[carlgustaaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

De leugens van de “actieve welvaartstaat”

Actieve afbraak van de welvaartstaat.

De welvaartstaat staat onder toenemende druk om zich aan te passen aan de eisen van de markt. Eén van de gevolgen van het neoliberaal offensief van de laatste decennia is de daling van de inkomsten van de sociale zekerheid door een verschuiving van de lasten van de patroons naar de werkenden. Het kapitaal gaat op zoek naar meer winst en dat zet regeringen onder druk om tegemoet te komen aan de eisen van de patroons. De meeste regeringen werken kritiekloos mee aan dit proces. Daar waar men vroeger kon rekenen op de overheid om zich te beschermen tegen sociale risico’s, zoals werkloosheid en ziekte, staat men er nu steeds meer alleen voor.

Karel Mortier

Activering?
Het begrip ‘activering‘ is zowat een stopwoord geworden voor politici, van alle politieke strekkingen, en journalisten. Het zou dé oplossing zijn voor de werkloosheid en de financiering van de sociale zekerheid. Het is echter niet altijd duidelijk wat de doelstellingen van dit beleid zijn, laat staan wat de onderliggende ideologische visie is op de welvaartstaat. Dat zowel Denemarken en de Verenigde Staten, met een compleet andere visie op de welvaartsstaat, ‘activering’ centraal stellen in hun beleid, maakt het er niet makkelijker op. In essentie komt het er echter op neer dat men stelt dat betaalde arbeid de beste vorm van sociale zekerheid is en dat uitkeringen een deel van het probleem zijn, omdat ze “een negatief effect hebben”.


Individuele verantwoordelijkheid?
Werkloosheid en armoede worden steeds meer gezien als individuele problemen. Het is taboe geworden om de structurele problemen in de maatschappij aan te halen. Mensen moeten hun eigen verantwoordelijkheid nemen en niet altijd rekenen op de staat als ze een probleem hebben. Deze trend is afkomstig uit de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, waar men er in veel gevallen nog eens een moreel element aan koppelde. Alleenstaande moeders zijn slechte moeders en moeten maar een man zoeken in de plaats van aan te kloppen bij de overheid. Als mensen dan toch beroep doen op de staat, dan moet daar iets tegenover staan.

Met de enorme werkloosheid die er vandaag heerst, is het hypocriet om werklozen daar individueel verantwoordelijk voor te stellen. Het zijn niet de werklozen die verantwoordelijk zijn voor het systeem dat er niet in slaagt om iedereen werk te bezorgen.

De uitkeringen zouden teveel geld kosten. Dat geld wil men liever in de zakken van de patroons zien verdwijnen. Bovendien stelt men dat uitkeringen het probleem niet oplossen en economisch inefficiënt zijn. Liberalen (ook de sociaal-democratische liberalen) stellen dat hoge uitkeringen werklozen ontmoedigen om te werken. Resultaat: een steeds grotere kloof tussen de hoogte van de uitkeringen en het minimumloon.

In ons land valt dit minder op omdat de uitkeringen geleidelijk worden aangepakt, onder meer door ze niet te indexeren. Intussen stellen we vast dat dit niet leidt tot een daling van de werkloosheid. Hetzelfde zien we overigens met de daling van de brutolonen van een groot aantal werkenden, zoals jongeren, langdurig werklozen en ouderen. De regeringen blijven cadeaus uitdelen aan het patronaat, maar er komen amper nieuwe jobs bij.


Extra cadeaus voor patronaat
In januari besliste de Vlaamse regering dat patroons tot 1.000 euro per maand kunnen krijgen als ze een 50-plusser in dienst nemen. Dit komt nog eens bovenop de honderden miljoenen euro patronale cadeaus in het Generatiepact.

Er wordt ook 8 miljoen uitgetrokken voor wat men loopbaanbegeleiding van werklozen noemt. Het is nog niet duidelijk welk deel daarvan in de zakken zal verdwijnen van de aandeelhouders van de bedrijven die zich op deze nieuwe “markt” hebben gestort. Recent werd bekendgemaakt dat 2 Nederlandse bedrijven, met een niet onbesproken reputatie, 4 miljoen hebben gekregen (2.450 euro per werkloze) om werklozen aan een baan te helpen. Wellicht zullen andere ondernemingen in de toekomst volgen. De markt is immers groot genoeg...

Werkenden moeten vandaag steeds meer bijkomende inspanningen doen om in aanmerking te komen voor (dalende) uitkeringen. Nochtans hebben ze in het verleden zelf bijdragen betaald voor die sociale zekerheid. Tegelijk krijgt het patronaat zonder enige voorwaarden extra cadeaus.

In een actieve welvaartstaat zijn de patroons blijbaar nog de enigen die kunnen rekenen op “onvoorwaardelijke solidariteit”, weliswaar in één richting. De hunne. Het is dan ook vreemd dat vakbonden zich achter deze plannen van de Vlaamse regering kunnen scharen.

We moeten ophouden met de werkloosheid te verdelen in de plaats van het werk. De enigen die bij dit beleid iets te winnen hebben, zijn de patroons die hun winsten vergroten op de kap van de sociale zekerheid, zonder dat daar verplichtingen tegenover staan om banen te scheppen.

De vakbonden moeten dringend werk maken van een alternatief in de plaats van zich te beperken tot het afbotten van de scherpe kantjes van het huidige neoliberaal beleid. Je wint geen oorlog door steeds terug te trekken.


Bron: LSP

een zeer goede uitleg.En die opgaat voor heel Europa.Vakbonden en politieke partijen zouden zich op Europees niveau moeten verenigen om zich te verdedigen tegen de aanval van het Patronaat op de verworven sociale wetten en voorzieningen der 50 laatste jaren.