[Jaani_Dushman]

Voor fabrieken lijkt de klassestrijd eenvoudig: de arbeiders smijten de patrons en hun (buitenlandse) aandeelhouders buiten, en controleren zelf het reilen en zeilen van de fabriek (eventueel genationaliseerd). (ik weet het, het is nogal simplistisch uitgedrukt)

Maar wat met zelfstandigen en vrije beroepen?

*In de discussie rond de flexibele openingsuren lijken de zelfstandigen (uitbaters van kleine winkels) op één lijn te staan met de arbeiders (kassiersters): de Belgische/Vlaamse werknemers werken al meer dan flexibel genoeg.

*Ook moeten veel zelfstandigen hun zaak sluiten omdat ze niet meer concurreren tegen de multinationals.

*Waar hier in Europa kappers altijd zelfstandigen zijn, heb je in Cuba enorme staatskapsalons (met 20 to 30 kappers), en dat blijkt goed te functioneren.

*Zal een advocaat of een architect zich nog tot het uiterste bewijzen, als hem dat enkel 'arbeidsvreugde' oplevert?

*In de VMT-publicatie over Hendrik De Man (in ander topic) stond een uitspraak die me wel interessant leek: "[...] een verarmde middenstand wordt door de arbeidersbeweging aangetrokken, zolang zij strijdt voor haar radicale uitweg uit de kapitalistische crisis. Staakt de arbeidersbeweging die strijd, en vereenzelvigt zij zich met het bestaande regime, dan zwenken misnoegde kleinburgers naar uiterst rechts af.
Niet de radicale strijd maar de (relatieve) passiviteit van de arbeidersbeweging schept fascistisch gevaar."

*Terwijl dokter en architecten over het algemeen liberaal zijn, zijn die beroepen ook flink vertegenwoordigd in linkse bewegingen (bv Geert Van Moorter van Geneeskunde voor de Derde Wereld,...).