[Bokkerijder]

STADSMANAGEMENT.

‘Kijk me niet in de ogen, ik ben een zwerfkind. Wie in de ogen van een zwerfkind kijkt, is verloren

Ik wil je iets vertellen, iets dat gebeurde in een stad van een land waar ze muren lieten bouwen rondom de openbare parken. Waar de stedelijke woonwijken waren geweken voor luxe-appartementen en waren bezweken onder winkelcomplexen. Pleintjes waren er parkeerplaats en de straten een doodshof van betonnen kantoorblokken met slaapruimte op zolder.

Luister, ginder hielden mensen op mens te zijn. Bij elk contact droegen ze het masker van hun job, of dat van de consument. Niemand vond herkenning in de ogen van een ander. Op de bus en op straat was men voor alle veiligheid onverschillig ingetogen. Behoedzaam, overal, angst voor de ander, angst voor de confrontatie met zichzelf, voor de leegte, angst, altijd, overal. In de wooneenheden vulde een bodemloze stilte de ene troosteloze avond na de andere. Ze consumeerden prefab-dromen om de blik van het levensloze bestaan te ontwijken, schuimden in onbevredigbare hordes de lichtgevende etalages af op zoek naar apparaten in hun lievelingskleur

Zo zit het. De stad en het leven waren uitverkocht. Alle ruimte was netjes ingekleurd en verdeeld onder de bloeddorstige vampieren van het geld. Het leven was kwijt.

Er waren daar nog anderen zoals ik. We kwamen van overal en leefden op straat, kinderen van dode ouders. We bewogen ons waar de schaduw het toeliet, altijd op de hoede voor de bloedhonden van de staat. Waar we niet gezien werden, waren we veilig. De katten waren onze gelijken, we ontmoetten hen tussen het vuilnis, op de daken van de goedgevulde gebouwen en onder de bruggen van het dodelijk verkeer. Alles wat we hadden waren de stenen en het beton van de muren die ons altijd en overal buitensloten.

We leefden hand in hand met de dood. Sommigen zeiden dat ze niet meer verwachtten van het leven, dat ze blij waren met een gevulde maag en deden alsof niets hen nog raken kon. Anderen gingen elke dag een stapje verder in hun ongebonden gevecht voor het leven. Soms werden ze gepakt en we zagen ze nooit meer terug. Er waren er die niet meer konden leven en ons achterlieten met de herinnering van de pijn.

Laat één ding duidelijk zijn. Ik kan je niet bewijzen wat we voelden. Wiskunde hervalt wel vaker in stilte.

Toen gingen geruchten de ronde dat er grote controles op komst waren. Dat ze ons wouden oppakken, opsluiten en wegsturen. In hun ogen waren wij een probleem voor de stad, niet omgekeerd. Zwerfkinderen, zoals ‘zwerfvuil’. De katten hielden de wacht.

Het gebeurde. De stad lag geluidloos in de sneeuw. We slopen in groepjes door de straten op zoek naar overleven en wie weet iets meer. Een oorverdovend kattenalarm ontdooide ons uit de stilte. Ik kon vlug weglopen, als ik wou, weg van die stad, van de bloedhonden, van het leven dat geen leven is. Maar wat had ik te verliezen ? Ik keek naar de muren om ons heen en het voelde alsof ze op ons afkwamen. Ik stopte met denken. Nooit of nu…

Onze tanden lachten witter dan de sneeuw toen we startten met de sloop van alle muren die ons gevangen hielden. Het was niet langer het goud dat glansde, maar de vlammen in onze donkere ogen. Niet meer het koopwaar dat blonk, maar onze verhitte lichamen die dorstten naar meer. We jankten als katten en voelden het leven opborrelen in onze verdoofde ledematen. Leven !

Toen hebben ze me naar hier gebracht. Tussen vier muren met tralies bonkt mijn hart nog na. Het is koud maar soms zweet ik, in mijn ogen smeult het vuur. Ik houd ze goed open, misschien…vannacht…waar ben ik morgen ?

Kijk me in de ogen, ik ben een zwerfkind.