[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Onmogelijk, de KP in Belgrado had altijd het laatste woord.

U vergeet dat er in YU geen centralistische CP meer was, maar zes afzonderlijke CP's, één voor elke republiek. Tito had met de laatste grondwetsherziening bewust de centrale uitvoerende macht zwak gehouden, door de instelling van het systeem van het collectief presidentschap (6 stuks) waarbij één het voorzitterschap uitoefende. Van een allesomvattende controle van Belgrado was dus weinig of niets aan; zelfs binnen Servië was die met de feitelijke autonomie van Kosovo en de Vojvodina gereduceerd. Hét grote kenmerk van YU na de de dood van Tito was, dat kan iedereen die de geschiedenis van het land min of meer kent bevestigen, de diepgewortelde inertie. Belgrado was niet of nauwelijks meer in staat nog enige richting aan het land te geven, terwijl de Republieken, bij wie het zwaartepunt was gelegd, voornamelijk hun eigen belangen voorop stelden. Het was net die inertie waar Milosevic, als president van Servië, probeerde een einde aan te maken door de autonomie van de provincies, en later ook de republieken, terug te schroeven, hetgeen hem niet of nauwelijks verhinderd werd door de voorzitter van het collectieve presidentschap, een Macedoniër als ik het goed heb.

Wat dan uw drammerige aandringen op het desbetreffende grondwetsartikel en uw halsstarrig ontkennen van wat ik en anderen hier aanhalen, betreft, mijn informatie haal ik voornamelijk uit het boek van Lampe. Als u recht en reden meent te hebben om te twijfelen aan een uitgave van de gerenommeerde Cambridge University Press, dan bent u óf een geniaal historicus met dito inzichten in recht en politiek, óf een wel bijzonder ongelovige Thomas; ik gok op het laatste, eerlijk gezegd. Kijk, u hebt een historische opleiding, u woon(t)/(de) in Leuven, dus ik mag veronderstellen dat u zelf oud en wijs genoeg bent om 's een wetenschappelijk boek over YU te traceren en te lezen.