Op politiek niveau leidt het bijeenhouden van die twee verschillende regio's tot een paternoster van ingewikkelde en tijdrovende compromissen waarbij niemand echt tevreden is. Blijft dus maar één oplossing: splitsten.
België bewandelt nu al dertig jaar de weg van de staatshervormingen. Daarmee zou men de communautaire vrede realiseren. Dat was het doel. Maar nog steeds, na die dertig jaar, is er van communautaire vrede geen sprake.
Elke staatshervorming draagt in zich de kiem van nieuwe onvrede, omdat ze - onder druk van het establishment - nooit ver genoeg gaat, altijd te laat komt en steeds opnieuw een volgende staatsmisvorming noodzakelijk maakt.
De Belgische constructie is na de verschillende staatshervormingen van de jongste dertig jaar zo ingewikkeld geworden, dat zelfs specialisten er grote problemen mee hebben. Het land telt te veel regeringen, te veel ministers, te veel bevoegdheidsconflicten.
Er zijn geen staatshervormingen meer nodig. We streven beter naar een ultieme volwaardige staatsvorming, die leidt tot een onafhankelijke Waalse en een onafhankelijke Vlaamse staat.
Het democratisch argument: laat de meerderheid beslissen.
Noch de Vlamingen, noch de Walen kunnen voor zichzelf verregaande beslissingen nemen binnen het Belgische kader. Ze zijn, door het Belgische feit, verplicht tot wederzijdse inmenging en bemoeizucht. Dat werd in de loop van 2002 al duidelijk in het debat over eigen maatregelen inzake het spoor, over het Vlaamse tijdskrediet, over een eigen sociale zekerheid, over de Vlaamse zorgverzekering, de discussie over splitsing van justitie, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde…
Om die reden blijven de wrijvingen tussen Vlamingen en Walen overeind. Via een kluwen van grendelwetten, speciale meerderheden, overlegcomités allerhande, tussenkomsten van de Raad van State en het Arbitragehof is de feitelijke situatie zo misgroeid dat in dit land sommige beslissingen genomen of geblokkeerd worden door 20% van de kiezers of verkozenen.
Alle Vlamingen mogen het eens zijn over iets, het volstaat dat één Waalse partijvoorzitter "non" zegt om de Vlaamse consensus tegen te houden. De helft van de Waalse stemmen plus één kunnen immers een Vlaamse wens blokkeren. Dat is totaal onzindelijk in een democratisch bestuurssysteem en dat kan enkel leiden tot toestanden van frustratie en onrust. Het is dat soort onnatuurlijke tegenstellingen die gevoelens oproepen van imperialisme en leiden tot een onomkeerbare radicalisering.
Goed bestuur vereist een binding tussen kiezers en verkozenen. Waalse ministers in de federale regering zijn geen verantwoording verschuldigd aan de Vlamingen en omgekeerd.
|