Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE
Toch niet zo simpel... op het eerste zicht (persoonlijk denk ik dat het op het 'tweede zicht' nog moeilijker wordt  )...
Bv hoe gaat U de 'grond' terug vrijmaken? Wie gaat de waarde bepalen? Wie mag waar gaan 'huren' en voor hoelang? Mag een rijke meer huren dan een arme(re)? Wat als blijkt dat de 'gehuurde' grond veel meer/minder waarde heeft dan oorspronkelijk geschat?
Wat indien iemand zijn basisinkomen verbrast en dus zichzelf en zijn gezin in de kansarmoede duwt (ingeval dat die iemand een gezinshoofd is)? Gaat men dan terug een soort OCMW instellen of gewoon 'opsluiten' of iets dergelijks... Wat als er terug mensen zonder dak gaan komen?
[size=1](ik heb nog wel een pak vraagjes, maar heb voorlopig weinig tijd)[/size] |
Dag Chipie,
De praktische invulling van de ethische argumenten is niet zo simpel, inderdaad.
De waarde van de grond kan namelijk niet zomaar bepaald worden. Er kleeft niet zomaar een etiketje aan de grond waarop de prijs staat.
Waarde is eigenlijk een relatie, een sociale constructie. Een prijs toont aan hoeveel iemand bereid is te betalen, of hoeveel iemand wil ontvangen om het stuk grond van eigendom te laten veranderen. Natuurlijk kunnen we duidelijk zeggen dat een stuk poldergrond waardevoller is dan een stuk woestijngrond.
Maar vergelijk eens een stuk woestijn met een stuk moerasgrond. Wat is d�*n waardevoller?
Uiteindelijk kan waarde niet bepaald worden; zelfs niet door goed getrainde landmeters. Enkel een vrije markt is eigenlijk goedgeplaatst om de waarde van grond te bepalen.
Maar dan is er nog een probleem.
Ik heb een stuk poldergrond, ik omhein het, ik leg een draineersysteem, ik bouw een schuur, ik bemest het stuk grond. Nu is het landbouwgrond, en het is veel meer waard geworden. Dat is mijn eigen verdienste, want ik heb zelf alle verbeteringen aangebracht. Dus eigenlijk zouden we dan de waarde zonder de verbeteringen moeten nemen.
Maar iemand met een stuk woestijngrond, heeft die mogelijkheden niét, of moet veel meer moeite doen, om een stuk landbouwgrond te maken.
Dus eigenlijk zouden we de potentiële waarde moeten bepalen. Maar ook d�*t is weer gigantisch moeilijk te bepalen, nog moeilijker dan de uiteindelijke waarde.
Bovendien is het probleem eigenlijk, dat welvaart gemaakt wordt met verschillende ingrediënten: er is arbeid, kennis, natuur en ook kapitaal (de combinatie van de drie vorige), tijd, creativiteit. Behalve de natuur kunnen we alles een bepaalde eigenaar toekennen. Kapitaal is een combinatie van o.a. natuur, dus ook het bezit van kapitaal komt op de helling te staan; en van alles wat met dat kapitaal gemaakt wordt, bv. consumptiegoederen, kunnen we dus ook de eigendomsrechten betwijfelen. Enzoverder.
Als we de ongelijke grondverdeling dus willen compenseren, kunnen we evengoed de hele economie belasten, aangezien die ongelijke grondverdeling zich zowat overal laat voelen.
Wat je vragen betreft over het verbrassen van het basisinkomen: ik ben van mening dat mensen zelf hun verantwoordelijkheden moeten opnemen. Als iemand beslist om zijn basisinkomen te besteden aan alcohol, dan is dat zijn keuze, en zolang hij daarmee niemand kwaad doet, mag hij van mij doen wat hij wil.
Het concrete geval van ouders die een kind verwaarlozen is natuurlijk een hele discussie op zich; maar het lijkt me geen argument tegen het basisinkomen.
Volgens mij moet er (in een systeem met basisinkomen) geen OCMW komen, omdat heel wat taken van het OCMW dan al overgenomen zijn door het basisinkomen, en omdat mensen eigenlijk hun eigen leven in handen hebben. Natuurlijk ben ik zeker geen tegenstander van privé-initiatieven (vzw's, liefdadigheid). Maar als er al een basisinkomen is, waarom zouden de mensen dan nog extra geld moeten geven aan een OCMW?