U schrijft dat:
"Als mensen de capaciteit hebben om te werken en bovendien de mogelijkheden om aan werk te geraken, dan is het hun keuze om in de armoede te blijven. Eigenlijk heb ik het niet over die klasse."
"Mijn rol in VWS is er eentje van sympathiseren en als 't kan ook een beetje meedenken. Ik besef ook dat "gaan werken" een veel grotere garantie geeft om het inkomen te verhogen."
Het VWS, waarmede U sympathiseert (wat uiteraard mag), heeft het nochtans constant over het recht van nietsdoen, het belachelijk maken van de 'werkslaven' en over allerlei rechten, zonder éénmaal het woord plichten in de mond te nemen.
De voornaamste woordvoerder heeft al dikwijls vermeld dat hij niet wenst te werken... maar hij eist wel een riant onvoorwaardelijk basisinkomen. Hij kiest dus niet voor armoede.
Ik heb U nog geen enkele maal horen vertellen dat U dit niet correct vindt, maar ja, supporters zijn zelden neutraal...
In de armoede geraken is zelden een kunst... Eruit voor de meesten alleszins...
Het probleem van de tewerkstelling is er wel degelijk, net zoals de onwil om te werken, vanwege te lastig of niet plezant...
Het is echt schrikaanjagend te moeten horen (en zien) dat er honderdduizenden jobs niet ingevuld geraken (of geraakten). Denkt men nu echt dat de bouwheren allemaal het risico nemen om illegalen en 'doppers' tewerk te stellen? Neen, het grootste gedeelte is verplicht om dit te doen of failliet te gaan aan personeelsgebrek...
En dat heeft niet altijd te maken met onwil om te werken, maar ook met een slechte afstelling onderwijs-werkwereld, een slechte werking van de VDAB en de mentaliteit van de vakbonden (o.a. aan de werkloosheidsval hebben deze goed meegewerkt, evenals aan de veel te hoge loonkosten). En de werkgevers zullen ook wel niet altijd vrij uitgaan...
Verder nog de generatiearmoede, de mensen die echt (letterlijk en figuurlijk) niet goed in hun vel zitten (te dik, te lelijk... licht gehandicapt enz).
Gisteren heb ik nog kennis genomen van een echt triestig geval van een gehuwd jong koppel met 2 kinderen. Hoe die jonge mensen nog ooit uit de armoede kunnen geraken, weet ik niet... Maar wat ik wel weet dat is dat (vooral) de vrouw, toch keihard blijft werken... omdat ze, vooral voor haar kinderen, het onmogelijke wil proberen mogelijk te maken, zodat die tenminste nog een toekomst (kunnen) krijgen...
Ik heb haar alleszins beloofd haar met 100 euro per maand te helpen...
Ik besef dat dit volgens sommigen paternalistisch is (en mss maar een druppel op de hete plaat, maar ja, er zal minstens meer eten op de plank zijn...
Allez, dit zijn maar wat losse flodders, net voor het slapen gaan (want U weet morgen zondag werkendag voor de spitsmuis)...
Werken is geen plezant 'werk'woord...