Enkele weken geleden kon iedereen kennis nemen van een verwerpelijk soort, wat zij zelf noemen –antiracisme – en wat ik zelf noem, het ‘pet-syndroom’. Een ziekte die men vooral in linkse kringen terugvindt.
Het gaat hier over de domste socialist van allemaal, maar dat is geen verontschuldiging. Renaat Landuyt, zat in de Zevende Dag te pleiten voor verplichte aanwerving van allochtonen door bedrijven.
Naast hem duidelijk een Marokkaan die het gemaakt had. Bovendien had hij al meerdere keren gezegd dat hij een leuke job had gevonden, dus niks aan de hand. Bij eerdere sollicatiegesprekken had hij wel eens te horen gekregen dat hij weliswaar voldeed aan de gestelde eisen, maar dat ze geen allochtonen durfden sturen naar hun klanten. Het kan zijn, maar dat is het recht van elk bedrijf om te kiezen welke mensen zij aannemen en voor welke job zij eventueel in aanmerking komen.
Uit eigen ervaring weet ik dat Marokkanen en Turken, die het ‘willen’ maken, er meestal ook in slagen, en dat ze het voor bepaalde ‘top-jobs’ niet moeilijker hebben dan anderen. (Behalve in de politiek, want de enige eis die men daar stelt is allochtoon zijn.)
Renaat Landuyt vond het nodig, de Marokkaanse man met twee handen in de billen en armen te knijpen met de geruststellende woorden “Allé, wie wil nu zoiets niet aannemen? Dat bijt niet, hoor!”
De Marokkaanse man zat er duidelijk mee verveeld en zelf voelde ik plaatsvervangende schaamte.
En het is niet de eerste keer dat ik in socialistische kringen dit ‘pet-syndroom’ vaststel. Het gebeurt voortdurend.
Ik vraag mij af wie er dan de racisten zijn, diegenen die gelijke rechten en integratie eisen? Of diegenen die zich koesteren in hun rol om als beschermheren op te treden voor de, meestal al geslaagde ‘allochtoon’. Want over de anderen praten ze liever niet.
Ook Van De Lanotte wil antidiscriminatiewetten invoeren.
Want de overheid dicteert alles!!!
Als antidiscriminatiewetten helemaal logisch worden doorgevoerd geeft het de overheid het recht om niet alleen te bepalen wie moet worden aangenomen maar ook waar een persoon werkt tegen welk loon, voorwaarden, werkuren en zo verder. Als wordt toegegeven dat de overheidsinmenging noodzakelijk is op een gebied van individuele consumptie omdat sommige personen keuzes maken die geacht worden onacceptabel te zijn, zou de overheid dan niet alle keuzes moeten dicteren?
Sovjet Rusland en vergelijkbare totalitaire landen zijn voorbeelden van naties die getracht hebben de vrijheid van keuze aangaande werk te elimineren. Denken er nu sommige mensen werkelijk dat er daar meer mogelijkheden zijn in die landen? Zijn de werkomstandigheden en levensstandaarden in die landen superieur aan andere landen waar mensen een bepaalde mate van vrije keuze is toegestaan?
Het marktproces van vrijwillige transacties zal altijd superieur zijn in het bevredigen van consumentenwensen. Zij die het vrije markt kapitalisme verdedigen zien discriminatie als een noodzakelijk ingrediënt in dit proces. Onze vrijheid om keuzes te maken is de basis voor alle markt activiteiten. In de woorden van F. A. Harper:
Als er geen arbeidsdiscriminatie zou zijn - geen recht om te kiezen - zouden er geen middelen zijn via welke personen de beste werkplek kunnen vinden; geen mogelijkheden voor personen om hun beste eigenschappen te gebruiken en te ontwikkelen; geen mogelijkheden voor het management om het juiste te doen in plaats van het verkeerde; geen middelen om goede resultaten en kwaliteiten te belonen.
Discriminatie is dus essentieel voor het goed functioneren van de markteconomie. Het is een proces van differentiatie - een proces via welke wij onze voorkeuren kunnen aangeven. Het individu moet vrij zijn om te kiezen. Hij moet het recht hebben onderscheid te maken tussen voorkeuren.
Wetten die twee of meer individuen beperken in het aangaan van vrijwillige contracten, of die hen dwingen iets uit te wisselen tegen hun wens, staan uiteraard menselijke vooruitgang in de weg. Als sommige mensen beslissingen nemen die wij als immoreel ervaren dient vreedzame overtuiging de manier te zijn om deze waarden te veranderen. Het is duidelijk geen oplossing om bepaalde waarden aan anderen op te leggen.
Als ons doel is om een systeem te bieden dat ons de hoogste levensstandaard biedt, een systeem dat de meest efficiënte middelen biedt om menselijke behoeften en verlangens te bevredigen, een systeem dat consistent is met de principes van persoonlijk eigendom en vrijwillige uitwisseling, dan moeten we elke gelegenheid aangrijpen om de fundamentele concepten van individuele vrijheid uit te breiden. We moeten voor vrijheid kiezen.
|