Even een beetje proberen samen te vatten en een paar beelden een beetje proberen recht te trekken.
De verschillende oorzaken van depressie die hier naar voren werden gehaald zijn tot hiertoe:
- Zichzelf niet aanvaarden
- De maatschappij eist teveel van het menselijk lichaam waardoor het begeeft onder de druk (minder tijd om dezelfde hoeveelheid werk te doen.)
- De multiculturele samenleving waardoor mensen zich minder op hun gemak zouden voelen.
- Een gevoelsloze maatschappij: mensen durven hun gevoelens niet meer te tonen.
Ik heb ooit horen zeggen dat jaloezie één van de meest onderschatte factoren van depressie is. Jaloezie op een rivaal, eventueel onbewust, en vooral niet weten hoe om te gaan met deze jaloezie zou volgens hem leiden tot depressie.
Zelf denk ik dat het vooral te maken heeft met onze maatschappijstructuur die zodanig is opgesteld zodat het lijkt alsof het ultieme en diepe gelukkig zijn alleen bereikbaar is door een ideaal dat wordt voorgespiegeld en door en door te maken heeft met maerialisme. Een ideaal dat nooit haalbaar is omdat het voortdurend wordt opgeschoven (verhoogd) naarmate we dichterbij komen.
Dit samengaande met het besef dat er mensen zijn die het ondanks vele materiële bezittingen het toch niet gemakkelijk hebben, en dat we, in een tijd waarin quasi alles te koop is ... toch één ding niet kunnen kopen en dat is geluk, liefde enzovoort ...
De maatschappij streeft als het ware voorbij de eche dingen waarin een mens zijn bevrediging en zijn zingeving kan vinden en spiegelt een inhoudsloos ideaal voor dus ... waardoor mensen opeens en te laat beseffen dat dit materialisme hun eigenlijk niet gelukkig heeft gemaakt ... en zich afvragen waar dan wel de zin in te vinden is.
Als je op zo'n moment rondkijkt in de wereld, en ziet hoeveel miserie er is ... lijkt mij de afstand tot een depressie niet zo groot meer ...
Dit is natuurlijk een heel persoonlijke lekentheorie. Maar toch schuilt volgens mij hierin één van de oorzaken.
Een andere (wel empirisch gefundeerde) oorzaak die ik vandaag nog hoorde is het feit dat mensen zich volledig toeleggen op één aspect, bijvoorbeeld volledig op hun werk, op sport of op schoolprestaties waaraan je dan ook je hele zelfwaarde ontleent en al je tijd en quasi aan besteed omdat dit voor jou het belangrijkste is. Het gevolg is dat als het in dat gebied minder gaat je je volledig gefaald voelt natuurlijk want dat was het enige waaruit jij je zelfbevestiging door jezelf en door anderen kon halen ...
Moraal van het verhaal: zorg dat je je op meerdere apsecten toelegt in je leven die je belangrijk vindt, en niet alleen op één zodat je in een put valt (depressief wordt) op de dag dat er iets misloopt met dat aspect, bijvoorbeeld door ziekte of om allerlei redenen.
Ik denk ook wel dat dit een heel belangrijk punt is.
Dit doet me denken aan de wijze raad van tante kaat die je altijd hoort als je een partner hebt 'laat je vrienden niet in de steek want je moet allebei je eigen leven behouden want als er iets misgaat in de relatie ...'. Dit is dus ook bevestigd.
