Politics.be - Los bericht bekijken

Yossarian · 3 september 2005, 13:20

[size=1]Als hij het zélf zegt, waarom zouden we hem dan tegenspreken? Lees even mee ([/size][size=1]W. Pauli DM 3/9/2005)[/size][size=1]:[/size]

De laatste opvolger van Staf De Clercq

‘Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.’ Dat is de historische voorganger die Dewinter blijft verdedigen.

Philip Dewinter komt weg met uitspraken die geen enkele andere politicus zich kan permitteren. Met zijn uitspraak in de Israëlische krant Haaretzdat Staf De Clercq een historische voorganger van het VB is, riskeert hij meer dan hij zelf kan vermoeden. Het was de persoonlijke verantwoordelijkheid van Staf De Clercq, dixit historicus Bruno De Wever in zijn magistrale Greep naar de macht, dat het VNV opschoof naar ‘het fascistische gedachtegoed’. Wie de jongste jaren het VB nog voor fascistoïde uitschold, ontmaskerde zichzelf zogezegd als klein-links, of op zijn minst als hoogst ongenuanceerd. Nu plaatst Philip Dewinter zichzelf en zijn partij in die traditie. Fijn fijn.

‘Staf De Clercq is een van de historische leiders van de partij. Dat is deel van de geschiedenis van de Vlaams-nationalistische beweging en het is onmogelijk dat te ontkennen. Wij zijn de afstammelingen van die beweging.” Zo roemde Philip Dewinter Staf De Clercq toen de Israëlische krant Haaretz naar die naam vroeg. Het is een merkwaardige bekentenis. Niet alleen omdat het VB officieel in 2004 werd gesticht, zogezegd omdat die partij niets te maken heeft met de wegens racisme veroordeelde voorganger Vlaams Blok, maar ook omdat Staf De Clercq al in 1942 stierf. Overigens, ook zijn partij, het VNV, werd na de Tweede Wereldoorlog buiten de wet gesteld. En Dewinter roept zichzelf uit tot erfgenaam van Staf De Clercq en linkt zo het VB aan het VNV. Nogmaals, dat kwam je de laatste jaren alleen nog in klein-linkse publicaties tegen. Het is weliswaar een historische, maar verder in se onschuldige band, suggereert Dewinter: “Niet alle collaborateurs wilden de joden doden in Europa. De meeste collaborateurs hadden andere motieven. (...) Het joodse volk moet begrijpen dat niet iedere collaborateur noodzakelijkerwijs een antisemiet was.”

Er zullen wel meer redenen zijn waarom in België en Vlaanderen de naam ‘Staf De Clercq’ het publiek niet meteen doet opspringen van verontwaardiging, meer, dat zijn portret op de IJzerwake te Steenstrate wordt meegevoerd, dat zelfs een N-VA-politicus als Mark Demesmaeker zich zonder schroom durft te vertonen op een meeting met een meer dan levensgroot portret van die De Clercq.

De triviaalste reden eerst. Zijn naam klinkt zo gewoon, haast banaal. Een meer doorsnee Vlaamse naam dan ‘Staf De Clercq’ is niet te bedenken. Goed, de naam begint niet met het klassieke ‘Van den’, maar dat hoeft niet. De Clerck/De Clerq/De Clercq is minstens zo algemeen verspreid Vlaams. Willy De Clercq (de VLD-politicus). Boer De Clerck (de tapijtenmagnaat).

Anthony De Clerck (ooit ontvoerd, straks ook tapijtenmagnaat).

Mario De Clercq (de veldrijder). Stefaan De Clerck (de CD&V-politicus). Stefaan De Clercq (de topman van Oxfam). René De Clercq (de dichter). Peter De Clercq (de wielrenner). Lou De Clerck (de journalist).

Jean De Clerq (ex-Rode Duivel).

En verder op het internet: serrenbouw De Clercq. De Clercq engineering. Ad vocatenkantoor De Clercq. Enzovoort. Er schuilt niets kwaads in een naam als De Clercq of De Clerck.

Het tweede argument, minder onschuldig, is dat Vlaanderen geen ‘topcollaborateur’ heeft die in de geschiedenisboekjes als ‘slecht’ gekenmerkt staat. Ieder ander Europees land heeft die wel. Nederland heeft Mussert. Frankrijk had Laval, en Touvier, en Papon.

Noorwegen Quisling. Wallonië heeft Léon Degrelle.

Van alle bezette landen zou alleen in Vlaanderen zo’n kwade genius niet hebben bestaan. Niemand kent bijvoorbeeld de beulen van Breendonk bij naam – ze worden ook niet aangeleerd in het onderwijs.

Zeker niemand kent de politieke verantwoordelijken van de collaboratie, de Vlaamse hulp aan de jodenvervolging of de Waffen-SS-detachementen aan het Oostfront bij naam.

In het andere geval zou Staf De Clercq wel een belletje hebben doen rinkelen.

Een alarmbel.

Want natuurlijk, niet iedere collaborateur was een nazi en ook niet iedere Vlaams-nationalist was een collaborateur.

Maar er waren er anderen. Er waren Vlaams-nationalisten die wel collaboreerden, die wel bewust samenwerkten met de nazi’s, die de grote Vlaams-nationalistische partij – het Vlaams-Nationaal Verbond (VNV) – in een fascistische richting stuurden en de joden opjaagden. Zelfs bij die inktzwarte groep waren er kleinere garnalen, middenkaders. En waren er een paar hoofdverantwoordelijken. Eén van hen liet zich ‘de Leider’ noemen. Staf De Clercq.

We zullen zelf niet het warm water uitvinden. Over het VNV en zijn leiders bestaat een even lijvig als meesterlijk boekwerk: 'Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945', van de Gentse historicus Bruno De Wever. Het is een van de beste doctoraten in de geschiedenis die de jongste jaren afgeleverd zijn. Laten we gewoon eens kijken wat De Wever allemaal over Staf De Clercq zegt.

Vooraf: binnen het VNV woedde een strijd tussen gematigden, met mannen als Hendrik Borginon, en radicalen, met de aan het Oostfront gesneuvelde Reimond Tollenaere. Staf De Clercq stond, als Leider, zogezegd boven beide vleugels.

Zegt De Wever: “De gematigden hebben de rol van Staf De Clercq verkeerd getaxeerd. De Clercq speelde een cruciale rol (...) in het doordringen van het fascistische gedachtegoed. Hij deed dat met een virtuoos pragmatisme.”

Vanaf midden jaren dertig zocht de VNV-leider uitwegen buiten de landsgrenzen.

Staf De Clercq voerde een persoonlijke geheime politiek. De gematigde boegbeelden van zijn partij werden er buiten gehouden. De VNV-leider zocht in het nationaal-socialistische Duitsland steun en bereidde zich voor op een mogelijke nieuwe oorlog in Europa. (...) Hij heeft geen ogenblik getwijfeld om het Vlaams-nationalisme in de collaboratie te loodsen. Zijn geheime politiek en de bereidheid tot hoogverraad in de meidagen van 1940 buitte hij uit om zich een positie te verwerven als bevoorrechte gesprekspartner én om de gematigde vleugel van het VNV schaakmat te zetten. Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.” Dat is dus de historische voorganger die Philip Dewinter blijft verdedigen. Het gaat nog verder: “Liberale vrijheden, opvattingen en instellingen werden afgewezen. Alles wat de door het VNV gedefinieerde Vlaamse natie verdeelde, moest vernietigd worden, uitgeschakeld of verwijderd. Dat was het geval voor alle democratische instellingen. Het gold ook voor alle niet- Germanen en vooral voor de joden. De Vlaamse natie werd immers racistisch gedefinieerd."

Dat alles beweert De Morgen dus niet. Wij citeren algemeen erkend en gewaardeerd wetenschappelijk onderzoek: Staf De Clercq leidde en stuurde een antidemocratische, fascistische en racistische organisatie. Philip Dewinter plaatst zichzelf en zijn VB in die traditie. Wie zijn wij om hem tegen te spreken?

3 september 2005, 13:20	#1
Yossarian Parlementslid Geregistreerd: 4 juli 2004 Berichten: 1.601	De laatste opvolger van Staf De Clercq *[size=1]Als hij het zélf zegt, waarom zouden we hem dan tegenspreken? Lees even mee ([/size][size=1]W. Pauli DM 3/9/2005)[/size]***[size=1]:[/size] De laatste opvolger van Staf De Clercq ‘Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.’ Dat is de historische voorganger die Dewinter blijft verdedigen. Philip Dewinter komt weg met uitspraken die geen enkele andere politicus zich kan permitteren. Met zijn uitspraak in de Israëlische krant Haaretzdat Staf De Clercq een historische voorganger van het VB is, riskeert hij meer dan hij zelf kan vermoeden. Het was de persoonlijke verantwoordelijkheid van Staf De Clercq, dixit historicus Bruno De Wever in zijn magistrale Greep naar de macht, dat het VNV opschoof naar ‘het fascistische gedachtegoed’. Wie de jongste jaren het VB nog voor fascistoïde uitschold, ontmaskerde zichzelf zogezegd als klein-links, of op zijn minst als hoogst ongenuanceerd. Nu plaatst Philip Dewinter zichzelf en zijn partij in die traditie. Fijn fijn. ‘Staf De Clercq is een van de historische leiders van de partij. Dat is deel van de geschiedenis van de Vlaams-nationalistische beweging en het is onmogelijk dat te ontkennen. Wij zijn de afstammelingen van die beweging.” Zo roemde Philip Dewinter Staf De Clercq toen de Israëlische krant Haaretz naar die naam vroeg. Het is een merkwaardige bekentenis. Niet alleen omdat het VB officieel in 2004 werd gesticht, zogezegd omdat die partij niets te maken heeft met de wegens racisme veroordeelde voorganger Vlaams Blok, maar ook omdat Staf De Clercq al in 1942 stierf. Overigens, ook zijn partij, het VNV, werd na de Tweede Wereldoorlog buiten de wet gesteld. En Dewinter roept zichzelf uit tot erfgenaam van Staf De Clercq en linkt zo het VB aan het VNV. Nogmaals, dat kwam je de laatste jaren alleen nog in klein-linkse publicaties tegen. Het is weliswaar een historische, maar verder in se onschuldige band, suggereert Dewinter: “Niet alle collaborateurs wilden de joden doden in Europa. De meeste collaborateurs hadden andere motieven. (...) Het joodse volk moet begrijpen dat niet iedere collaborateur noodzakelijkerwijs een antisemiet was.” Er zullen wel meer redenen zijn waarom in België en Vlaanderen de naam ‘Staf De Clercq’ het publiek niet meteen doet opspringen van verontwaardiging, meer, dat zijn portret op de IJzerwake te Steenstrate wordt meegevoerd, dat zelfs een N-VA-politicus als Mark Demesmaeker zich zonder schroom durft te vertonen op een meeting met een meer dan levensgroot portret van die De Clercq. De triviaalste reden eerst. Zijn naam klinkt zo gewoon, haast banaal. Een meer doorsnee Vlaamse naam dan ‘Staf De Clercq’ is niet te bedenken. Goed, de naam begint niet met het klassieke ‘Van den’, maar dat hoeft niet. De Clerck/De Clerq/De Clercq is minstens zo algemeen verspreid Vlaams. Willy De Clercq (de VLD-politicus). Boer De Clerck (de tapijtenmagnaat). Anthony De Clerck (ooit ontvoerd, straks ook tapijtenmagnaat). Mario De Clercq (de veldrijder). Stefaan De Clerck (de CD&V-politicus). Stefaan De Clercq (de topman van Oxfam). René De Clercq (de dichter). Peter De Clercq (de wielrenner). Lou De Clerck (de journalist). Jean De Clerq (ex-Rode Duivel). En verder op het internet: serrenbouw De Clercq. De Clercq engineering. Ad vocatenkantoor De Clercq. Enzovoort. Er schuilt niets kwaads in een naam als De Clercq of De Clerck. Het tweede argument, minder onschuldig, is dat Vlaanderen geen ‘topcollaborateur’ heeft die in de geschiedenisboekjes als ‘slecht’ gekenmerkt staat. Ieder ander Europees land heeft die wel. Nederland heeft Mussert. Frankrijk had Laval, en Touvier, en Papon. Noorwegen Quisling. Wallonië heeft Léon Degrelle. Van alle bezette landen zou alleen in Vlaanderen zo’n kwade genius niet hebben bestaan. Niemand kent bijvoorbeeld de beulen van Breendonk bij naam – ze worden ook niet aangeleerd in het onderwijs. Zeker niemand kent de politieke verantwoordelijken van de collaboratie, de Vlaamse hulp aan de jodenvervolging of de Waffen-SS-detachementen aan het Oostfront bij naam. In het andere geval zou Staf De Clercq wel een belletje hebben doen rinkelen. Een alarmbel. Want natuurlijk, niet iedere collaborateur was een nazi en ook niet iedere Vlaams-nationalist was een collaborateur. Maar er waren er anderen. Er waren Vlaams-nationalisten die wel collaboreerden, die wel bewust samenwerkten met de nazi’s, die de grote Vlaams-nationalistische partij – het Vlaams-Nationaal Verbond (VNV) – in een fascistische richting stuurden en de joden opjaagden. Zelfs bij die inktzwarte groep waren er kleinere garnalen, middenkaders. En waren er een paar hoofdverantwoordelijken. Eén van hen liet zich ‘de Leider’ noemen. Staf De Clercq. We zullen zelf niet het warm water uitvinden. Over het VNV en zijn leiders bestaat een even lijvig als meesterlijk boekwerk: 'Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945', van de Gentse historicus Bruno De Wever. Het is een van de beste doctoraten in de geschiedenis die de jongste jaren afgeleverd zijn. Laten we gewoon eens kijken wat De Wever allemaal over Staf De Clercq zegt. Vooraf: binnen het VNV woedde een strijd tussen gematigden, met mannen als Hendrik Borginon, en radicalen, met de aan het Oostfront gesneuvelde Reimond Tollenaere. Staf De Clercq stond, als Leider, zogezegd boven beide vleugels. Zegt De Wever: “De gematigden hebben de rol van Staf De Clercq verkeerd getaxeerd. De Clercq speelde een cruciale rol (...) in het doordringen van het fascistische gedachtegoed. Hij deed dat met een virtuoos pragmatisme.” Vanaf midden jaren dertig zocht de VNV-leider uitwegen buiten de landsgrenzen. Staf De Clercq voerde een persoonlijke geheime politiek. De gematigde boegbeelden van zijn partij werden er buiten gehouden. De VNV-leider zocht in het nationaal-socialistische Duitsland steun en bereidde zich voor op een mogelijke nieuwe oorlog in Europa. (...) Hij heeft geen ogenblik getwijfeld om het Vlaams-nationalisme in de collaboratie te loodsen. Zijn geheime politiek en de bereidheid tot hoogverraad in de meidagen van 1940 buitte hij uit om zich een positie te verwerven als bevoorrechte gesprekspartner én om de gematigde vleugel van het VNV schaakmat te zetten. Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.” Dat is dus de historische voorganger die Philip Dewinter blijft verdedigen. Het gaat nog verder: “Liberale vrijheden, opvattingen en instellingen werden afgewezen. Alles wat de door het VNV gedefinieerde Vlaamse natie verdeelde, moest vernietigd worden, uitgeschakeld of verwijderd. Dat was het geval voor alle democratische instellingen. Het gold ook voor alle niet- Germanen en vooral voor de joden. De Vlaamse natie werd immers racistisch gedefinieerd." Dat alles beweert De Morgen dus niet. Wij citeren algemeen erkend en gewaardeerd wetenschappelijk onderzoek: Staf De Clercq leidde en stuurde een antidemocratische, fascistische en racistische organisatie. Philip Dewinter plaatst zichzelf en zijn VB in die traditie. Wie zijn wij om hem tegen te spreken?