De macht van de milieumaffia
Macht is in linkse kringen een jakkeswoord. Ook de milieubeweging ontkent altijd bij hoog en laag macht te hebben. He jakkes, macht? Wij? Ben je mal, wij zijn aardige jongens en meisjes.
David en Goliath
De echte macht zit bij Shell en co, zo benadrukken Greenpeace en co altijd, koketterend met David en Goliath. De werkelijkheid is anders. Een paar jaar geleden zond de Vpro-televisie een prachtige documentaire (gemaakt door Kees de Groot van Embden) uit over de Brent Spar, dat olieplatform. Het was klip en klaar wie hier David en wie Goliath was. Bij de Brent Spar ging het om public relations en dat is het domein van Greenpeace. De anderhalve man en een paardenkop van de Shell-pr kon daar gewoonweg niet tegen op. De milieubeweging heeft disproportioneel veel macht. In elke overheidscommissie mag iemand van de milieubeweging aanschuiven. Nou valt er heel misschien nog iets te zeggen dat de milieubeweging zou mogen meepraten over de Waddenzee (alhoewel, namens wie praten ze dan?) maar het is toch eigenlijk van de gekke dat wanneer het verkeersministerie advies wil over elektronische tolheffing ze iemand van de milieubeweging vragen zitting te nemen in deze commissie-Nouwen. Ik weet niet meer zo goed hoe de gang van zaken is bij de aanschaf van paperclips op het ministerie van Algemene zaken, maar wedden dat de milieubeweging daar ook bij betrokken wordt?
Ik heb wel eens een directeur van de stichting Natuur en Milieu horen pochen dat hij bijna alle bewindslieden bij hun voornaam mocht aanspreken en verdomd, tijdens het gesprek werd hij opgebeld door een staatssecretaris die hij met Geke aansprak.
Kamerleden
In de Tweede Kamer zitten twee voormalige milieu-activisten (Diederik Samsom van Greenpeace-PvdA en Wijnand Duyvendak van Milieudefensie-GroenLinks). Zou het toeval zijn dat de milieubeweging van de Tweede Kamer zoveel macht krijgt toegedicht?
Afgelopen woensdag, 15 maart, was het weer zover. Het parlement hield rondetafelgesprekken over het voorstel van de regering om de kerncentrale van Borssele tot 2034 open te houden. Greenpeace kreeg maar liefst twee keer de kans om tijdens die bijeenkomst haar geluid te laten horen.
Dat Liesbeth van Tongeren, directeur van Greenpeace, onze parlementariërs mocht toespreken, is wellicht tot op zekere hoogte nog logisch. Maar ook Bondine Kloostra, van advocatenkantoor
Van den Biesen Boesveld, kwam aan het woord.
Ze deed alsof ze een onafhankelijk specialist was, maar het kantoor waarvoor ze werkt, heeft Greenpeace als klant. En dan had ook nog de Engelsman
John Large een verhaal mogen houden, maar die bleek de dag tevoren verhinderd.
Large publiceert regelmatig rapporten tegen kernenergie voor Greenpeace en Wise, ook antikernenergie. Tenslotte mochten ook nog de stichting Natuur en Milieu plus het eerder genoemde Wise opdraven.
Incest
Al met al riekt zoiets naar incest. Linkse incest. Temeer als de advocaat van Greenpeace over een vertrouwelijk rapport blijkt te beschikken dat alleen de Kamerleden (onderwie, nogmaals, een ex-Greenpeace-campagneleider) onder ogen hebben gehad.
De milieumaffia met al zijn vertakkingen (in het milieuonderzoek, bij de milieujournalisten, op het milieuministerie en in de Tweede Kamer) heeft een grote invloed op de gang van zaken in Nederland. Dat kun je hen overigens niet verwijten. Elke organisatie wil invloed. Wat absurd is, dat de Tweede Kamer en de ministeries de deur voor hen open zetten. Dat ze deze mensen zoveel macht toekennen.