enkele recente citaatjes over Cuba:
Jonas Elossov:
"Cuba is nu wel geen echt socialistisch land, maar de artsen verdienen er minder dan straatvegers; toch blijft de artsenopleiding bijzonder populair."
Pelgrim:
"In Cuba werkt de geneeskunde bijzonder goed, zelfs ondanks het gebrek aan democratie en ondanks een embargo door de VS."
Geen echt socialistisch land?
Misschien voldoet Cuba niet aan jouw definitie van 'socialistisch', maar nu moet je mij toch echt eens wat voorbeelden geven van wantoestanden in Cuba die het gevolg zijn van dat 'niet-echt-socialistisch-zijn'.
Gebrek aan democratie?
Het grondwetsontwerp van Cuba werd op 10 april 1975 voorgelegd aan de bevolking. In de wijkvergaderingen namen 6 216 000 Cubanen deel aan de discussies over dit ontwerp. Er werden aanpassingen voorgesteld en 60 van de 141 grondwetsartikelen werden gewijzigd. Op 15 februari 1976 werd er gestemd over de grondwet: 98 % van de stemgerechtigden (= vanaf 16 jaar) ging stemmen, 97,7 % daarvan (= 5 602 973 Cubanen) keurde de grondwet goed.
Om de 2,5 jaar zijn er in de 14 533 Cubaanse kieskringen verkiezingen voor de 169 gemeenteraden en om de 5 jaar voor de 14 provincieraden en het nationaal parlement. De kieslijsten worden n�*et bepaald door de Communistische Partij (dit is trouwens verboden door de grondwet) maar wél door de wijkcomités (CDR's). Er worden geen electorale campagnes gevoerd, er wordt alleen een biografie met de persoonlijke verdiensten van de kandidaten opgehangen op openbare plaatsen. De schoolkinderen kijken toe op het goede verloop van de verkiezingen. De telling van de stemmen is voor iedereen toegankelijk.
Zoals ik al eerder gezegd heb moeten de verkozenen regelmatig verantwoording afleggen aan hun kiezers én (Jonas zal dit een hele opluchting vinden) hun mandaat kan op elk moment worden ingetrokken, daar bestaan procedures voor.
Van de 601 parlementsleden die in 1998 werden verkozen, behoorde slechts 35,9 % ook tot de vorige legislatuur. Als je wil weten wie er zo allemaal in dat parlement zit, moet je mijn vorige post maar lezen, ik kan er ook nog wetenschappers, strijders van het ministerie van binnenlandse zaken, schrijvers en artiesten aan toevoegen.
De parlementariërs hebben geen enkel privilege en combineren hun job in het parlement met het werk dat ze normaal doen, alleen voor dat laatste worden ze betaald.
Op het verschil met de 'democratie' in Europa hoef ik niet te wijzen.
|