"Het volk aan de macht" is een loze kreet, die niets met democratie te maken heeft. Democratie is de regering van de grootst mogelijke meerderheid & dat kan 501 tegen 499 zijn. Belangrijk is ook dat we in een rechtsstaat leven:
men zal geen folteringen uitvoeren, geen onmenselijke straffen opleggen, vrijheid van godsdienst enz.. Een democratie die bv. het stenigen van overspelige vrouwen oplegt is geen rechtsstaat.
Dit om eerst aan te halen waarover we spreken. De zaak is hoe organizeren we dit systeem, hoe stellen wij "de grootst mogelijke meerderheid" vast ?
We kunnen alle burgers van een internetaansluiting voorzien en iedereen boven de leeftijd van 16 jaar het recht geven wetsvoorstellen in te dienen
en vervolgens iedereen over deze voorstellen laten stemmen. Een volmaakt systeem eigenlijk, dat bovendien politieke partijen, de subsidiëring ervan
en de kosten voor volksvertegenwoordiging totaal overbodig zou maken.
Waar dit systeem er absoluut democratisch uitziet blijkt ook meteen de onpraktische kant ervan : politiek is een full-time bedrijf, waarin men met meerdere zaken rekening moet houden en men eigenlijk als de dood is voor
plotselinge radikale wijzigingen. Ook bedrijven moeten op een langere termjn kunnen plannen dan voor de volgende 48 uur of 14 dagen - eens een koers uitgezet, kan men welisaar bijsturen, maar niet plots tegen de wind in gaan varen.
Nu leidt te veel aan comfort wel tot een bepaalde luie zaligheid, men begint na een tijdje de rol van politicus te verwarren met die van dorpsfilosoof (idioot?). Naar gelang jullie politieke vookeur weten jullie perfect wat ik bedoel,
daarom zijn kleinere partijen, partijlozen nuttige insecten om de olifanten in de politiek levendig te houden en daarom moeten ofwel de grote partijen ofwel de particratie als dusdanig wel in vraag gesteld worden.
Het Angelsaksisch systeem van "the winner takes it all" waarbij er per kiesdistrict slechts één gekozene is, geeft een beetje de 2 effecten :
de partijen duiden de kandidaten weliswaar meestal aan, maar die genieten binnen de partijen een groot gezag omdat ze hun mandaat aan een persoonlijke kiesstrijd te danken hebben. Bovendien zullen er her en der
ook zeer onafhankelijke, zelfs partijonafhankelijke personen gekozen worden.
Het duidelijke nadeel van het systeem is wel dat er normaal slechts enkele grote een fractie zullen hebben, bovendien meestal geen coalitie moeten sluiten en het landsbestuur een duidelijke pendelbeweging vormt, waar het continentale systeem steeds coalitieregeringen oplevert waarvan het beleid tamelijk constant blijft. In duitsland heeft men daar het volgende op gevonden: 2 stemmen. Eénmaal voor een aantal kandidaten rechtstreeks (erststimme) een tweede maal voor een partij (zweitstimme), die stem gaat naar de partijlijsten. De helft van de volksvertegenwoordigers wordt door de erstimme bepaald, de andere helft door de zweitstimme. Zo kan men bv. indien men voor "groen" is, maar in zijn eigen kieskring geen goede groene kandidaat aantreft zijn eerste stem op iemand van SPa uitbrengen en de 2de stem op de partij Groen. Dit systeem verleent de kandidaten dan ook een groter gezag en zal bovendien de politieke verscheidenheid in de hand werken (ondanks de kiesdrempel).
Pleizierige noot : de invoering van "kleine kieskringen" zorgt voor de onmiddelijke oplossing van het BHV probleem - geen enkele franstalige partij zal in een kleinere kieskring een verkozen kandidaat kunnen hebben, hetzij dan dat dit over een zeer populair persoon met overwegend vlaamse kiezers zou gaan.
|