[Brugge Veilig en Leefbaar]

Het Nieuwsblad exclusief: eerste interview met hoofdverdachten zaak-Remmery
,,Ik blijf hopen dat het gerecht de echte briefschrijver pakt''

,,De dag dat het gerecht de echte schrijvers van de dreigbrieven vindt, zal de mooiste van ons leven zijn'', zegt het echtpaar Bernard Dewaele(57) en Marijke Vandoorne(50) in hun eerste interview sinds hun arrestatie op 3 mei. Die dag werden ze gebombardeerd tot hoofdverdachten in de zaak-Remmery. Normaal mocht Marijke maandag weer aan het werk, maar donderdag kreeg ze te horen dat ze toch ontslagen wordt.

Het is de jongste maanden stil geworden in en rond Ledegem. Drieëneenhalve maand geleden kwam de laatste dreigbrief aan bij het delicatessenbedrijf Remmery. Sindsdien niets meer. Zaakvoerder Rik Vannieuwenhuyse en Naïma Amzil, de werkneemster met de hoofddoek van wie de briefschrijver het ontslag eist, vinden het goed zo. Ze mijden de pers en hopen dat het nu voorgoed voorbij zal zijn.

Maar wie nu eigenlijk achter de reeks van acht dreigbrieven zit, en waarom, is nog altijd niet duidelijk. De speurders zeggen het niet met zoveel woorden, maar ze zitten met de handen in het haar. Hoofdverdachten in de zaak zijn nog altijd Bernard Dewaele en zijn echtgenote Marijke Vandoorne. Logisch, want het DNA van Dewaele zat boven op de postzegel die op de zevende dreigbrief plakte. Het motief voor de wraakactie lag voor de hand: Marijke Vandoorne, een collega van Naïma, was boos omdat Vannieuwenhuyse haar naar de keuken had verplaatst om zo plaats te maken voor Naïma op de afdeling verpakking. Vandoorne had sympathie voor het Vlaams Belang en ze was dubbel kwaad - zo zeggen kwatongen - omdat ze al een hele tijd de minnares van Van Vannieuwenhuyse was. Twee keer verraden dus.

Zo eenvoudig bleek het toch allemaal niet. Het DNA-spoor op de zevende brief was een gemengd spoor. Het DNA was van Bernard Dewaele en van een andere, onbekende persoon. Bovendien zat het DNA van Dewaele boven op de postzegel en was het afkomstig van een huidschilfer. Voor het gerechtelijk onderzoek maakt dat een wereld van verschil. Als Dewaele aan de postzegel had gelikt, leek het zeer plausibel dat hij de zegel ook zelf op de dreigbrief had geplakt. Maar bij een huidschilfer op de bovenkant is het ook mogelijk dat Dewaele ,,ergens'' met de postzegel in contact is gekomen en dat iemand anders hem op de brief heeft gekleefd. Dewaele en Vandoorne bleven na urenlange ondervragingen met zelden geziene hardnekkigheid alles ontkennen. Tot op vandaag.

Leven ingestort

Uw man heeft veertien dagen in de gevangenis gezeten. Begrijpt u dat?

Marijke: ,,Ik begrijp dat wij voor de politie de voor de hand liggende verdachten waren. Het gerecht had ons al in maart gevraagd om DNA af te staan. De speurders hebben me gezegd dat vier werkneemsters van Remmery gezegd hebben dat als iemand in de fabriek in staat zou zijn die brieven te schrijven, ik die persoon was. En bovendien behoorden wij tot de kennissenkring van Marcel Waeytens, de man die als eerste verdacht werd in de zaak. Uiteraard hebben wij onmiddellijk DNA gegeven. En toen bleek het DNA van Bernard ook nog op een brief te zitten. Dan stort je leven wel in. Want wij hebben het niet gedaan.''

,,Naima, zwicht niet''

Hebt u een hekel aan Naïma Amzil, mevrouw Vandoorne?

Marijke: ,,Nee, waarom zou ik? Omdat ze zogezegd mijn plaats op de afdeling verpakking heeft ingenomen? Kijk, het is waar dat Naïma niet mijn beste vriendin was. Het klopt ook dat ik weer naar de keuken moest nadat Naïma anderhalf jaar ziek was geweest. Maar ik was niet boos. Rik en Rita ( Remmery, nvdr ) hebben me gevraagd of ik weer naar de keuken wilde gaan. Ik kreeg zelfs opslag. Dat is heel iets anders. Ik heb het thuis nog met Bernard besproken. En die zei ook dat ik het moest doen. Daar is geen onvertogen woord over gevallen. En waarom zou ik willen dat dat meisje haar sjaal uitdoet? Wat kan mij dat nu schelen? Toen de koning op bezoek was in het bedrijf, heb ik haar nog gezegd dat ze haar sjaal moest aanhouden. Dat ze niet moest zwichten.''

Volgens de geruchtenmolen zou u openlijk sympathiseren met het Vlaams Belang, mevrouw Vandoorne. En bent u een verzuurde racist, meneer Dewaele.

Marijke: ,,Wat kan ik daarop zeggen? De tongen van de mensen kan je niet tegenhouden. En toen het DNA van Bernard eenmaal op die brief gevonden was, wist iedereen natuurlijk wel iets te zeggen. Ik heb misschien een paar keer op het werk iets gezegd in de aard van dan stem ik volgende keer voor het Blok , zoals zoveel mensen dat zeggen in een boze bui. En ik heb het hart nogal op de tong, dat is waar. Maar ik heb nog nooit voor iemand anders gestemd dan voor de socialisten. Heel mijn familie is socialist, trouwens.''

Bernard: ,,Als je de kranten mag geloven, ben ik een racist, ja. Ik zou ruzie gehad hebben met Polen die mijn carrosseriebedrijf failliet hebben doen gaan, en wat nog allemaal. Ik kan alleen maar antwoorden dat ik geen Polen of andere buitenlanders ken. En mijn bedrijf is nooit failliet gegaan. En ons huis staat te koop omdat het te groot geworden is voor ons tweeën, niet omdat we geldgebrek hebben. Ooit was er één kleurling op mijn werk, een Afrikaan. Hij is vier maanden mijn werkmakker geweest en wij schoten fantastisch op met elkaar. Wij werkten samen en we gingen 's middags met elkaar eten.''

,,Nee, ik ben geen racist, want ik ben daar absoluut niet mee bezig. Ook de zaak-Remmery heeft me trouwens nauwelijks geïnteresseerd. In het begin een beetje, maar het stak snel tegen. Altijd hetzelfde. Wat zou ik me bezighouden met schrijven van dreigbrieven?''

Minnares

Uw echtgenote zou een verhouding met Rik Vannieuwenhuyse gehad hebben. Dat is toch een mogelijk motief?

Bernard: ,,Op het einde van het verhoor, dat twaalf uur heeft geduurd, zei een van die agenten: Meneer Dewaele, uw vrouw heeft een affaire met Remmery. Weet u dat? Ik heb geantwoord: Daar geloof ik niets van . Toen ik thuiskwam, heb ik het gevraagd aan mijn vrouw. Zij heeft me gezegd dat het niet waar is en ik geloof haar.''

Marijke: ,,Eerst was ik boos op Rik, dan had ik weer een affaire met hem. Wat nog allemaal? Rik doet gewoon familiair met al zijn personeel. Hij stuurt sms'jes naar iedereen. Dat heeft niets te betekenen. Er is nooit iets geweest tussen ons. Rik en Rita zijn trouwens allebei fantastische mensen, die eigenlijk veel te goed zijn voor hun personeel, schrijf dat maar op. Zelfs nu ben ik nog niet boos op hem. Hoewel hij mij donderdag heeft gezegd dat hij mij ontslaat. Ik vind het heel erg, maar ik kan zijn beslissing een beetje begrijpen. Hij zegt dat sommige personeelsleden mijn terugkeer niet zouden aanvaarden en mij zouden pesten tot ik er gek van word. Ach, het was een vriendelijk gesprek. Rik heeft niets verkeerds gezegd.''

Mevrouw Vandoorne, normaal zou u maandag, na vier maanden afwezigheid, weer aan de slag gegaan zijn bij Remmery. Hoe moet het nu?

Marijke: ,,Tot voor enkele dagen was ik blij omdat Rik en Rita me lieten terugkomen. Het zou met een klein hartje geweest zijn, want de voorbije maanden hebben heel veel pijn gedaan. Ik was wel wat bang voor de reacties van de collega's. Vrouwen onder elkaar, u kent dat wel. Maar ik was ervan overtuigd dat ik het wel aan zou kunnen. Sinds donderdag ziet alles er plots heel anders uit. Ik kan dus niet naar Remmery terug. Maar dat betekent niet dat ik bij de pakken blijf zitten. Ik ga ander werk zoeken. Ik wil opnieuw vooruit. Hoe moeilijk het ook zal zijn. En ondertussen blijf ik hopen dat het gerecht de echte briefschrijver zo vlug mogelijk pakt. Als ze hem pakken, is dat de mooiste dag uit ons leven.''



Marc EECKHAUT03/09/2005

In elk geval een zaak van racisme, dat is duidelijk. 8)