In Nederland ijvert Martijn (
www.martijn.org) al 20 jaar voor «de acceptatie van pedofiele relaties. Dit houdt in: het wederzijds als plezierig ervaren relaties tussen jongeren en ouderen waarbij eventueel seks in het spel is. Om dit te bereiken geeft MARTIJN het blad OK Magazine uit, beheert zij de website Martijn.org en staat zij mensen te woord die meer informatie wensen te verkrijgen over pedofilie en aanverwante onderwerpen. MARTIJN ijvert sowieso voor meer kinderrechten. Ook vindt zij dat er alleen bescherming geboden dient te worden aan kinderen wanneer deze bescherming ook ten bate is van die kinderen. De leden van MARTIJN hebben uiteenlopende bezigheden en visies over tal van onderwerpen. Wat zij echter gemeen hebben is het streven naar een vrije en menselijke samenleving als het gaat om relaties en seksualiteit. MARTIJN is uiteraard tegen dwangmatige en/of gemanipuleerde relaties tussen mensen. Zij staat voor eerlijkheid, openheid, lust en liefde. Zij raadt een ieder aan zich aan de wet te houden.
'MARTIJN is voor de objectieve, wetenschappelijk aantoonbare waarheid en tegen politieke terreur en discriminatie. De vereniging is een platform voor iedereen die tegenwicht wil bieden aan het dogma dat 'kinderen' en oudere minderjarigen geschaad worden door vriendschappen en liefdevolle intimiteit met oudere personen.'
'Als men een mening heeft die om emotionele redenen in de bevooroordeelde maatschappij niet populair is, kan het problematisch zijn om die mening te uiten. Men kan er bezwaar tegen hebben om naam en adres prijs te geven aan een krant. Op het internet willen providers zich in de regel niet inlaten met impopulair, maar nochtans legaal gedachtegoed. Televisiemakers houden pedofielen, andersdenkende seksuologen, etcetera, al jaren buiten beeld. En wat zijn de consequenties van een coming out tegenover familie of vrienden? Vrijheid van meningsuiting is voor kinderminnaars geen vanzelfsprekend bezit. De Vereniging MARTIJN doet hier iets aan door zelf publicaties uit te brengen.'» (einde citaat)
De vereniging werd onlangs geweigerd deel te nemen aan een homo-optocht. Hoe anders was het klimaat in de jaren '60, toen Astère Michel D'Hondt, openlijk pedofiel, bij een gerenommeerde uitgeverij als De Bezige Bij, zijn "God in Vlaanderen" uitgaf, een knappe, pedo-erotische roman over het alle harten stelende jongetje Tim. D'Hondt moest in de jaren '80 de wijk nemen naar Nederland, en nu, in 2003, schreeuwt men moord en brand om de minste lichamelijk omgang tussen volwassenen en kinderen (met de zaken Schafthuizen en Laenen als uitschieters). Kindermisbruik kan niet streng genoeg worden gestraft, maar wat met de niet-praktiserende of niet-misbruikende pedofiel, bij wie kinderen vaak geborgenheid zoeken? Acceptatie tot op welk niveau? Bestraffing, therapie: hoe en vanaf wanneer?