Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Gentenaar
Deze week ergerde ik mij alvast mateloos aan wat Verhofstadt vertelde:
Hij beloofde aan de sociale partners loonlastenverlaging, maar vroeg in ruil daarvoor van hen loonmatiging.
Què?
Mag ik dit even vrij vertalen?
Verhofstadt belooft aan de arbeiders om een deel van hun loon dat dient voor hun pensioenen en ziekteverzekering in de zakken van de baas te laten zitten, maar in ruil moeten de arbeiders beloven dat ze geen hoger loon vragen.
dus: 2x een cadeau aan de patroons, 2x een aanslag op de koopkracht/sociale zekerheid van de werknemers.
Doen alsof dit een beetje nemen en geven is is dus echt grof!
Draait onze economie slecht? Natuurlijk niet! Solvay en Sidmar maakten deze week de hoogste winstcijfers ooit bekend.
Maar... voor de aandeelhouders is het nooit genoeg: er zijn altijd wel voorbeelden te vinden waar de sociale verworvenheden slechter zijn, en de winstmarges dus hoger. Dus moeten wij volgen.
Intussen stijgt de armoedegraad, wordt de sociale zekerheid uitgehold en nemen de spanningen tussen bevolkingsgroepen nationaal en internationaal toe.
Waar gaat dat ophouden?
Zal er pas echt naar de arbeiders geluisterd worden als ze in opstand komen? (de vraag stellen is ze beantwoorden)
|
Daar waar een sociaal-economisch beleid wordt gevoerd dat zich richt naar kleinschaligheid (ipv naar multinationals die, wanneer ze het maar wensen, de regering onder druk kan zetten door met delocalisatie te dreigen)
ProPol is een sociaal-links gedachtengoed, maar we hebben daarvoor wel rechtse middelen nodig om dit te verwezelijken.
Ik heb het al meerdere malen uit mijn toetsenbord laten vloeien : Wie kan werken, móet werken. En er is werk voor iedereen, alleen is dat werk te duur. De netto-lonen moeten stijgen, de totale loonkosten moeten dalen. De lasten moeten worden geheven op consumptie, niet op arbeid. Zoniet zal straks niemand meer ondernemen.