[Dimitri]

Oorspronkelijk geplaatst door Distel

Dat lijkt mij helemaal geen logisch, solidair principe. Eerst en vooral berust solidariteit op vrijwilligheid. Belastingen kan je bezwaarlijk vrijwillig noemen. Ten tweede zie jij hopelijk ook wel tot wat voor toestanden dit kan leiden: hij die braaf spaart kan opdraaien voor hij die zijn geld verbrast, zich in de schulden steekt, zichzelf op een luilekker "alles mag op"-leventje trakteert, ...

Voor dat soort "solidariteit" bedank ik.

Collectieve voorzieningen worden nu eenmaal niet op basis van vrijwilligheid gefinancierd. Ze worden immers ook niet onder voorwaarden beschikbaar gesteld. Ik denk dat jij dat ook niet wil.

Iedereen draagt dus bij via de belastingen en het is dan aan de overheid om van iedereen een evenredige bijdrage te vragen. Iemand met een laag inkomen en weinig geld kan nu eenmaal niet hetzelfde bijdragen als iemand met een hoog inkomen en veel geld. Dus betaalt iemand met een hoog inkomen meer. Een heel logisch en eerlijk principe.

Dankjewel voor dit uittreksel. Het staaft mijn standpunt: de positie van manager draagt risico's, en bij slecht presteren vlieg je.

Dat iemand bij slecht presteren ontslagen wordt, dat heb ik niet ontkend. Wel dat het risico's met zich meebrengt, want bij die ontslagen worden gigantische sommen geld uitgekeerd, zodat de manager in kwestie zich absoluut geen zorgen hoeft te maken over zijn financiën.

Ik denk dat er vaak genoeg bedrijven met vetbetaalde topmanagers over kop gaan, ja. Dat hoeven daarom nog geen grote, bekende bedrijven te zijn.

Mijn vorige werkgever is failliet gegaan. Net nadat het bedrijf werd overgenomen. Louche zaak, en sommige leden van de raad van bestuur worden bij mijn weten nog steeds gezocht.

Ik bedoelde eigenlijk info over de aansprakelijkheid van managers bij faillissement. Hoe is de wetgeving daarover?

Dat het maatschappelijk niet geaccepteerd wordt, blijkt niet uit dat ene voorbeeldje. Er zijn duizenden vetbetaalde managers, en daar hoor ik geen publieke verontwaardiging over.

Alsof de verontwaardiging alleen zou gelden voor de gevallen die in de media komen.

Het gaat om het principe, Distel, niet om die ene persoon waarvan zijn naam in de krant staat.

En wat normvervaging betreft, hoeveel zou rijkste mens van de wereld Bill Gates al aan liefdadigheid gegeven hebben?

En die geeft in naam van alle topmanagers in de wereld of wat?

Overigens heeft Bill Gates dan tenminste nog zelf zijn bedrijf opgebouwd. De topmanagers waar we het hier over hebben niet.

Is het zo of niet?

Als er reden is om te staken, is daar niets mis mee. Of wel soms?

En hoe vaak hoor jij mensen uit je omgeving daarover klagen? Het is één ding om te antwoorden op een gericht onderzoek, het is nog iets anders om over "onvrede" te spreken. De meeste mensen liggen er volgens mij niet eens van wakker.

Lees ik nu uitgerekend van jou de dooddoener 'daar liggen de mensen niet wakker van?' Hoeveel mensen zouden er wakker liggen van invoering van referenda, denk je? Is dat een reden om het maar niet in te voeren?

Maar in dit geval heb je nog ongelijk ook, want er is inderdaad sprake van onvrede hierover. Dit is inderdaad een gespreksonderwerp, zoals ik al aangaf bij de gevallen die telkens in de media verschijnen.

Ik vind het trouwens iets te gemakkelijk om een enquête zo weg te zetten. Alsof 60 procent van de ondervraagden wil dat de overheid ingrijpt in iets waar ze zich niet druk over maken. Wel een beetje serieus blijven hè.

Ik heb het helemaal niet over jaloezie op het zware werk. Wel op de centjes. Of wat versta jij anders onder "graaicultuur"?

Onder graaicultuur versta ik de mentaliteit van topmanagers om in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk en steeds meer geld binnen te halen, zonder dat daar betere prestaties tegenover staan. Hierbij wordt het principe 'loon naar arbeid' verlaten en draait het dus alleen nog maar om het geld.

Rechtvaardigheid in welke zin? Wat is er onrechtvaardig aan een aandeelhouder die met zijn eigen geld iemand een fortuin betaalt als hij dat wilt?

Dat de lonen van de gewone werknemers niet evenredig stijgen en dat bij het sociaal overleg wordt opgeroepen de lonen te matigen. Dan klopt er iets niet, als de lonen van topmanagers wel enorm kunnen stijgen, maar er vervolgens tegen gewone werknemers wordt gezegd dat er geen geld is voor loonsverhoging. Dat is inderdaad onrechtvaardig.

Naar mijn mening gaat het eerder om jaloezie, die men dan probeert te verkopen als "het moet rechtvaardig zijn"...

Nou, bewijs jij dat dan maar eens met een onderzoek.

Dat daar de knip wordt op gezet, vind ik maar normaal. In de privé dient men daar echter af te blijven.

Als 60 procent van de bevolking wil dat de overheid ook in privébedrijven ingrijpt, zoals het onderzoek van de Wall Street Journal suggereert, dan moet dat gebeuren. Dat is immers democratie, de meerderheid beslist. En ik ken je als een groot voorstander van democratie, dus je zult het ongetwijfeld met me eens zijn, niet?

Helemaal niet. Corruptie is illegaal. Een salaris vragen niet. De aandeelhouder kan het gevraagde salaris altijd weigeren.

Ik heb het gevoel dat er met termen als "rechtvaardigheid" en "corruptie" geschermd wordt om een privé-aangelegenheid tussen iemand die met zijn eigen geld doet wat hij wilt, en iemand die het ver geschopt heeft, in het criminele sfeertje te duwen.

Zoals ik al zei, behoren (grote) aandeelhouders doorgaans tot dezelfde sociale groep als de topmanagers. Het is dus een vorm van zelfverrijking van een kleine groep mensen, over de hoofden van de gewone werknemers. Het gaat hier dus niet om iemands 'eigen' geld, maar om de boekhouding van een bedrijf.

In het ene geval huurt bedrijf X een werknemer in om de machines te onderhouden. In het andere geval huurt familie X een kuisvrouw in om het huis te onderhouden. Die vergelijking gaat dus perfect op.

Je ziet het verschil echt niet tussen een consument die een dienst afneemt en een bedrijf met werknemers? Of heeft familie X ook een ondernemingsraad misschien?