Politics.be - Los bericht bekijken - verbod op spreken van eigen taal valt niet te tolereren

Knorretje · 11 maart 2006, 13:46

[FONT=Arial]Islamitische Madonna bedreigt door moslims[/FONT]
[FONT=Arial] [/FONT]
[FONT=Arial]Schaars gekleed trekt zij ten strijde tegen haatzaaiende en vrouwonvriendelijke moslims. Doodsbedreigingen zijn haar deel. Een interview met een omstreden artieste.

Achtentwintig jaar is popartieste Deeyah. Al twee keer is ze gevlucht voor de bedreigingen van fundamentalistische moslims. Ze was de scheldpartijen – dat ze een hoer was die de islam bevuilde en het verdiende verkracht te worden – meer dan zat. En ze was bang.

Eerst verliet ze Oslo om zich in Londen te vestigen, in de hoop dat ze daar als vrijgevochten moslima kon onderduiken in de anonimiteit van een wereldstad. In de hoop ook dat de Britse moslimgemeens ch a p meer begrip zou tonen voor haar pop-imago. Vanwege haar ontblote navel heeft ze de bijnaam Moslim Madonna gekregen.

Maar na enkele jaren van betrekkelijke rust begon de nachtmerrie van voren af aan. Na het uitbrengen van een vrijmoedige cd werd ze opnieuw bespuugd, uitgescholden en bedreigd. Ze vluchtte opnieuw, trillend van woede, alles achterlatend. Dit keer naar de Verenigde Staten.

‘Ik had twee opties’, vertelt Deeyah vanuit een hip hotel in de Londense wijk Kensington, waar ze een aantal dagen verblijft om haar boodschap onder de aandacht te brengen. ‘Of ik verdwijn uit de popmuziek en ik stop met alles waar ik voor sta. Of ik doe iets wat ik nog nooit heb gedaan: ik vertel álles. Ik vertel de wereld wat zich afspeelt onder de verstikkende deken van het moslimstilzwijgen.’

Deeyah koos voor het laatste en maakte de videoclip "What Will It Be". Die heeft prompt tot nieuwe doodsbedreigingen geleid. In de clip loopt Deeyah in burqa door stoffige straten in India. In een andere scène weet ze zich omringd door mannelijke gangstarappers die de niqaab, gezichtssluier, dragen. Een volgend moment zit ze sexy gekleed lurkend aan de shisha, een Arabische waterpijp, naast een televisie.

Hierop – en op een beeldscherm dat op haar naakte rug is geprojecteerd – verschijnen korte flitsen van vrouwen die slachtoffer zijn geworden van eerwraak. En van mensen die zich inzetten voor de vrijheid van meningsuiting. Hun monden zijn afgeplakt met breed plakband .

Een van hen is Shaima Rezayee, de enige westers geklede tv-presentatrice in Afghanistan, die vorig jaar werd vermoord. Ook Theo van Gogh komt voorbij. ‘Ik heb hem erin gemonteerd uit eerbetoon. Ik zie hem als martelaar van de vrije meningsuiting’, zegt Deeyah.

Ze stuitte op de Nederlandse filmmaker toen ze wilde uitvinden hoe andere vrouwen soortgelijke situaties het hoofd bieden. Ze kwam in contact met Irshad Manji, de Canadese feministe die opkomt voor onderdrukte moslima’s. En ze raakte onder de indruk van de ‘kracht’ van Ayaan Hirsi Ali,, die ze overigens nooit heeft ontmoet.

‘Ik leerde dat ik niet alleen was’, zegt Deeyah, die zich op wereldvrouwendag, 8 maart, volgens een groeiende groep activistes voorvechtster van vrouwenrechten mag noemen. Ze voelt zich steeds meer gesterkt in het idee dat ze zich moest uitspreken (Do you stand up, lay down or follow?, luidt het refrein van haar videoclip What Will It Be). Al haar woede legde ze in het filmpje, dat ze zelf regisseerde. Zonder iemand te willen beledigen.

‘Ik heb geen kritiek op de islam’, benadrukt Deeyah. ‘Ik bekritiseer de mensen die haat en geweld propageren in naam van de islam en hun cultuur. Zij zijn een ziekte in deze samenleving. Het is slechts een klein groepje dat keihard schreeuwt. Deze mensen maken mijn leven moeilijk. Maar inmiddels zijn ze ook jullie probleem geworden. .’

Op dit moment is haar video nauwelijks op tv te zien. Een Britse muziekzender stopte onlangs met het uitzenden van de clip nadat er dreigbrieven binnenkwamen. Haar (inmiddels ex-) agent wilde geen optredens voor haar in Londen boeken omdat ze een ‘veiligheidsrisico’ heet te zijn.

Toch voelt Deeyah zich momenteel voor het eerst vrij. Omdat ze trouw is aan zichzelf, en omdat de Britse politie de bedreigingen en haar veiligheid serieus neemt. Wat haar uiterlijk betreft, heeft ze nooit grote compromissen gesloten – ‘Ik vind niet dat ik eruit zie als een slet, dus verander ik mezelf ook niet’ – maar ze heeft wel jarenlang gezwegen. Heen en weer geslingerd tussen openheid en loyaliteit aan haarzelf, aan haar familie en aan de moslimgemeenschap.

Haar vader, van Pakistaanse/ Indiase afkomst, was de eerste die in Noorwegen te maken kreeg met kritiek op het gedrag van zijn dochter. Deeyah – haar echte naam is Deepika Thataal – was toen 9 jaar oud en trad al op. Andere moslims zeiden tegen hem: ‘Wij laten dat onze zoon niet eens doen, laat staan onze dochter.’

Deeyah: ‘Mijn vader is een rebelse man. Hij is mijn grote voorbeeld; een voorbeeld ook hoe een moslimman behoort te zijn. Hij is trots op zijn vrouw en kinderen. Hij heeft een open houding in de islam. Mijn ouders hebben mij geleerd dat het geloof iets is tussen mij en God en dat ik daarover geen rekenschap hoef af te leggen aan anderen. Ik geloof in een Allah die genade kent.’

Naarmate Deeyah zich ontwikkelde tot jonge vrouw en haar eigen kleding begon te dragen, werden de reacties agressiever. Op de middelbare school werd ze zowat ontvoerd door jonge moslims omdat ze volgens hen ‘porno’ maakte.

Tijdens een concert – Deeyah was 16 jaar en inmiddels beroemd – kreeg ze pepperspray in haar gezicht gespoten. ‘Het was nota bene een concert tegen geweld!’

Intussen was Deeyah in de Noorse media naar voren geschoven als het toonbeeld van een geïntegreerde moslima. In werkelijkheid voelde ze zich vaak ontheemd. ‘Net als zoveel ‘buitenlanders’ die in Noorwegen zijn geboren. Wij zijn een verloren generatie. We zitten gevangen tussen twee culturen, die van onze ouders en die van het Westen.’

De druk op haar familie nam steeds grotere vormen aan. Zelfs haar opa, een van de eerste gastarbeiders in Noorwegen en een vooraanstaand man in de moslimgemeenschap, kreeg verwijten. Haar jongere broertje werd in elkaar geslagen. [/FONT][FONT=Arial](Dit non-event zal Drosophia orgastische genoegens bezorgen. Maar dit terzijde ).[/FONT][FONT=Arial]Op 16-jarige leeftijd besloot ze uit huis te gaan, zodat haar familie met rust gelaten zou worden. Dat loste echter niets op.

Anderhalf jaar later vertrok ze naar Londen. ‘Ik voelde me erg eenzaam. Al die tijd is er niemand uit de moslimgemeenschap voor me opgekomen. Maar ook niemand uit de blanke hoek. Daar werd gezegd: "Wij snappen jouw cultuur niet, los het zelf maar op.’’

In Londen – waar ze niemand kende en in een gettowijk belandde – kreeg ze bezoek van een Noorse journalist. Voor het eerst lichtte Deeyah een tipje van de sluier op over de bedreigingen aan haar adres. De volgende dag berichtte de krant dat Deeyah was weggepest uit Noorwegen. ‘Toen begon de shit pas echt.’

Ze werd gebeld door woedende moslimorganistaties uit Noorwegen die eisten dat ze haar woorden terugnam, omdat ze haar eigen mensen in een kwaad daglicht stelde. Het was verkiezingstijd in Noorwegen en extreem-rechts gebruikte Deeyahs verhaal voor hun campagne: ‘Dit gebeurt er als je ze binnenhaalt, ze jagen zelfs hun eigen soort weg.’

Deeyah: ‘Ik werd de kop van jut in een bizar politiek spelletje. Het laatste dat ik wilde, was extreemrechts in de kaart spelen. Racisme is het ergste dat er is. Als 11-jarig meisje ben ik door een witte man bespuugd .’

Haar ouders smeekten haar het verhaal terug te nemen; de druk was te groot geworden. Uiteindelijk ging Deeyah overstag en beweerde ze in nieuwe krantenartikelen dat het allemaal niet zo erg was geweest. ‘Dit is het voorval waar ik mij het diepst voor schaam. Ik heb zelfs een paar jaar niet met mijn vader gepraat, omdat ik had gewild dat hij voor me opkwam.’

Jaren later, toen haar videoclip [FONT=Arial]Plan of my Own [/FONT]in Engeland uitkwam, wekte ze de toorn van de Britse moslimgemeenschap. Opnieuw vanwege haar kleding en omdat ze in de clip met een zwarte man danst. ‘Ze zijn zó racistisch.’

Vervolgens verklaarde een woordvoerder van de Britse Moslim Raad dat Deeyah geen moslima is, omdat Deepika Thataal onmiskenbaar een hindoe-naam is.

Deeyah legt uit: ‘Ik ben zo genoemd als eerbetoon aan een oude Indiase vrouw die als een moeder voor mijn moeder zorgde. Het is gewoon te belachelijk voor woorden dat de Moslim Raad dit gerucht verspreidt. Wat voor boodschap geef je dan aan moslimmeisjes met problemen? Als je erover wilt praten, negeren we je en zeggen we dat je hindoe bent?’

Deeyah voelt zich wel gesteund door moslimvrouwen. ‘Ik krijg heel veel reacties, vooral van meisjes, die zeggen dat ik de strijd niet moet opgeven.’ Tijdens een bezoek aan Oslo pakte een vrouw met hoofddoek in het postkantoor haar hand vast en zei dat iemand zijn nek moet durven uitsteken, omdat de rest daar later baat van zal hebben.

‘Die vrouw had geen idee dat ze met die ene opmerking duizend negatieve ervaringen had uitgewist’, zegt Deeyah. ‘Ik verliet huilend het postkantoor.’

Van liberale moslimvrouwen krijgt ze ook kritiek. Deeyahs boodschap zou verloren gaan door haar onthullende kleding. Zo laat ze aan het einde van de clip [FONT=Arial]What Will It Be [/FONT], de burqa van haar lichaam glijden en stapt ze in bikini in een zwembad, voordat de letters R.I.P. op haar rug verschijnen.

‘Ik wil daar twee dingen mee zeggen’, stelt de zangeres. ‘Ten eerste moet je als vrouw kunnen kiezen of je wel of geen burqa draagt. Ik heb voor beide keuzes respect. Daarnaast wil ik met deze scène de hypocrisie uitlichten. Dit filmpje bevat wrede en onmenselijke fragmenten van vrouwen die worden doodgeschoten. Maar kennelijk is het tonen van een stukje huid een grotere zonde dan geweld tegen vrouwen.’[/FONT]
[FONT=Arial] [/FONT]
[FONT=Arial]Verbod op spreken van eigen taal valt niet te tolereren[/FONT]
[FONT=Arial] [/FONT]
[FONT=Arial]Kijk eens aan respect eisen, maar tegelijk doodsbedreigingen uiten tegenover elke évolué die haar eigen taal (en mening) spreekt …[/FONT]
[FONT=Arial]De hyprocrisie van de moslimwereld in woord en daad. [/FONT][FONT=Arial][/FONT]

11 maart 2006, 13:46	#4
Knorretje Banneling Geregistreerd: 3 maart 2006 Berichten: 1.977	[FONT=Arial]Islamitische Madonna bedreigt door moslims[/FONT] [FONT=Arial] [/FONT] [FONT=Arial]Schaars gekleed trekt zij ten strijde tegen haatzaaiende en vrouwonvriendelijke moslims. Doodsbedreigingen zijn haar deel. Een interview met een omstreden artieste. Achtentwintig jaar is popartieste Deeyah. Al twee keer is ze gevlucht voor de bedreigingen van fundamentalistische moslims. Ze was de scheldpartijen – dat ze een hoer was die de islam bevuilde en het verdiende verkracht te worden – meer dan zat. En ze was bang. Eerst verliet ze Oslo om zich in Londen te vestigen, in de hoop dat ze daar als vrijgevochten moslima kon onderduiken in de anonimiteit van een wereldstad. In de hoop ook dat de Britse moslimgemeens ch a p meer begrip zou tonen voor haar pop-imago. Vanwege haar ontblote navel heeft ze de bijnaam Moslim Madonna gekregen. Maar na enkele jaren van betrekkelijke rust begon de nachtmerrie van voren af aan. Na het uitbrengen van een vrijmoedige cd werd ze opnieuw bespuugd, uitgescholden en bedreigd. Ze vluchtte opnieuw, trillend van woede, alles achterlatend. Dit keer naar de Verenigde Staten. ‘Ik had twee opties’, vertelt Deeyah vanuit een hip hotel in de Londense wijk Kensington, waar ze een aantal dagen verblijft om haar boodschap onder de aandacht te brengen. ‘Of ik verdwijn uit de popmuziek en ik stop met alles waar ik voor sta. Of ik doe iets wat ik nog nooit heb gedaan: ik vertel álles. Ik vertel de wereld wat zich afspeelt onder de verstikkende deken van het moslimstilzwijgen.’ Deeyah koos voor het laatste en maakte de videoclip "What Will It Be". Die heeft prompt tot nieuwe doodsbedreigingen geleid. In de clip loopt Deeyah in burqa door stoffige straten in India. In een andere scène weet ze zich omringd door mannelijke gangstarappers die de niqaab, gezichtssluier, dragen. Een volgend moment zit ze sexy gekleed lurkend aan de shisha, een Arabische waterpijp, naast een televisie. Hierop – en op een beeldscherm dat op haar naakte rug is geprojecteerd – verschijnen korte flitsen van vrouwen die slachtoffer zijn geworden van eerwraak. En van mensen die zich inzetten voor de vrijheid van meningsuiting. Hun monden zijn afgeplakt met breed plakband . Een van hen is Shaima Rezayee, de enige westers geklede tv-presentatrice in Afghanistan, die vorig jaar werd vermoord. Ook Theo van Gogh komt voorbij. ‘Ik heb hem erin gemonteerd uit eerbetoon. Ik zie hem als martelaar van de vrije meningsuiting’, zegt Deeyah. Ze stuitte op de Nederlandse filmmaker toen ze wilde uitvinden hoe andere vrouwen soortgelijke situaties het hoofd bieden. Ze kwam in contact met Irshad Manji, de Canadese feministe die opkomt voor onderdrukte moslima’s. En ze raakte onder de indruk van de ‘kracht’ van Ayaan Hirsi Ali,, die ze overigens nooit heeft ontmoet. ‘Ik leerde dat ik niet alleen was’, zegt Deeyah, die zich op wereldvrouwendag, 8 maart, volgens een groeiende groep activistes voorvechtster van vrouwenrechten mag noemen. Ze voelt zich steeds meer gesterkt in het idee dat ze zich moest uitspreken (Do you stand up, lay down or follow?, luidt het refrein van haar videoclip What Will It Be). Al haar woede legde ze in het filmpje, dat ze zelf regisseerde. Zonder iemand te willen beledigen. ‘Ik heb geen kritiek op de islam’, benadrukt Deeyah. ‘Ik bekritiseer de mensen die haat en geweld propageren in naam van de islam en hun cultuur. Zij zijn een ziekte in deze samenleving. Het is slechts een klein groepje dat keihard schreeuwt. Deze mensen maken mijn leven moeilijk. Maar inmiddels zijn ze ook jullie probleem geworden. .’ Op dit moment is haar video nauwelijks op tv te zien. Een Britse muziekzender stopte onlangs met het uitzenden van de clip nadat er dreigbrieven binnenkwamen. Haar (inmiddels ex-) agent wilde geen optredens voor haar in Londen boeken omdat ze een ‘veiligheidsrisico’ heet te zijn. Toch voelt Deeyah zich momenteel voor het eerst vrij. Omdat ze trouw is aan zichzelf, en omdat de Britse politie de bedreigingen en haar veiligheid serieus neemt. Wat haar uiterlijk betreft, heeft ze nooit grote compromissen gesloten – ‘Ik vind niet dat ik eruit zie als een slet, dus verander ik mezelf ook niet’ – maar ze heeft wel jarenlang gezwegen. Heen en weer geslingerd tussen openheid en loyaliteit aan haarzelf, aan haar familie en aan de moslimgemeenschap. Haar vader, van Pakistaanse/ Indiase afkomst, was de eerste die in Noorwegen te maken kreeg met kritiek op het gedrag van zijn dochter. Deeyah – haar echte naam is Deepika Thataal – was toen 9 jaar oud en trad al op. Andere moslims zeiden tegen hem: ‘Wij laten dat onze zoon niet eens doen, laat staan onze dochter.’ Deeyah: ‘Mijn vader is een rebelse man. Hij is mijn grote voorbeeld; een voorbeeld ook hoe een moslimman behoort te zijn. Hij is trots op zijn vrouw en kinderen. Hij heeft een open houding in de islam. Mijn ouders hebben mij geleerd dat het geloof iets is tussen mij en God en dat ik daarover geen rekenschap hoef af te leggen aan anderen. Ik geloof in een Allah die genade kent.’ Naarmate Deeyah zich ontwikkelde tot jonge vrouw en haar eigen kleding begon te dragen, werden de reacties agressiever. Op de middelbare school werd ze zowat ontvoerd door jonge moslims omdat ze volgens hen ‘porno’ maakte. Tijdens een concert – Deeyah was 16 jaar en inmiddels beroemd – kreeg ze pepperspray in haar gezicht gespoten. ‘Het was nota bene een concert tegen geweld!’ Intussen was Deeyah in de Noorse media naar voren geschoven als het toonbeeld van een geïntegreerde moslima. In werkelijkheid voelde ze zich vaak ontheemd. ‘Net als zoveel ‘buitenlanders’ die in Noorwegen zijn geboren. Wij zijn een verloren generatie. We zitten gevangen tussen twee culturen, die van onze ouders en die van het Westen.’ De druk op haar familie nam steeds grotere vormen aan. Zelfs haar opa, een van de eerste gastarbeiders in Noorwegen en een vooraanstaand man in de moslimgemeenschap, kreeg verwijten. Haar jongere broertje werd in elkaar geslagen. [/FONT][FONT=Arial](Dit non-event zal Drosophia orgastische genoegens bezorgen. Maar dit terzijde ).[/FONT][FONT=Arial]Op 16-jarige leeftijd besloot ze uit huis te gaan, zodat haar familie met rust gelaten zou worden. Dat loste echter niets op. Anderhalf jaar later vertrok ze naar Londen. ‘Ik voelde me erg eenzaam. Al die tijd is er niemand uit de moslimgemeenschap voor me opgekomen. Maar ook niemand uit de blanke hoek. Daar werd gezegd: "Wij snappen jouw cultuur niet, los het zelf maar op.’’ In Londen – waar ze niemand kende en in een gettowijk belandde – kreeg ze bezoek van een Noorse journalist. Voor het eerst lichtte Deeyah een tipje van de sluier op over de bedreigingen aan haar adres. De volgende dag berichtte de krant dat Deeyah was weggepest uit Noorwegen. ‘Toen begon de shit pas echt.’ Ze werd gebeld door woedende moslimorganistaties uit Noorwegen die eisten dat ze haar woorden terugnam, omdat ze haar eigen mensen in een kwaad daglicht stelde. Het was verkiezingstijd in Noorwegen en extreem-rechts gebruikte Deeyahs verhaal voor hun campagne: ‘Dit gebeurt er als je ze binnenhaalt, ze jagen zelfs hun eigen soort weg.’ Deeyah: ‘Ik werd de kop van jut in een bizar politiek spelletje. Het laatste dat ik wilde, was extreemrechts in de kaart spelen. Racisme is het ergste dat er is. Als 11-jarig meisje ben ik door een witte man bespuugd .’ Haar ouders smeekten haar het verhaal terug te nemen; de druk was te groot geworden. Uiteindelijk ging Deeyah overstag en beweerde ze in nieuwe krantenartikelen dat het allemaal niet zo erg was geweest. ‘Dit is het voorval waar ik mij het diepst voor schaam. Ik heb zelfs een paar jaar niet met mijn vader gepraat, omdat ik had gewild dat hij voor me opkwam.’ Jaren later, toen haar videoclip [FONT=Arial]Plan of my Own [/FONT]in Engeland uitkwam, wekte ze de toorn van de Britse moslimgemeenschap. Opnieuw vanwege haar kleding en omdat ze in de clip met een zwarte man danst. ‘Ze zijn zó racistisch.’ Vervolgens verklaarde een woordvoerder van de Britse Moslim Raad dat Deeyah geen moslima is, omdat Deepika Thataal onmiskenbaar een hindoe-naam is. Deeyah legt uit: ‘Ik ben zo genoemd als eerbetoon aan een oude Indiase vrouw die als een moeder voor mijn moeder zorgde. Het is gewoon te belachelijk voor woorden dat de Moslim Raad dit gerucht verspreidt. Wat voor boodschap geef je dan aan moslimmeisjes met problemen? Als je erover wilt praten, negeren we je en zeggen we dat je hindoe bent?’ Deeyah voelt zich wel gesteund door moslimvrouwen. ‘Ik krijg heel veel reacties, vooral van meisjes, die zeggen dat ik de strijd niet moet opgeven.’ Tijdens een bezoek aan Oslo pakte een vrouw met hoofddoek in het postkantoor haar hand vast en zei dat iemand zijn nek moet durven uitsteken, omdat de rest daar later baat van zal hebben. ‘Die vrouw had geen idee dat ze met die ene opmerking duizend negatieve ervaringen had uitgewist’, zegt Deeyah. ‘Ik verliet huilend het postkantoor.’ Van liberale moslimvrouwen krijgt ze ook kritiek. Deeyahs boodschap zou verloren gaan door haar onthullende kleding. Zo laat ze aan het einde van de clip [FONT=Arial]What Will It Be [/FONT], de burqa van haar lichaam glijden en stapt ze in bikini in een zwembad, voordat de letters R.I.P. op haar rug verschijnen. ‘Ik wil daar twee dingen mee zeggen’, stelt de zangeres. ‘Ten eerste moet je als vrouw kunnen kiezen of je wel of geen burqa draagt. Ik heb voor beide keuzes respect. Daarnaast wil ik met deze scène de hypocrisie uitlichten. Dit filmpje bevat wrede en onmenselijke fragmenten van vrouwen die worden doodgeschoten. Maar kennelijk is het tonen van een stukje huid een grotere zonde dan geweld tegen vrouwen.’[/FONT] [FONT=Arial] [/FONT] [FONT=Arial]Verbod op spreken van eigen taal valt niet te tolereren[/FONT] [FONT=Arial] [/FONT] [FONT=Arial]Kijk eens aan respect eisen, maar tegelijk doodsbedreigingen uiten tegenover elke évolué die haar eigen taal (en mening) spreekt …[/FONT] [FONT=Arial]De hyprocrisie van de moslimwereld in woord en daad. [/FONT][FONT=Arial][/FONT]