[Desiderius]

Het verkeerde beeld van strafrecht wordt vooral de wereld ingestuurd door diegenen die het onderscheid maken tussen "kleine" criminaliteit en "grote" al dan niet "georganiseerde" criminaliteit.

Door iets "klein" te noemen hopen ze dat de opsporing en bestraffing ervan ook op een "kleine" manier zal gebeuren en dat diegenen die hiertegen protesteren bestempeld worden als "kleingeestig". (of verzuurd) De "grote" criminaliteit, zo wordt volgehouden, is iets van sjieke meneren in maatpak die duizelingwekkende bedragen onfutselen aan de gemeenschap; ze is vooral financieel-economisch van aard. Moord, banditisme en de occasionele serieverkrachter levert dan weer het spektakel op waarmee kranten en televisiejournaals kunnen gespekt worden.

In werkelijkheid echter is dat onderscheid larie en apenkool. Want het gaat in het strafrecht steevast om het beteugelen van schade aan de openbare orde en veiligheid. En in dat verband zaait de kleine criminaliteit verhoudingsgewijs evenveel, zoniet nog meer maatschappelijke onrust dan de fiscale sjoemelaar, de bouwovertreder of zelfs de dader van een passionele moord. Wanneer een stelletje hangjongeren er niets beter op vindt dan een gloednieuw bushokje van de Lijn kort en klein te slaan of te verminken met hun "artistieke" graffiti, dan staat daar in de straat een nieuw monument ter ere van argressie, normenloosheid en gebrek aan respect. Iedere bewoner uit die straat, iedere passant wordt er met de neus op gedrukt en zal zich terecht persoonlijk voor een stukje aangevallen voelen. Kleine criminaliteit draagt meer dan de "grote" of de "spectaculaire" bij tot het onveiligheidsgevoel bij de burger. En in die zin is het dan weer "groot" en verdient een consequente beteugeling / kordate bestraffing.

Voor speurders / gerecht is er aan de andere kant veel meer eer te halen van het opsporen, vervolgen en berechten van "grote" criminelen. Stukken lonender en beter voor de carrière. Een beetje speurder / magistraat zal zelden dromen van een loopbaan als bestrijder van de "kleine criminaliteit", waar je vooral achter het minderjarig geboefte moet aanzitten en je meestal nog eens goed wordt uitgelachen aan het eind van een dag hard werken. Ouders doen meestal alsof hun neus bloedt en jeugdrechters kunnen niks anders dan het zoveelste peperdure traject opstarten in de ijdele hoop dat het iets zal uithalen. Op termijn kost die "kleine" criminaliteit meer dan waarschijnlijk stukken meer aan de gemeenschap dan de "grote".