Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Mambo
Is wel iets van!
't is hier ook geen lolletje om geld te investeren met al die belastingen! En dan die cultuur van "k'heb geen goesting en doe het zelf en wat denk je wel en de vakbond zegt da'k naar huis mag gaan als ik goesting heb of uitbuiter en azijnzeiker slavendrijver profiteur etc..."
En dat allemaal voor 37,5 uur te werken in de week. Da's nog nauwelijks één dag en nacht en nog eens een dag van 12,5 uur op de 7 dagen in de week. Trek er nog de verloven af en de feestdagen samen met wat ziekteverlof en dergelijke en ik betwijfel of je nog aan 1 volle dag per week toekomt om den duur.
Maak daar maar eens volle lonen van? En al de rest.
|
Ik heb een aantal jaren gewerkt in een bedrijf waar we vaak 60 tot zelfs 70 uren per week presteerden, en zwaar werk, al zeg ik het zelf. De hele dag sleuren met zware dingen, materiaal, metaal, enz....
Er was een chronisch personeelstekort. Iedere keer als er mensen werden uitgenodigd, kwamen ze één of twee, soms drie dagen, dan bleven ze weer weg. Sommigen hielden het een paar maanden uit, en verdwenen dan ook. Het was moeilijk en tijdrovend om zo te werken, je wist soms niet of je collega's, die je vandaag naar huis ziet vertrekken, nog ooit zouden terugkomen.
Toch is het er nooit zo aan toegegaan als jij hier schetst. We hielden de sfeer zo solidair mogelijk. Maar uiteindelijk liepen de spanningen zo hoog op in het bedrijf, dat we met de baas aan tafel gegaan zijn. Het heeft even geduurd voordat we de baas konden uitleggen dat het zo moeilijk was om personeel te houden als je in een ander bedrijf misschien veertig uren werkt voor hetzelfde loon als hetgeen wij hadden op zestig uur.
Het heeft ook even geduurd voordat we de baas konden doen begrijpen dat het zo niet langer kon, dat er teveel bestellingen waren en te weinig mensen om ze te maken, waardoor alles achterstand begon op te lopen.
We konden hem gelukkig ook uitleggen dat het niet gemakkelijk is als je zo moet werken, om dan ook nog iemand te begeleiden die niks weet staan en haast niks kan doen zonder dat we het gevaar lopen dat we nog meer vertraging oplopen.
Het was ook geen geldkwestie meer, sommige mensen zagen hun vrouw en kinderen haast nooit meer, als ze thuiskwamen lagen die allang in bed. Met geld alleen was het niet goed te maken. Dus hebben we hem overtuigd om ook een aantal extra verlofdagen te geven (we werkten vaak zes dagen per week). En een opslagje, een paar duizend frank meer per maand.
Niet veel later werd ik, en een andere persoon, ontslagen. Ik wil niet beweren dat het iets te maken heeft gehad met het feit dat ik een deel van de uitleg gedaan heb toen, naar de baas toe, om mijn collega's een steuntje in de rug te geven (ze waren niet allemaal zo mondig als ik). Maar toch, we werden vlak na elkaar buitengewerkt. Niet dat ik daar spijt van heb, voor mij was het toch al te laat, ik was opgewerkt en kapot van de zenuwen.
Met dit voorbeeld wil ik aantonen dat het mogelijk is om de situatie in een bedrijf te verbeteren, maar dat het maar moeilijk en langzaam gaat. Ik heb laatst van een ex-collega gehoord dat de arbeidsomstandigheden al veel verbeterd zijn, dat de werkuren minder gruwelijk lang zijn en dat het bedrijf bij mijn weten nog altijd bestaat. De 'winstnemer' van dat bedrijf is dan ook niet de slechtste mens ter wereld, maar het gaat niet op om de uitbuiting zo ver te drijven, ook al kenden we hem allemaal persoonlijk en vonden we hem als MENS wel sympathiek. Wij en de chauffeurs hadden ook nog een leven. En het was niet omdat hijzelf een 'workaholic' was die nacht en dag leefde voor het bedrijf (het was dan ook nog een familiebedrijf), dat wij dat als arbeiders ook moesten zijn.
De