Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door storm op zee
Wanneer wordt een land als onafhankelijk beschouwd? Wanneer dat land zich als dusdaning uitroept (bv. Seborga http://seborga.net of enkel wanneer dat als dusdanig erkend wordt door de andere naties (wat zou maken dat 'België' pas in 1839 onafhankelijk werd en dat bepaalde andere landen vandaag nog steeds niet onafhankelijk zijn, hoewel ze dat wel claimen.) |
Eigenlijk is België dan onafhankelijk vanaf 1831, want dan werd zijn onafhankelijkheid erkent door andere naties, behalve door Willem I (Nederland).
2.5.2.1. Het Traktaat van de XVIII Artikelen
Tijdens de zomer – herfst van 1831 ging de aandacht van Oostenrijk, Pruisen en Rusland naar het neerslaan van de Poolse opstand. In Londen werd op dat ogenblik het compromis - voorstel van januari 1831 verder uitgewerkt tot een ‘Traktaat van XVIII Artikelen’. De onafhankelijkheid van België werd erkend, op voorwaarde dat het een permanente neutraliteit in acht zou nemen. In eerste instantie werden aan de nieuwe staat de grenzen van 1790 toegewezen. Dit betekende voor België: het verlies van Luxemburg, Limburg ten oosten van de Maas en Zeeuws – Vlaanderen. Maar de Belgische onderhandelaars konden delen van
Luxemburg en Limburg toch bijvoegen bij België (met toestemming van de Britse en Franse regering), waardoor het Traktaat gunstig was voor België.
2.5.2.2. De Tiendaagse Veldtocht (2 – 12 augustus 1831) en de militaire Franse
tussenkomst
Willem I kwam in de zomer van 1831 tot de conclusie dat een voor hem gunstige diplomatieke oplossing van de Belgische kwestie weinig waarschijnlijk werd. Hij nam daarom het initiatief tot een militaire actie, de zogenaamde Tiendaagse oorlog. Eens te meer werd echter de Belgische onafhankelijkheid door een buitenlandse tussenkomst gered. Het Franse leger rukte op in de richting van Antwerpen en Leuven, waar Willem I niet verder aandrong.
De Franse militaire interventie die de jonge Belgische staat had gered, had echter niet alleen positieve gevolgen. In Britse diplomatieke kringen was men zich bewust geworden van het reële gevaar dat een Frans overwicht in het strategisch belangrijk gebied van Schelde- Maas- en Rijnmonding tot stand zou komen.
In overleg met de Europese mogendheden werd nu besloten de weerbaarheid van Nederland niet al te zeer aan te tasten en aan Willem I een gunstiger voorstel aan te bieden, namelijk het Verdrag van de XXIV Artikelen, waarbij o.m. het betwiste gebied van Limburg-over-de-Maas
en Maastricht, alsook het Duitssprekend deel van Luxemburg definitief bij Nederland zouden worden toegevoegd. Het Verdrag bleek echter al even onaanvaardbaar voor Willem I. Meteen volgde een scherpe reactie van de rechtstreeks betrokken Europese mogendheden (o.a. blokkade door een Brits – Franse vloot van de Nederlandse havens). Pas zes jaar later (1838) was Willem I bereid het Verdrag te aanvaarden. Pas in 1839 werden de definitieve verdragteksten ondertekend.