij kregen toebedeeld een snellere integratie in de weg stond.
Een belangrijk aspect in het stagneren van een snelle integratie is echter niet enkel puur sociaal-economisch.
Het opkomen van een partij, en van verschillende organisaties die hier rond draaien, die een xenofobe houding aannam heeft zeker een grote rol gespeeld.
Bij integratie verandert de totale maatschappij: er worden nieuwe mogelijkheden gecreeerd. Zonder de buitenlandse invloeden zouden wij chinese, indonesische, turkse en marokkaanse keukens niet kennen. Ook de wiskunde niet, de alcohol. Het is onze rijkdom dat we als centrum van Europa, vroeger zelf van de wereld, de wereldrijkdom en de culturen van de gehele wereld hebben geïntegreerd in onze alledaagse levenswijzen. Het multiculturele aspect van Vlaanderen, door de eeuwen heen gezien is de essentie van Vlaanderen, het ontbreken van een duidelijke eigen cultuur is geen gebrek: wij zijn de meltingpot waar New York van droomt (met zijn verschillende etnische wijken is New York een verzameling van monoculturen, geen multiculturele stad, ze is zo multicultureel als Chicago dat is).
Maar de in 66 pas verworven culturele autonomie van het franstalig establishment maakte ons bang van een nieuwe inwijkingsgolf.
De partij die hier op inspeelde had het speelterrein vrij. De overmoed van de klassieke partijen die in de nieuwe Vlaamse culturele, en later effectief politieke autonomie (het federalisme) een kans zagen op het uitbouwen van een moderne samenleving kon niet geloven dat het oubollig "pak de vreemdeling", dit nieuwe maar op Arabieren gerichte antisemitisme zou aanslaan, heeft zich hier nooit hartsgrondig tegen verzet.
Nieuw Rechts, eerst het Vlaams Blok, van naam veranderd tot Vlaams Belang was oorspronkelijk maar een amalgaam van uiterst conservatieve katholieken, nationalisten van het verkeerde type en een minderheid van xenofoben en racisten bleek garen te spinnen bij het oude vuile spel van diabolisering, stereotypering en het inspelen op de angsten voor de vreemdeling die andere partijen als afgedaan en fossiel bestempelden. De vleugel die deze politiek voerde kende in Antwerpen zo'n succes dat het de grond werd van een partij die ondertussen de grootste is geworden van Vlaanderen.
De schade die een jarenlange politiek van oproep tot vreemdelingenhaat meebrengt is niet te schatten. Deze schade is des te groter bij de vreemdelingen zelf, die onthutst over de kleine weerstand die de klassieke partijen boden in plaats van zich enthousiast, via hun kinderen alvast, in te burgeren een grote schok gaf en hen eerder motiveerde om een stap terug te zetten. Over hoeveel mensen hierdoor geschokt zijn en wat de weerslag is op de tweede en derde generatie migranten is moeilijk in te schatten.
Op de autochtone bevolking is de impact des te groter: niet alleen de stemmen die het VB haalt maar het salonfähig worden van racistische houdingen, angsten, gedragingen en het steed talrijker wordende incidenten die uitgelokt worden, branden gesticht, statistieken over discriminatie in scholen, op het werk, in de ontspanningswereld tonen aan dat de politiek van het VB daadwerkelijk een grote impact heeft gehad op onze samenleving.
De reactie hiertegen is lauw tot onbestaande vanuit de politieke wereld die niet weet hoe het probleem van het VB gepast aan te pakken en die net zoals bij de migratie zelf verkiest het probleem niet frontaal aan te pakken.
Zeggen dat het VB geen impact heeft gehad op het afremmen van de integratie, in het oprichten van een multiculturele maatschappij is ziende blind en horende doof zijn. Het is het aanhouden van de geliefde houding der struisvogels.